Πίσω στα Βασικά! Κύριο

Η σεζόν του Ορεινού Τρεξίματος για το 2014 έχει τελειώσει, και καθώς καταλαγιάζει η αγωνιστική δράση στα βουνά της χώρας μας, όλοι μας κάνουμε μια ενδοσκόπηση των εμπειριών μας. Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη χρονική περίοδος ώστε να εστιάσουμε την προσοχή μας σε κάποια βασικά θέματα που πολλές φορές δεν τους δίνουμε σημασία, όντας παρασυρμένοι από το πλήθος της πληροφορίας που δεχόμαστε καθημερινά για το άθλημα μας.


Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που σταμάτησε ο Τάκης Τσογκαράκης με πρόσφατο άρθρο του που ξεσήκωσε πολλές συζητήσεις, ας δούμε λίγο το θέμα μιας τάσης/κουλτούρας που αναπτύσσεται στο άθλημα και έχει να κάνει με την "σιγουριά" που παρέχει η ραγδαία αυξανόμενη προσφορά εξοπλισμού και εξειδικευμένων προιόντων διατροφής. Το ερώτημα θα μας απασχολήσει σε σχέση με το αν αυτή η υπερπροσφορά εξοπλισμού και state-of-the-art διατροφικών προϊόντων κάνει σε όλες τις περιπτώσεις το ορεινό τρέξιμο ασφαλέστερο, πιο ευχάριστο και πιο προσιτό στον όλο και μεγαλύτερο όγκο των αθλητών που τρέχει σε αγώνες μεγάλου μήκους και βαθμού δυσκολίας.



Τα πραγματικά δεδομένα λένε ότι ο βαθμός δυσκολίας των αγώνων όλο και αυξάνει, ενώ πλέον οι αγώνες ultra-trail αποτελούν ένα βασικό στόχο για πάρα πολλούς αθλητές που μπαίνουν στο Ορεινό Τρέξιμο. Φυσικά, τέτοιου μεγέθους αγώνες δεν αποτελούν με κανένα τρόπο λαϊκό αθλητισμό, ενώ λόγω μήκους, διάρκειας αλλά και του ορεινού ανάγλυφου της χώρας μας, μπορούν να αποτελέσουν σημαντική πηγή κινδύνου εάν τα πράγματα στραβώσουν για κάποιον αθλητή, είτε ατομικά είτε σε σχέση με ακραίες καιρικές συνθήκες.

 



Η νοοτροπία που πάει να αναπτυχθεί είναι ότι όσο περισσότερο και καλύτερο εξοπλισμό έχεις, τόσο ασφαλέστερος είσαι στο βουνό, αλλά είναι πραγματικά αλήθεια αυτό; Όχι πάντα! Πολλές φορές η σιγουριά της χρήσης εξοπλισμού οδηγεί σε δύσκολες καταστάσεις ανθρώπους που δεν είχαν την ικανότητα και την εμπειρία για να είναι εκεί έξω. Και υπάρχουν περιπτώσεις που η πραγματικότητα μπορεί να αποδειχθεί πολύ τραγική αν κάποιος θεωρήσει ότι ο εξοπλισμός μπορεί να αντικαταστήσει 100% την πραγματική γνώση, την συσσωρευμένη εμπειρία και την ασέβεια προς το βουνό και τους νόμους του αλλά και προς το ίδιο μας το σώμα.



Αν δεν ξέρεις πώς να χρησιμοποιήσεις τον εξοπλισμό σου και κυρίως αν δεν μπορείς να διαγνώσεις τα σημάδια του καιρού αλλά και πιθανών σωματικών προβλημάτων που βγαίνουν κατά την διάρκεια της αγωνιστικής προσπάθειας, ο εξοπλισμός όσο και προχωρημένος να είναι δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Με λίγα λόγια, μπορεί να έχεις εξοπλισμό που πραγματικά να μπορεί να σε βγάλει από τις δύσκολες στιγμές, αλλά να μην ξέρεις ή να μην μπορέσεις ποτέ να τον χρησιμοποιήσεις όπως πρέπει.



Είναι εξαιρετικά κρίσιμο να μπορεί ένας αθλητής να “διαβάσει” τα σημάδια του καιρού. Πόσο κοντά είναι μια καταιγίδα και αν τον πλησιάζει ή απομακρύνεται, τι πρέπει να κάνει σε καταρρακτώδη βροχή που διαρκεί ώρες, πως πρέπει να περάσει τα ποτάμια, πώς να κινηθεί με τα μπατόν του σε μονοπάτι με εξωτερική κλίση, πως πρέπει να τρέφεται σε περίπτωση κρύου, τι πρέπει να κάνει αν χαθεί στο δάσος ,και δεν μπορεί να βρει τον δρόμο του ώστε να ξαναμπεί στο μονοπάτι του αγώνα, αν πέσει,  και πολλά άλλα παραδείγματα. Πως πρέπει να αντιδράσει αν συναντήσει κάποια άγρια ζώα σαν την αρκούδα, τον λύκο ή τσοπανόσκυλα.



Το ίδιο ισχύει και για το σώμα μας. Πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς είναι, πως εμφανίζεται και πως αντιμετωπίζεται η υποθερμία και πόσο κρύο μπορούμε να αντέξουμε ως οργανισμοί, η υπονατριαιμία, η υπογλυκαιμία αλλά και η αφυδάτωση. Πότε ένας πόνος αφορά κόπωση και πότε τραυματισμό, ποιές είναι οι μορφές του πόνου ανάλογα με την διάρκεια του αγώνα.  Πως πρέπει να τρεφόμαστε, να ενυδατωνόμαστε και με τι συχνότητα σε περίπτωση ζέστης ή κρύου. Δεν υπάρχουν στάνταρντ νόρμες που να καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις, συνολικά για τον καθένα μας, αλλά μαθαίνουμε μέσα από την εμπειρία και την μελέτη.

 



Όλες αυτές είναι πολύ σοβαρές καταστάσεις και πρέπει να μπορούμε να τις εντοπίζουμε πριν βρεθούμε στην πολύ δύσκολη θέση. Είναι προφανές ότι αν το κάνουμε αυτό, ο ακριβός εξοπλισμός μας και η high-end διατροφή μας θα αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη αξία για εμάς αφού τότε θα τον χρησιμοποιήσουμε όπως ακριβώς πρέπει και όταν πρέπει.



Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι το τρέξιμο σε αγώνες Ορεινού Τρεξίματος και ιδιαίτερα ultra-trail έχει έναν βαθμό επικινδυνότητας από την φύση του. Το να κάνουμε όλοι μας ένα βήμα πίσω, να ξαναδούμε βασικές έννοιες σχετικά με την αντιμετώπιση των επικίνδυνων καταστάσεων που περιέγραψα και πως θα τις αντιμετωπίζαμε ακόμη και αν δεν είχαμε το επίπεδο του εξοπλισμού που υπάρχει στις μέρες μας είναι πολύ μεγάλης σημασίας.



Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό οι διοργανωτές σεμιναρίων και προπονητικών camp να ενσωματώσουν τέτοια θέματα στις διαλέξεις τους, από ειδικούς. Είναι ευλογία για το άθλημα το ότι όλο και περισσότερο γίνονται τέτοιες προσπάθειες, ας συμπεριλάβουν και κάποιες πληροφορίες που θα βοηθήσουν τον αθλητή να μάθει τα βασικά. Μην ξεχνάμε ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αθλητών που έρχονται στο Ορεινό Τρέξιμο είναι δρομείς ασφάλτου ή στίβου, και είναι φυσικό να μην έχουν αρχικά τα “γνωστικά εφόδια” και την εξάσκηση που θα τους βοηθήσουν σε δύσκολες καταστάσεις, τα οποία κατέχουν συνήθως οι αθλητές που προέρχονται από την Ορειβασία σαν παράδειγμα.



Η πρόοδος στα υλικά και η γιγάντωση του αθλήματος έχει επιφέρει τεράστιες καινοτομίες στον εξοπλισμό αλλά και στην διατροφή του Ορεινού Τρεξίματος. Αυτό το γεγονός είναι εξαιρετικής σημασίας και βοηθάει πολύ στην ανάπτυξη του αθλήματος. Για να αποκομίσουμε όμως τα περισσότερα οφέλη και κυρίως να είμαστε όσο πιο ασφαλείς γίνεται (πάντα στην φύση πρέπει να λειτουργούμε με πιθανότητες και ποτέ δεν είναι όλα ελεγχόμενα) ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στα βασικά. Ας δούμε πως είναι να τρέχουμε έξω στα μονοπάτια χωρίς όλο αυτό τον εξοπλισμό, ας μελετήσουμε, ας συμμετάσχουμε σε σεμινάρια ώστε να μάθουμε, ας μην φοβηθούμε να ρωτήσουμε τους ειδικούς, και τότε θα αποκτήσει πραγματικό νόημα η προμήθεια και η χρήση όλου αυτού του υπερσύγχρονου εξοπλισμού.

Δημήτρης Τρουπής

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ