Τα γόνατα πονούν και η σπονδυλική στήλη ήδη έχει πιαστεί μετά από 20 λεπτά στην ίδια στάση. Άσκηση στο ανιδιοτελές κάθισμα, με μεγάλη συγκέντρωση, ζαζέν, δηλαδή ζεν διαλογισμός σε καθιστή στάση. Τακτικό, γαλήνιο κάθισμα, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, παρακολουθώντας την αναπνοή να βαθαίνει, παρατηρώντας με όλο το σώμα.   

Είναι λοιπόν το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων μια μορφή διαλογισμού;

Σίγουρα οι δύο δραστηριότητες μοιράζονται πολλά κοινά χαρακτηριστικά και πιθανώς έτσι να εξηγείται και ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που καθημερινά εξασκούνται και στις δύο παράλληλα.   

Το τακτικό και συγκεντρωμένο τρέξιμο απαιτεί μια καθημερινή και άμεση σύνδεση με τον εσωτερικό, αλλά και τον άμεσο, εξωτερικό κόσμο του κάθε δρομέα και νομοτελειακά οδηγεί σε μια αυξημένη εγρήγορση. Η υπέρβαση του να βγει κανείς από την ζώνη ασφάλειάς του και με σιωπηλή πειθαρχεία να ολοκληρώσει τη δρομική δραστηριότητά του, είναι μια δήλωση και μια στάση ζωής που χαρακτηρίζει την κάθε μέρα του.

Η δε φαινομενικά “άσκοπη” αυτή δραστηριότητα, αφού δε χρειάζεται πραγματικά, στη σύγχρονη ζωή μας, να κάνουμε κύκλους 20 χλμ τρέχοντας γύρω από το σπίτι μας, έχει τόσο βαθύ νόημα που μας κάνει πολλές φορές να την παρομοιάζουμε με μια θρησκευτικής φύσης εμπειρία.

Το τρέξιμο όμως, δεν είναι μια καθαρή μορφή διαλογισμού. Το παραπάνω είναι πιο κατανοητό αν ανατρέξουμε σε μια παλιά παρομοίωση της βουδιστικής παράδοσης Shambhala.

Ας φανταστούμε το μυαλό μας σαν ένα άγριο άλογο. Υπακούοντας στη φύση του το άλογο αυτό, θέλει να δείχνει συνέχεια τη δύναμή του, να πηγαίνει σε μονοπάτια που εκείνο ορίζει και να μην υποτάσσεται σε κανέναν. Έτσι και οι σκέψεις μας έχουν την τάση να καλπάζουν και να παράγονται με ασύλληπτα γρήγορο ρυθμό και πολλές φορές μας κουράζουν τόσο πολύ που αναγκαστικά θα αφεθούμε ολοκληρωτικά πάνω τους.

Με το συστηματικό τρέξιμο παίρνουμε μια συνειδητή απόφαση να ιππεύσουμε εμείς το άλογο. Ανεβαίνουμε στη σέλα και με υπομονή και συγκέντρωση, ορίζουμε για λίγο τον ρυθμό και τη διεύθυνση. Στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά σιγά σιγά, με κάθε χιλιόμετρο που περνά, το άλογο δεν έχει άλλες δυνάμεις και σύντομα το έχουμε δαμάσει. Κατά την διάρκεια του τρεξίματός μας, θα ξεφύγει πάλι, και σκέψεις και ανησυχίες θα έρθουν στο προσκήνιο, αλλά με την άσκηση αυτό θα συμβαίνει όλο και λιγότερο.

Τρέχοντας κουράζουμε λοιπόν, μαζί με το σώμα μας, έστω και προσωρινά, και το μυαλό μας και κάνουμε μια ελαφριά εκπαίδευση.

Με τον συστηματικό διαλογισμό, την καθημερινή και προσηλωμένη εξάσκηση στη συγκέντρωση, εκπαιδεύουμε συστηματικά πλέον το μυαλό μας, άρα εκπαιδεύουμε το άλογο και προσπαθούμε να ορίσουμε τη συμπεριφορά του σε μόνιμη βάση.

Οι δύο λοιπόν παραπάνω δραστηριότητες είναι μάλλον συμπληρωματικές και η μια βοηθά και δομείται πάνω στην άλλη. Ένα ήρεμο και συγκεντρωμένο μυαλό, θα σηκωθεί με χαρά από το κρεβάτι ένα κρύο βροχερό πρωινό και θα βγει αποφασισμένο να ζήσει κάθε λεπτό της εμπειρίας του τρεξίματος. Από την άλλη, ένα πειθαρχημένο σώμα και μυαλό, μέσα από την εμπειρία του τρεξίματος, θα επεκτείνει την αξία της άσκησης στην καθημερινή πνευματική πρακτική, φέρνοντας έτσι την ισορροπία.

Διαλογισμός μέσα από την κίνηση λοιπόν, τρέξιμο και βαθύτερη σύνδεση με τη φύση και τον κόσμο μας, με κάθε βήμα που κάνουμε. Διαλέγουμε να ορίσουμε εμείς το ταξίδι και να μην χάσουμε ούτε στιγμή.

Τίμος Δασκαλόπουλος