Το όμορφο τέλος ενός ονείρου στην παγωμένη Ανταρκτική και η αυγή μιας νέας αποστολής!

Περιπέτεια, στόχος, αποστολή, όνειρο…όποια λέξη και να διαλέξω δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε λάθος για να περιγράψω την ανάβαση στο Vinson Massif στην Ανταρκτική, την 7η για εμένα, από τις 7 κορυφές του project 7 Summits (της ανάβασης στις 7 υψηλότερες κορυφές των ηπείρων του κόσμου). Όταν ξεκίνησα τα 7 Summits το 2014 με την ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο - την υψηλότερη κορυφή της Αφρικής -  στόχος μου (ανομολόγητος τα πρώτα χρόνια που είχα απλά τελειώσει 2 σχολές αρχαρίων και δεν είχα ορειβατικές περγαμηνές) ήταν να ανεβαίνω 1 κορυφή το χρόνο. Παρόλο που το αρχικό πλάνο με τη σειρά των κορυφών δεν ακολουθήθηκε, δεν τα πήγα και άσχημα. Με μια ανάβαση το χρόνο (εννοείται πως δεν είχα υπολογίσει την CoVid-19 που καθήλωσε όλο τον κόσμο στο σπίτι του) κατάφερα να φτάσω εν έτη 2021 στην τελευταία και σημαντικότερη για μένα κορυφή. Ήταν το τέλος ενός στόχου και η αρχή ενός νέου, αφού από την Ανταρκτική ξεκινά και επίσημα η νέα μου αποστολή: η ευαισθητοποίηση για την κλιματική αλλαγή, και η προβολή των σημείων του πλανήτη που καταστρέφονται από αυτή την κρίση. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…

 

Η Οργάνωση της Αποστολής

Η αποστολή στην Ανταρκτική ήταν η πιο μελετημένη από όλες, η καραντίνα μετέτρεψε την οργάνωση σε απόλαυση και εμμονή ταυτόχρονα. Ο εξοπλισμός δεν διέφερε πολύ από αυτόν που χρειάστηκα για το Everest. Ο κορυφαίος εξοπλισμός της The North Face βρισκόταν ήδη στη ντουλάπα: Υπνόσακος -40°C, expedition suit και down jacket. Όμως αυτή τη φορά η ανάβαση στο βουνό ήταν μόνο το πρώτο μέρος, το δεύτερο…μια πρόκληση που για πρώτη φορά θα αντιμετώπιζα: διάσχιση με ski των τελευταίων 111χιλιομέτρων μέχρι το Νότιο Πόλο. Για Ski και μπότες δεν χρειάστηκε να ασχοληθώ, θα με περίμεναν εκεί. Ευτυχώς, αφού η μεταφορά τους από Ελλάδα θα ήταν ένα επιπλέον βάρος στις ήδη βαριές αποσκευές των 45 κιλών που υπολόγιζα ότι θα έχω. Όμως χρειαζόμουν επιπλέον αντιανεμικές μεμβράνες, ειδικά για το Νότιο Πόλο. Κράτησα την καινούργια The North Face FutureLight μεμβράνη για το βουνό και πρόσθεσα μια γούνινη λωρίδα στο αντιανεμικό που είχα χρησιμοποιήσει σε προηγούμενες αναβάσεις, όπως με συμβούλεψε ο Ryan, o guide της αποστολής μας και polar expert,  με παγκόσμια πρωτιά τη διάσχιση της Ανταρκτικής χωρίς καμία βοήθεια μαζί με τη σύντροφό του το 2010. Οι γνώσεις του Ryan για τις πολικές διασχίσεις αποδείχθηκαν πολύτιμες, όχι μόνο για τον σωστό εξοπλισμό αλλά και για το κομμάτι της σωματικής προετοιμασίας, αφού οι συμβουλές του για την προπόνηση με τη ρόδα του τζιπ στο χωματόδρομο, μπορεί να προκάλεσαν το γέλιο και την απορία πολλών αλλά αποδείχτηκαν σωτήριες για το χτίσιμο της αντοχής που χρειάζεται για το κουβάλημα του ελκήθρου.

 

Η μαγεία της Ανταρκτικής, όρος Vinson και Νότιος Πόλος

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Ανταρκτική κατάλαβα ότι η εμπειρία αυτή δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Ένα Boeing 757 προσγειώθηκε σε ένα απόκοσμο τοπίο που έμοιαζε με τον πλανήτη Άρη (όπως τον έχουμε δει σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας) αλλά σε λευκό. Δεν υπήρχαν κτήρια, παρά μόνο τεράστια κλειστά οχήματα που περιμέναν να μας μεταφέρουν στο Union Glacier, στο camp που θα γινόταν η βάση μας για τον επόμενο ένα μήνα. Αφήσαμε τα μισά μας πράγματα και ξεκινήσαμε αμέσως. Mε τα μικρά δικινητήρια αεροπλάνα φτάσαμε λίγο πριν κλείσει εντελώς ο καιρός στη βάση του όρους Vinson.

 

Από εδώ και στο εξής η υπομονή μας τεστάρεται συνεχώς. Στο Base Camp παραμένουμε 2 μέρες, στο Low Camp 7 μέρες και η ανάβαση στην κορυφή γίνεται αστραπή γιατί το παράθυρο είναι μικρό. Το βουνό δεν έχει τεχνικές δυσκολίες και η ανάβαση θα ήταν εύκολη αν δεν υπήρχαν δυσμενείς συνθήκες: ο αέρας και το κρύο που στην κορυφή έφτασε και τους -54°C. Αυτή είναι η πρόκληση της Ανταρκτικής. Να αντέχεις στο κρύο και στο πόνο που αισθάνεται το σώμα σου από τη στιγμή που θα βγεις από τη σκηνή στην αρχή της ημέρας, μέχρι τη στιγμή που θα ξαναμπείς στο τέλος της. Μετά την επιτυχία της κορυφής, κατεβαίνουμε στο Base Camp χωρίς ανάσα, με την ελπίδα να προλάβουμε να φύγουμε. Μάταια, ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη. Κρύο και υπομονή για ακόμα 5 μέρες μέχρι να ανοίξει το σύννεφο και να μπορέσει να έρθει και πάλι το δικινητήριο για να μας μεταφέρει πίσω στη βάση. Η δεύτερη φάση της αποστολής είναι προ των πυλών.

 

 

Είμαστε μια ομάδα 6 ατόμων, αλλά στην παρέα μας έχουμε πολλούς γνωστούς ορειβάτες απ’ όλο τον κόσμο. Ο Nimsdai με την ομάδα του, μιλά συχνά για το ντοκιμαντέρ του στο Netflix.  Το 14 Peaks δεν αφορά μόνο το δικό του project, λέει, αλλά προβάλλει τους Νεπαλέζους ως ορειβάτες και όχι ως βοηθούς των Δυτικών αποστολών. Νεπαλέζοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, Βρετανοί, Ελβετοί, Τσέχοι, Γάλλοι, Πολωνοί και μια Ελληνίδα στο νοτιότερο σημείο του πλανήτη. Υπό άλλες συνθήκες η κάθε ομάδα δεν θα είχε επαφή με τις άλλες, όμως οι πολυήμερες αναμονές και η κοινωνικότητα της σχοινοσυντρόφου μου, της Valerie (της πιο δυναμικής και πολυτάλαντης γυναίκας που έχω γνωρίσει) μας έδεσαν όλους σε μια πολυπολιτισμική ομάδα που περνούσε καλά.

 

 

Μετά από 3 μέρες χιονόπτωσης και δυνατού αέρα στο Union Glacier, έρχεται η πολυπόθητη μέρα να ξεκινήσουμε τη διάσχιση με προορισμό το Νότιο Πόλο. Το δικινητήριο μας αφήνει στη μέση του πουθενά. Δειλά δειλά, ξεκινάμε με την πυξίδα να δείχνει το μαγνητικό Νότο. Η πρώτη μέρα αναγνωριστική. Άλλωστε στην ομάδα υπάρχουν και κάποιοι που δοκιμάζουν για πρώτη φορά τις δυνάμεις τους στο cross country ski…ΕΓΩ :-) Το έλκηθρο μοιάζει με βάρκα και το τοπίο με λευκό ωκεανό, όμως εμείς δεν είμαστε μέσα στη βάρκα, τη σέρνουμε. Βάσει προγράμματος με 7 ώρες σκι την ημέρα θα είμαστε στο Νότιο Πόλο παραμονή Πρωτοχρονιάς (τι ωραία θα έχουμε διπλό λόγο για να ανοίξουμε σαμπάνια…).

 

 

Όμως σε αυτή την αποστολή, κανένα πρόγραμμα δεν έμελλε να τηρηθεί. Ο αέρας και το κρύο τις πρώτες μέρες, πτόησαν το ηθικό του Κορεάτη συντρόφου μας. Ήταν η πρώτη του αποστολή σε τέτοιες συνθήκες και δεν μπορούσε να ακολουθήσει το ρυθμό. Μέχρι να έρθει το αεροπλανάκι της διάσωσης, είχαν ήδη περάσει 3 μέρες. Η πορεία μας είχε καθυστερήσει αρκετά.  Μόλις τον αποχαιρετήσαμε, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας να ανακτήσουμε το χαμένο χρόνο. Τις επόμενες 4 μέρες, αντί για 7 ώρες κάνουμε σκι 10-12. Οι επιπλέον ώρες ήταν πραγματικό μαρτύριο για το σώμα. Σε καθημερινή βάση, το έλκηθρο από την 5η ώρα και μετά βάραινε δυσανάλογα στις πλάτες και αφού κουβαλούσαμε όλα μας τα απορρίμματα μαζί, δεν υπήρχε ελπίδα να γίνει ελαφρύτερο με την πάροδο των ημερών.

 

 

Από ένα σημείο και μετά, η ψυχή και το μυαλό ορίζουν την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής. Και τα δύο αποδείχτηκαν δυνατά! Στις 31 Δεκεμβρίου το πρωί, 2 ώρες αφότου ξεστήσαμε το camp, άρχισε να αχνοφαίνεται σαν αντικατοπτρισμός ο αμερικανικός επιστημονικός σταθμός του Νότιου Πόλου, Amundsen-Scott. Η ψυχολογία ανέβηκε αλλά ο στόχος φαινόταν σαν να ξεμακραίνει και πήρε 8 ώρες από τη στιγμή που είδαμε τις πρώτες σκιές να φτάσουμε στο camp και στο σημείο που βρίσκεται ο γεωγραφικός Νότιος Πόλος. Το γιορτάσαμε δεόντως, το βράδυ της αλλαγής του χρόνου και επειδή μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή, την επόμενη μέρα επιστρέψαμε και πάλι στο σημείου του Νότιου Πόλου για…δεύτερη συνεχόμενη χρονιά!!!

 

 

Το ψυγείο της γης κάνει απόψυξη

Στόχος της αποστολής ήταν η ευαισθητοποίηση για την κλιματική αλλαγή. Στην εκδήλωση που οργανώθηκε για την παρουσίαση του project της Ανταρκτικής, άκουσα τους επιστήμονες να μας μιλούν για την κλιματική κρίση που μπροστά της, όλες οι υπόλοιπες (οικονομικές, πολιτικές κα) κρίσεις ωχριούν. Ένα banner με το μήνυμα “Climate Change Act NOW” τυπώθηκε από τα μέλη του οργανισμού AWomanCanBe.org για να φτάσει στην υψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής - της ηπείρου που ρυθμίζει το κλίμα ολόκληρου του πλανήτη – και το Νότιο Πόλο.

Η Ανταρκτική, αλλά γενικότερα οι πολικές περιοχές και τα βουνά πλήττονται περισσότερο από τα υπόλοιπα μέρη του πλανήτη από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Είναι τα «ψυγεία» σε ένα πλανήτη που θερμαίνεται. Δύσκολα κάνουμε τη σύνδεση, ώστε να καταλάβουμε ότι τα όσα συμβαίνουν σε αυτές τις μακρινές περιοχές μας αφορούν. Όμως τα ακραία καιρικά φαινόμενα πληθαίνουν, οι καύσωνες και οι πυρκαγιές βρίσκονται πλέον δίπλα μας και είναι πια αποδεδειγμένο ότι δεν αποτελούν μια απλή συγκυρία…αλλά αποτέλεσμα των όσων συμβαίνουν εκεί μακριά, αλλά και τόσο κοντά.

 

 

Με υποστηρικτή τη THE NORTH FACE, που έχει βάλει ως στόχο μέχρι το 2030 να εξασφαλίσει πως όλα της τα προϊόντα θα δημιουργούνται από ανακυκλώσιμα ή ανανεώσιμα υλικά, ξεκινήσαμε μια κοινή πορεία. Την πορεία για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. H σημαία της δράσης κυμάτισε ήδη στην Ανταρκτική και εγώ είμαι πολύ περήφανη που τη σήκωσα!

 

Βανέσα Αρχοντίδου

Βανέσα Αρχοντίδου

H Βανέσα Αρχοντίδου είναι αλπινίστρια, μητέρα δύο αγοριών και ιδρύτρια του οργανισμού ΑWomanCanBe.org. Το Μάρτιο του 2021 ανέλαβε το ρόλο της Πρέσβειρας του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για το Κλίμα και δεσμεύτηκε να μεταδώσει το μήνυμα για «άμεση δράση» από τα σημεία του κόσμου που επηρεάζονται περισσότερο από το φαινόμενο της Κλιματικής Αλλαγής.

https://www.instagram.com/vanessa_archontidou/

https://www.facebook.com/Vanessa-Archontidou-102009431177174/

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ