Η διάσχιση της οροσειράς Drakensberg δεν είναι νέα υπόθεση. Πεζοπόροι και ορειβάτες περπατούν εδώ και δεκαετίες στην «ράχη» της, έπρεπε όμως να φτάσουμε στο 1999 για να δούμε την πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια διάσχισης που αποτελεί και το πρώτο ρεκόρ από τους αδελφούς Gavin και Laurie Raubenheimer οι οποίοι την ολοκλήρωσαν σε 4 μέρες, 9 ώρες και 39 λεπτά (105 ώρες και 39 λεπτά). Έκτοτε το ρεκόρ έχει καταρριφθεί άλλες 3 φορές ενώ άλλες 15 προσπάθειες έχουν αποτύχει. Θα είναι η πρώτη φορά που κάποιος ή κάποιοι θα προσπαθήσουν να τρέξουν την διαδρομή παρά να την προσεγγίσουν με την μέθοδο της γρήγορης πεζοπορίας (power hiking) οπότε το γεγονός αυτό δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους! Η προσπάθειά τους θα πραγματοποιηθεί υπό καθεστώς πλήρους αυτονομίας (self support). Θα κουβαλούν μαζί τους όση τροφή και νερό χρειάζεται καθιστώντας το εγχείρημα μία πραγματική πρόκληση.

Το εγχείρημα είναι αρκετά σοβαρό. Ένας δυνατός πεζοπόρος χρειάζεται από 6 έως και 10 μέρες για να ολοκληρώσει την Drakensberg Grand Traverse. Οι Ζουλού όχι άδικαν έχουν ονομάσει την οροσειρά uKhahlamba, δηλαδή «Φράγμα από Λόγχες» και είναι πραγματικά ένας απόλυτα σωστός ορισμός του προφίλ της οροσειράς Drakensberg. Αν παρατηρήσει κανείς από μακριά την οροσειρά θα δει ακριβώς αυτό: κόψεις να εναλλάσσονται με βαθιά φαράγγια δημιουργώντας την αίσθηση ενός «Φράγματος από Λόγχες». Οι κλίσεις είναι τόσο μεγάλες και το τερέν τόσο πετρώδες και τεχνικό που δεν θα το ονόμαζε κάποιος ιδανικό πεδίο … για τρέξιμο!

Αυτό όμως δεν πτόησε, ίσα ίσα ιντρίγκαρε τους δύο πολύπειρους αθλητές να προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν την διαδρομή σε χρόνο ρεκόρ σε λιγότερο δηλαδή από 60 ώρες, 29 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα, ρεκόρ που κατέχει ο ίδιος ο Ryno Griesel με τον Cobus van Zyl από τον Απρίλιο του 2010. Οι δύο τους, πολύπειροι adventure racers και αθλητές με περγαμηνές σε πολυήμερους αγώνες «επιτέθηκαν» στην διαδρομή με μία λογική «adventure racing» με δυναμικό βάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και ελαφρύ τρέξιμο όπου το τερέν το επέτρεπε. Κοιμήθηκαν 2 φορές κατά την προσπάθειά τους, μία 4 ώρες και άλλη μία 3 ώρες καταφέρνοντας έτσι με έναν καιρό που βοήθησε να καταρρίψουν το ρεκόρ που κατείχε ο Andrew Porter στην σόλο προσπάθειά του από το 2009.

Οι προκλήσεις που θα έχουν να αντιμετωπίσουν δεν είναι λίγες. Ο καιρός θα είναι ίσως ο καθοριστικότερος παράγοντας για την επίτευξη του στόχου. Ο Μάρτιος είναι ο κατεξοχήν μήνας με τις λιγότερες χιονοπτώσεις ή καταιγίδες ωστόσο δεν είναι απίθανο να συναντήσουν κλειστό καιρό με πυκνή ομίχλη. Έτσι οι ικανότητες σωστού προσανατολισμού είναι απαραίτητες! Το μέσο υψόμετρο το οποίο περνάει τα 2.800 μέτρα θα πρέπει επίσης να ληφθεί σοβαρά υπόψη μιας και οι θερμοκρασίες που θα συναντήσουν θα είναι χαμηλές κάτι ωστόσο που με τον σωστό εξοπλισμό αλλά και την εμπειρία των δύο αθλητών μπορεί να αντιμετωπισθεί. Τελευταίο αλλά ίσως και πιο σημαντικό…ο ύπνος! Αυτό είναι ίσως το μοναδικό που ανησυχεί τον Ryan Sandes ο οποίος αναφέρει σχετικά: «Το να τρέχεις και να είσαι σε μία κατάσταση εγρήγορσης για 50 ώρες χωρίς ύπνο είναι αναμφισβήτητα ένα πρόβλημα. Δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι είναι κάτι που μπορείς να βελτιώσεις με την προπόνηση. Σε ένα κανονικό μονοπάτι μετά από τόσες ώρες συνεχίζεις απλώς βάζοντας το ένα πόδια μετά το άλλο, στο τερέν όμως του Grandesberg αυτό δεν είναι τόσο απλό. Έτσι λοιπόν το ζήτημα αυτό θα είναι ίσως το πιο κρίσιμο για εμάς. Σχεδιάζουμε να το προσεγγίσουμε με την λογική των πολύ μικρών διαλλειμάτων ύπνου, όχι με έναν ή δύο πολύωρους. Συζητώντας με τον Ryno μου έχει πει ότι μπορεί να το καταφέρει χωρίς καθόλου ύπνο και με βάση το adventure racing υπόβαθρο που έχει είναι κάτι που νομίζω μπορεί να καταφέρει. Εγώ φτάνω στο χειρότερο σημείο μου λίγο πριν το ξημέρωμα. Δεν θέλω να αρχίσω να έχω παραισθήσεις οπότε ίσως θα αφήσω να περάσουν 18 ώρες πριν πάρω έναν μικρό υπνάκο αν και θεωρώ ιδανικό έναν υπνάκο μετά τις 24 ώρες. Όλα αυτά όμως θα εξαρτηθούν και από τον καιρό. Αν είναι υγρός και κρύος το να σταματήσουμε θα είναι καταστροφικό μιας και δεν θα κουβαλάμε μαζί μας κατασκηνωτικό εξοπλισμό. Σε μία πρόσφατη αναγνώριση της διαδρομής που κάναμε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μας άλλος ένας σημαντικός παράγοντας που μας επηρέασε ήταν το μεγάλο υψόμετρο. Νόμιζα ότι επειδή κινούμασταν σχετικά αργά δεν θα με επηρέαζε. Στο υψόμετρο των 2.000 μέτρων ήμουν εντάξει, όταν όμως πλησιάζαμε κορφές των 3.300 και 3.400 μέτρων τότε ήταν πραγματικά δύσκολα. Τόσο οι δύσκολες ανάσες όσο και η έκθεση στις καιρικές συνθήκες σε αυτά τα υψόμετρα είναι κάτι που πρέπει να παλέψουμε. Η ταχύτητά μας θα είναι το όπλο μας. Η όσο το δυνατόν μικρότερη παραμονή σε τέτοια υψόμετρα θα είναι το κλειδί για την επιτυχή έκβαση.»

Συνεχίζει αναφερόμενος στον Ryno Griesel: «Ο Ryno έχει εμπειρία στην κίνηση στο βουνό και το σωστό προσανατολισμό και έχει κάνει αρκετή δουλειά πάνω στους χάρτες για την εύρεση των ταχύτερων διαδρομών. Επίσης έχει εμπειρία στην κίνηση σε δύσκολα και τεχνικά τερέν και μπορεί να ρυθμίζει την διατροφή του με σωστό τρόπο εν κινήσει, θέματα στα οποία εγώ θέλω λίγο βελτίωση!»

Ο Ryan Sandes λογικά είναι γνωστός στους περισσότερους από εμάς μιας και προέρχεται από τον κόσμο του ορεινού τρεξίματος. Ο αθλητής της Salomon και της Red Bull είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους ultrarunners βουνού στον κόσμο. Το 2008 κέρδισε τους πολυήμερους αγώνες στην έρημο Gobi και την Σαχάρα, ενώ το 2009 οι πρωτιές του στον Atacama Crossing και στον Last Desert στην Ανταρκτική το 2010 έκαναν αίσθηση. Από το 2011 και μετά έχει απομακρυνθεί από τους πολυήμερους αγώνες και έχει επικεντρωθεί σε αγώνες βουνού. Σημαντικότερες επιτυχίες του η νίκη του στον Leadville 100 το 2011 και στους Salomon Skyrun και The North Face 100 Australia το 2012 ενώ μετά από ένα όχι τόσο καλό 2013 λόγω τραυματισμών, η νίκη του στον φετινό Transgrancanaria δείχνει ότι είναι σε εξαιρετική κατάσταση!

Ο Ryno Griesel από την άλλη είναι πιο γνωστός στο κοινό των αγώνων περιπέτειας. Λάτρης των βουνών και της περιπέτειας, εγκατέλειψε το 2013 την «κανονική δουλειά» του (ήταν ορκωτός λογιστής) για να αφοσιωθεί μέσω της Salomon σε αυτό που τόσο αγαπάει. Τα βουνά και την περιπέτεια. Από το 2006 αγωνίζεται ανελλιπώς στο Adventure Racing World Series (ARWS) με πλασαρίσματα πάντα στην πρώτη πεντάδα και έχει τερματίσει 2ος στο Rogaine World Champs στην Νέα Ζηλανδία το 2010. Έχει σκαρφαλώσει αναρίθμητα βουνά σε Αφρική, Ευρώπη και Νεπάλ και παρότι δεν είναι full time δρομέας κατέχει το ρεκόρ του Hobbit 100K αγώνα βουνού με δύο νίκες τα δύο τελευταία χρόνια. Κατέχει το ρεκόρ του Drakensberg Grand Traverse (DGT) με τον Cobus Van Zyl από το 2010 οπότε γνωρίζοντας αρκετά καλά την διαδρομή αλλά και λόγω του παρελθόντος του και της εμπειρίας του από τους αγώνες περιπέτειας θα είναι επικεφαλής σε θέματα προσανατολισμού αλλά και σχεδιασμού του όλου εγχειρήματος.

«Για μένα πρωταρχικός στόχος δεν είναι το ρεκόρ αλλά πρώτα από όλα η ευκαρία να μοιραστώ το πάθος μου για το βουνό και την περιπέτεια με έναν καλό φίλο. Το DGT είναι το όχημα που θα μας επιτρέψει να πραγματοποιήσουμε το όνειρο αυτό. » αναφέρει ο πολύπειρος adventurer και συνεχίζει «Η πραγματικότητα είναι ότι κανένα χιλιόμετρο δεν είναι ίδιο με το προηγούμενο και για κάθε ένα από αυτά θα πρέπει να πασχίσουμε Τα βουνά εξαλείφουν οποιαδήποτε αλαζονεία μας, εξαφανίζουν το ‘εγώ’ μας και μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε προνομιούχοι όταν μπορούμε και τα χαιρόμαστε. Η δική μου ευθύνη στην ομάδα είναι εκτός από το να συμμορφωθούμε με τους κανόνες που ορίζει το DGT, ο πλήρης σεβασμός στο αγνό πνεύμα της ορειβασίας γενικότερα. Είναι κάτι που και εγώ και ο Ryan πιστεύουμε πραγματικά.» Τελειώνει αναφέροντας «Είναι η πρώτη φορά, από όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον, που η διάσχιση αυτή θα πραγματοποιηθεί με την λογική του τρεξίματος. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν χρησιμοποιηθεί άλλες λογικές: παραδοσιακή πεζοπορία, έπειτα fast packing και τέλος adventure racing. Εμείς στα 12λιτρα σακίδιά μας θα κουβαλάμε μόνο τα απαραίτητα χωρίς καθόλου κατασκηνωτικό εξοπλισμό –αντίσκηνο, υπνόσακο- καθιστώντας την προσπάθειά μας πρωτοποριακή. Το ρίσκο ανεβαίνει σαφώς αλλά είναι κάτι που έχουμε αποδεχθεί.»

Άλλη μία σημαντική προσπάθεια λοιπόν και είναι κάτι που ίσως θα πρέπει να δούμε κάποια στιγμή και στην Ελλάδα από έμπειρους αθλητές ή μη. Οι πρώτες προσπάθειες έχουν γίνει, κατά την πολυήμερη διάσχιση του Ε4 από τον Λουκά Πρατίλα και τον Δημήτρη Κεχαγιόχλου ή τους «Γίγαντες της Κεντρικής Ελλάδας» με τον σύνηθες ύποπτο Πρατίλα αλλά αυτή την φορά με τους Γιάννη Γκανασούλη, Κώστα Γιαννόπουλο και Νίκο Κωστόπουλο. Ωστόσο η κατάσταση στην Ελλάδα θεωρούμε βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο και είναι το «επόμενο μεγάλο στοίχημα» για όσους αναζητούν κάτι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, έξω από τα στενά πλαίσια και την «ασφάλεια» μιας οργανωμένης αγωνιστικής διαδικασίας.

Το εγχείρημα θα πραγματοποιηθεί από 23 έως τις 27 Μαρτίου. Για περισσότερες λεπτομέρειες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της Red Bull.