Ο ενθουσιασμός αυτός επιβεβαιώνεται με την άφιξη στο Χωριό που αποτελεί το σημείο εκκίνησης και τερματισμού του αγώνα. Καταπληκτική ατμόσφαιρα, δρομικές συναντήσεις και συζητήσεις, επετειακό στήσιμο για τα 10 χρόνια, άμεση δοκιμή της ζακέτας παροχή του αγώνα και το θερμό πάντα καλωσόρισμα από τον Χρήστο Κατσάνο.

Ένας σύντομος ύπνος στο πολύ βολικό, γειτονικό καταφύγιο και την επόμενη ημέρα το πρωί, φτάνει η μεγάλη ώρα της εκκίνησης έξι το πρωί με θερμοκρασίες κοντά στους 5 βαθμούς, αλλά ευτυχώς χωρίς αέρα και με καλό καιρό.

Η διαδρομή ξεκινάει με πολύ όμορφα κατηφορικά κυρίως κομμάτια στον Λειβαδίτη, Θεολόγο και Τάλια, με δάση οξιάς, δίπλα σε ρέματα και πάνω από παραδοσιακά γεφύρια με καταπληκτικά αυτή την εποχή φθινοπωρινά χρώματα!

Μετά το μεγάλο σταθμό της Ζαρκαδιάς, ξεκινάει το πιο απομονωμένο, ανηφορικό αλλά και πιο όμορφο τμήμα της διαδρομής προς Φαρασινό και Ζαγκραντένια. Για άλλους οι υπερ-αποστάσεις είναι μοναχική υπόθεση και για άλλους συνώνυμο της παρέας. Για εμένα αυτή η φορά ήταν ένας μοναχικός αγώνας, όπου ευχαριστήθηκα τη μοναξιά και ηρεμία της διαδρομής, αλλά περιμένω την επόμενη φορά που θα έχω μια καλή παρέα μαζί μου.

Το ROUT έχει 26 σημεία ελέγχου, κάποια όμως ξεχωρίζουν όπως η περίφημη “Πυραμίδα 148” στο μέσο ακριβώς της διαδρομής στο 82 χλμ. Μετά από μια ανηφόρα, η διαδρομή αγγίζει τα σύνορα με Βουλγαρία και μετά συνεχίζει προς τον μεγάλο σταθμό στη Γιουμουρλού. Πολλοί όπως και εγώ συναντούν τον σταθμό νύχτα και είναι μια υπέροχη αίσθηση να έχεις την ευκαιρία να πεις δυο κουβέντες με αυτούς τους ηρωικούς εθελοντές σε ένα από τα πιο απόμακρα τμήματα της διαδρομής.

Συνολικά 12 ώρες νύχτα, παρέα με το φακό, κάποιες συναντήσεις με συναθλητές, την ησυχία του δάσους, αλλά και τον δυνατό ήχο του ορμητικού νερού στο παραδοσιακό γεφύρι στο Μέγα Ρέμα. Αφού ξημέρωσε, στο δρόμο πλέον προς τον τερματισμό, μετά την Πρασινάδα, ξεκίνησε η βροχή, ευτυχώς χωρίς αέρα και κρύο οπότε δε μου δημιούργησε κάποια σημαντική δυσκολία.

Με το αδιάβροχο, αλλά κοντά στον τερματισμό, με την αναμενόμενη ταλαιπωρία από πόνους και κάποιες φουσκάλες, ακολούθησαν τα τελευταία ανηφορικά πλέον κομμάτια προς Θεολόγο και Λειβαδίτη με τα φθινοπωρινά χρώματα να γίνονται ακόμα πιο έντονα από τη βροχή!

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής την επόμενη ημέρα μετά τον τερματισμό, μετά από 33:27′ όταν η Ροδόπη σε χαιρετάει με μια εικόνα σαν και αυτή, πως μπορείς να μην αρχίσεις να σκέφτεσαι πότε θα την επισκεφθείς ξανά!

*** Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το blog http://photoexplore.gr του Γιάννη Κομπατσιάρη