Η καρδιά μου είναι εκεί, στα Άγναντα, που μαζί με άλλα 46 Τζουμερκοχώρια κοσμούν τις απόκρημνες πλαγιές των Τζουμέρκων ή όρη των Αθαμάνων, ένα τμήμα της κεντρικής Πίνδου μεταξύ του Άραχθου  στα δυτικά και του Αχελώου στα ανατολικά, που το μεγαλείο της φύσης αγγίζει την τελειότητα.

Πρωτομαγιά του 2012 … τερματίζω στην πλατεία τον αγώνα των 25 χιλιομέτρων και είσαι εκεί, εσύ η πολυαγαπημένη ύπαρξη, με περιμένεις, φοράς αυτόν τον ορισμό της καλοσύνης, τα ηλιοχρωματισμένα μάτια σου, η θωριά σου σβήνει κάθε ίχνος κούρασης, σε κοιτάζω γοητευμένος από τη χάρη που σε περιβάλει σαν φωτοστέφανο,  με αγκαλιάζεις και με ρωτάς, πως το κάνεις αυτό; δεν κουράζεσαι; θα με πάρεις μαζί σου; Ναι γλυκιά μου, στον επόμενο αγώνα, στο υπόσχομαι.

Πρώτη Ιουλίου του 2012 … Αποφάσισες να τρέξεις μόνη σου στις βουνοκορφές , διάβηκες την πύλη μεταξύ γης και σύμπαντος και όταν ο φύλακας της, ο Χάροντας, είδε το χαμόγελο σου, αναφώνησε, τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει ζωή!

Δέκα Απριλίου του 2019 … Παίρνω την απόφαση να τρέξω στον υπερμαραθώνιο Άθλος Τζουμέρκων, αγνοώντας τη λογική μου, έρμαιο του αέναου παιχνιδιού που εξουσιάζει την ύπαρξη μου. Σύμμαχος και εμψυχωτής μου η φράση του Φρίντριχ Νίτσε, “Μέσα σε κάθε πραγματικό άντρα κρύβεται ένα παιδί που θέλει να παίξει”.

Είκοσι μία Απριλίου του 2019 … Ξυπνάω χαράματα και παίρνω τη στράτα από τα Γιάννενα προς τα Άγναντα. Παρέα μου ένα φλιτζάνι αχνιστός καφές και η μουσική , η ημέρα σιγά σιγά νικά τη νύχτα, ο ήλιος άναψε με αχτίδες που ορίζουν τα όρια μου σε απεριόριστα.  Το άγριο ορεινό τοπίο ξετυλίγεται μπροστά μου εναρμονίζοντας τις σκέψεις μου με την καρδιά του. 

Που πας ρε φίλε … Μετά τον Ultra Ursa Trail 100km στο Μέτσοβο οι συνθήκες δεν σου επέτρεψαν να έχεις ούτε το 1/5 της απαιτούμενης άσκησης για έναν αγώνα που ο τεχνικός διευθυντής του, τον έχει σχεδιάσει έτσι ώστε όποιος τερματίσει να περνάει το τεστ που απαιτείται για να καταταγεί στη λεγεώνα των ξένων, ( ίσως το πιο επίλεκτο και σκληραγωγημένο στρατιωτικό σώμα παγκοσμίως)!

Αλήθεια τι είναι αυτό που μας έλκει στο ακραίο; μην είναι ο φόβος της θνητότητας, μην είναι ο ερχομός των αναπόφευκτων γηρατειών, μην είναι η επιθυμία να μείνεις για πάντα νέος, ποιος ξέρει άραγε …  ας ρωτήσουμε τον ενδότερο και βαθύτερο εαυτό μας για την απάντηση. H δική μου λέει “να ορμάς σε κάθε κύμα”.  H αιώνια ζωή ανήκει σε όσους ζουν στο παρόν υπερβατικά προκαλώντας ίλιγγο στο χρόνο, τίποτα δε συγκρίνεται με την πλήρη βίωση του “εδώ και τώρα” μεθώντας και ερωτοτροπώντας με μια δραστηριότητα που προκαλεί τη μέγιστη ευχαρίστηση.

07.30 στη γραμμή της εκκίνησης …  Ένα γνήσιο βουνίσιο ζευγάρι , η Μαρίνα και ο Γιάννης Θεοχαρόπουλος (τεχνικός διευθυντής και επικεφαλής του τμήματος σχεδιασμού βασανιστηρίων δια μέσω της χάραξης της διαδρομής), μας μεταλαμπαδεύουν την αισιόδοξη δύναμη - γνώση τους για τα μελλούμενα του αγώνα. 

Θεούλη μου που να πρώτο κοιτάξω, ένας ανεξάντλητος συνδυασμός των τρόπων που χρησιμοποιεί η θεία πρόνοια για να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της παρουσιάζεται εδώ στα Τζουμέρκα, στην Ήπειρο, τόσο θαυμάσια που αν ήθελα να της δώσω ένα ταιριαστό τίτλο, θα μπορούσα να την ονομάσω “μικρογραφία όλων των τόπων και όλων των κλιμάτων”.

Είμαι άφωνος από την γονιμότητα που προκαλεί το νερό που η παρουσία του είναι σχεδόν παντού. Πηγές, μικρά και μεγάλα ποτάμια έχουν κάνει ακόμα και τις πέτρες να ανθίσουν, μοσχοβολά ο αέρας από τα ποικίλα βότανα και αγριολούλουδα,  η γη νοτισμένη αναδύει άρωμα ερωτευμένης γυναίκας. Τρίβω στις παλάμες μου θυμάρι και με επιλέγει ως εραστή της.

Στα πρώτα δέκα χιλιόμετρα διαπιστώνω κάτι εκπληκτικό. Αυτός ο αγώνας, ο τόπος, με απορροφά, είναι μια πανάρχαια διαδρομή απίστευτα σκληρή, στην κυριολεξία μια παραδεισένια κόλαση. 

Ο μύθος λέει ότι ο Δίας ήταν βουνό λάτρης. Πήρε τα ομορφότερα και σκληρότερα κομμάτια του Όλυμπου, της Τύμφης ( Ζαγόρι ), των Βουνών γύρω από το Μέτσοβο και πολλών άλλων επιβλητικών Ελληνικών ορεινών όγκων  και συνέθεσε έναν πίνακα  εκπάγλου ομορφιάς, που μια φορά αρκούσε να τον κοιτάξεις για να γίνεις ένα στοιχείο του …  βράχος, δέντρο, ρυάκι και να ενσωματωθείς σε αυτόν. Ένα βράδυ ο Θεός Διόνυσος έφερε το πρώτο μυρωδάτο κρασί της χρονιάς, αποτέλεσμα της τέχνης των ανθρώπων αμπελουργών. Ο Δίας ήπιε με τη ψυχή του, ήρθε σε μεγάλα κέφια και σε μια έκρηξη γαλαντομίας δώρισε τον πίνακα του στη γη του Βασιλιά Πύρρου.

25ο χιλιόμετρο … έχω κατανοήσει πλήρως ότι η ελευθερία περνάει μέσα από την αναγκαιότητα του τρεξίματος στα μονοπάτια ,το θέμα μου είναι ότι το σώμα μου ( η ύλη) αρνείται να συμμετάσχει, κάνοντας τα απαραίτητα χιλιάδες βήματα για να φτάσω στο 30ο χιλιόμετρο που είναι ο κεντρικός σταθμός … το παιχνίδι που διάλεξα γίνεται όλο και ποιο δύσκολο.

Έλα φτάνουμε στο 30 … έχει σούπα και πατάτα, θα βγάλεις και λίγο τα παπούτσια, θα ανακάμψεις και μετά τι έμεινε; 20 χιλιομετράκια και λιγότερο από 1.000 μέτρα υψομετρική. 

Τι είναι τούτο πάλι; μια ανηφόρα ίδια με τον Γολγοθά, μια πλαγιά χωρίς μονοπάτι, πέτρα στη πέτρα με την μικρότερη σαν μεγάλο καρπούζι!

Aρχίζω να σκέφτομαι την εγκατάλειψη, θέλει θάρρος αυτή η απόφαση … θυμάσαι; σου είχε συμβεί άλλη μια φορά το 2012 στον Olympus Mythical Trail 100km …  εγκατέλειψες στο 66^ο χιλιόμετρο.

Είμαι στο 32ο χιλιόμετρο περίπου …  τότε τον βλέπω, έναν καταρράκτη που όμοιο του δεν έχω ξαναδεί στον κόσμο! Αρχίζω να τον προσεγγίζω έχοντας συνεχώς οπτική επαφή μαζί του. Σεβασμό και δέος μπορεί να νιώσει κανείς μπροστά σε αυτό το θαύμα της φύσης, με ροή όλο το χρόνο και αλπικές πηγές κοντά στη κορυφογραμμή. Ονομάζεται Κεφαλόβρυσο και είναι συνολικού μήκους 350 μέτρων,  είναι ο Θεός με τους αγγέλους του εκεί στη κορυφή του τεράστιου βράχου, φροντίζοντας να τροφοδοτούν με το νερό της ζωής τη γη και τους ανθρώπους. Στα ριζά του καταρράκτη μεγάλα κοιλώματα φροντίζουν, συσσωρεύουν το Θείο δώρο, οι ντόπιοι τα λένε “κανάτες”.

40ο χιλιόμετρο …  είμαι εξουθενωμένος στο καταφύγιο των Μελισουργών, οριακά μέσα στο χρόνο των 12 ωρών για τον τερματισμό.  Πάντα κοιτάω στο πρόσωπο τον χειρότερο φόβο μου, αυτό είναι το γιατί που με κάνει επιτυχημένο, ακόμη και μέσα στη χειρότερη μορφή αποτυχίας.

Δυο συναθλητές έρχονται δίπλα μου, δυο άγνωστοι άνθρωποι, σήκω νεαρέ, μου λένε, έστω και κουβαλώντας σε θα σε πάμε στον τερματισμό. Ο Σπύρος πάει μπροστά και ο Λουκάς τελευταίος, με έχουν στη μέση και με φροντίζουν σαν παιδικό τους φίλο.Αρχίζει η βροχή πάνω στα καυτά από τον ιδρώτα κορμιά μας, νιώθω να σβήνει μια φωτιά μέσα μου, απλώνω τις ρίζες μου, γαντζώνομαι και ακολουθώ τους δυο παλίκαρους.

11,59'  … πάμε Δημήτρη μου φωνάζουν, να το σχολείο, ναι , έχουνε μαζευτεί οι άνθρωποι της διοργάνωσης και μας χειροκροτούσαν σαν να είμαστε πρώτοι, ενώ είμαστε οι τρεις τελευταίοι. Οι συναθλητές συνοδοιπόροι μου θα είχαν τερματίσει σίγουρα νωρίτερα, όμως δε με άφησαν ούτε στιγμή παρά τις φωνές μου για  να φύγουν, ναι γνώρισα τον ορισμό της φιλίας και συντροφικότητας μαζί τους, από καρδιάς τους ευχαριστώ!

Ο Γιάννης μας σφίγγει το χέρι και νιώθω το χρυσάφι της ψυχής του να μας επιβραβεύει.

Τα μάτια της καρδιάς μου σε ψάχνουν … είσαι εκεί στην είσοδο του σχολείου περιτριγυρισμένη από την αθωότητα, την ελπίδα … παιδιά πολλά παιδιά. 

Βρέχει … κρυώνω σου λέω , έλα μέσα Δημήτρη μου εσύ τρέμεις, κάθισε εδώ θα σου φέρω ζεστό τσάι του βουνού. Οι παλάμες μου αγκαλιάζουν το φλιτζάνι , σου είμαι ευγνώμων για την ζεστασιά της ψυχής και του σώματος μου.

Σηκώνω τα μάτια μου να σε ευχαριστήσω, αντικρίζω το χαμογελαστό πρόσωπο της Μαρίνας και καταλαβαίνω ότι η καλοσύνη σου έχει συνέχεια σε αυτόν το κόσμο.

Δημήτρης Ραυτόπουλος