Όταν λοιπόν ο προορισμός δεν ταιριάζει με την εικόνα μας, που την έχει πλάσει η φαντασία μας, το αποτέλεσμα είναι η πικρία. Παλιότερα δεν υπήρχε αυτό σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον, μιας και οι μοναδικές πηγές πληροφόρησης ήταν κάποια περιοδικά ή και φίλοι που είχαν κάποτε επισκεφτεί τον τόπο που θα πάμε.  Έτσι η όλη τουριστική εμπειρία ήταν σαν μια πραγματική εξερεύνηση σε ένα εντελώς νέο και άγνωστο μέρος, όπου και το στραβό που θα τύχαινε δεν μας πείραζε τόσο, γιατί δεν είχαμε προλάβει να πλάσουμε συγκεκριμένη εικόνα μέσα μας. Το θεωρούσαμε μέρος του παιχνιδιού όσο και να μας έδινε άσχημη εντύπωση. Προσωπικά διηγούμαι πολλές φορές σε παρέες αστοχίες τραγελαφικές από παλιές διακοπές χωρίς να τις θυμάμαι με απογοήτευση παρά με γέλιο. Τώρα απλά δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και το πέρασμα των χρόνων και την διαφορετική αντιμετώπιση που έχουμε στα πράγματα από δεκαετία σε δεκαετία.

Oι παλαιότεροι από εμάς θα έλεγα ότι μπορούν να διακρίνουν ότι η "αυταπάτη του εξερευνητή" βρίσκει πεδίο εφαρμογής και στο ορεινό τρέξιμο, τουλάχιστον σε κάποιες από τις εκφάνσεις του. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους αγώνες. Το 2010 όταν ετοιμαζόμασταν κάποιοι - θεότρελοι κατά πολλούς – να τρέξουμε το πρώτο 100 miler (ROUT) στη Ροδόπη, όλα μας φαίνονταν άγνωστα, ακόμα και αν είχαμε ήδη τρέξει σε αγώνες υπεραντοχής που προηγήθηκαν εκεί. Υπήρχαν διηγήσεις στο φόρουμ του Adventure Zone, κάποιες φωτογραφίες και 1-2 βίντεο, αλλά νιώθαμε ότι όλα ήταν άγνωστα και μας έκαναν να προσδοκούμε την εμπειρία, κατά ένα μεγάλο μέρος και λόγω του φόβου του αγνώστου. Ότι στραβό υπήρχε στον αγώνα το ξεπερνάγαμε αφού η εμπειρία ήταν τρομερή, αχαρτογράφητη και κυρίως έδινε στο τέλος της τεράστια χαρά και συγκίνηση.

Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και πλέον ο κάθε αγώνας είναι τόσο πολύ “ανοιχτό βιβλίο”, με δεκάδες βίντεο, κείμενα, φωτογραφίες και διηγήσεις σε web-site και social media, που πλάθουμε μια – πολλές φορές - ειδυλλιακή εικόνα για αυτό που θα συναντήσουμε, με αποτέλεσμα αν δεν είναι αυτό περιμέναμε να βρούμε να απογοητευόμαστε, πολύ περισσότερο από παλιά. Είναι το αντίτιμο που πληρώνουμε από την εξέλιξη της τεχνολογίας των media, η οποία έφερε το πεδίο των αγώνων και το συναίσθημα των αθλητών που τους έχουν τρέξει πολύ πιο κοντά σε εμάς και σε υπερθετικό βαθμό, πράγμα που έχει χίλια καλά, αλλά και κάποια άσχημα και ένα από αυτά είναι αυτό που περιγράφουμε.

Οπότε τι κάνουμε; Εστιάζουμε στην ομορφιά της ανακάλυψης ενός καινούργιου τοπίου σε μια νέα διαδρομή στα βουνά και των εσωτερικών μας δυνάμεων και συναισθημάτων ,δηλαδή στους πραγματικούς λόγους που τρέχουμε, και αφήνουμε και κάποια πράγματα στο  φόβο του αγνώστου … αυτό δίνει τα πιο δυνατά συναισθήματα όπως λέει και ένα γνωμικό: “Το παλαιότερο και ισχυρότερο συναίσθημα της ανθρωπότητας είναι ο φόβος, και το παλαιότερο και ισχυρότερο είδος φόβου είναι ο φόβος του αγνώστου.”

Το Φθινόπωρο είνα εδώ, με πολλούς και δυνατούς αγώνες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Καλή δύναμη σε όλους, γεμίστε όμορφες εμπειρίες!

Δημήτρης Τρουπής