Περιπέτεια χωρίς διανυκτέρευση στη φύση δεν είναι περιπέτεια!!! Έχοντας ως δεδομένη την απόσταση, επιλέχθηκαν για το σκοπό αυτό οι παραλίες της Αγίας Θεοδότης και του Μαγγαναριού. Στη συνέχεια, σε κάθε τμήμα της διαδρομής αναγνωρίστηκαν τα σημεία ενδιαφέροντος, αρχαιολογικοί χώροι, μνημεία, σταθμοί ανεφοδιασμού για υδροδοσία και επισκέψεις σε ντόπιους. (Το μικρό μας νησί διαθέτει αρκετά κρυμμένα σε κοινή θέα).

                                                      Ο χάρτης με τη συνολική διαδρομή που κάλυψαν οι δύο νέοι

Παρασκευή 30 Ιουλίου

Πριν ακόμα τα club της Ίου κλείσουν, οι δύο φίλοι συναντήθηκαν στην Άνω Πιάτσα.  Κατευθύνθηκαν γοργά κατά μήκος της «Διαδρομής #1» προς τον αρχαιολογικό χώρο του Σκάρκου, όπου και θαύμασαν την αρχιτεκτονική του.

Το Καμπάκι απετέλεσε την πρώτη μεγάλη στάση: Εκεί επισκέφτηκαν το Νίκο και το Δημήτρη, που άρμεγαν τα γίδια που βρίσκονταν στο μαντρί. Αφότου καλημερίστηκαν, ακολούθησε ο καφές, συνοδευόμενος από διάφορες ιστορίες, γνωμικά και μαντινάδες από την πλευρά του Νίκου. Ένα τελευταίο τσίπουρο για το δρόμο και μια παραδοσιακή γκλίτσα για τον Kieryn, ολοκλήρωσαν την επίσκεψη στο αγρόκτημα.

                                                                           Με το νίκο στο Καμπάκι 

Ο δρόμος για τον τάφο του Ομήρου στον Πλακωτό, απεδείχθει σχετικά εύκολος  και αφού θαύμασαν τη θέα, υπέβαλλαν τα σέβη τους προς το μεγάλο ποιητή. Στην περιοχή αυτή πραγματοποιούνται ακόμα και σήμερα ανασκαφές και το μνημείο αλλάζει συνεχώς μορφή.

Ακολούθησε το δύσκολο μέρος της διαδρομής, εκτός μονοπατιού, πάνω σε κοφτερά βράχια. Περπατώντας παράλληλα με τις παραλίες και τη θάλασσα, κάτω από τον καυτό ήλιο, λαχταρούσαν τη δροσιά του νερού.

Έφτασαν στην Αγία Θεοδότη και αφού γευμάτισαν στην ταβέρνα «Κούκος» και πήραν οδηγίες για τη διαδρομή της επόμενης ημέρας από το θείο Κούκο, ξεκουράστηκαν, δροσίστηκαν στα καταγάλανα νερά της και προετοιμάστηκαν για την επόμενη ημέρα

                                                                                  Συναντώντας ντόπιους

Κυριακή 31 Ιουλίου

Με τον ήλιο να ξεπροβάλλει νωχελικά, οι δύο φίλοι βρίσκονταν ήδη στο ΝΑ της παραλίας, έτοιμοι για το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής: την κίνηση από την Αγία Θεοδότη προς την Ψάθη, μέσω του Αυλάκι Κάστρου.

Αφότου περπάτησαν για αρκετή ώρα σε πετρώδες και απόκρημνο έδαφος, αντίκρισαν με δέος το Παλαιόκαστρο, το οποίο χρονολογείται από τότε που νησί βρίσκονταν υπό βυζαντινή κυριαρχία.  Με το έδαφος να αποκτά όλο και μεγαλύτερη κλίση και τη βλάστηση να πυκνώνει, αναρωτήθηκαν αν υπήρχε λογική στο εγχείρημα τους: Το έδαφος είχε βαλθεί να τους εξοντώσει, να τους αποτρέψει από το να το παραβιάσουν.

Όπως όμως με την υπομονή ξεπερνά κάποιος και το μεγαλύτερο μαρτύριο, έτσι και οι δύο φίλοι κατάφεραν να φτάσουν στην παραλία Ψάθη. Έκαναν μια στάση στην ταβέρνα «Αλωνίστρα», κάτω από το έκπληκτο βλέμμα της κυρίας Κούλας, και του κυρίου Αργύρη οι οποίοι απόρησαν για  πιο λόγο οι δυο φίλοι δυσκολεύτηκαν τόσο να φτάσουν από την Αγία Θεοδότη στην Ψάθη. Το μονοπάτι υπήρχε, όποιον ντόπιο και να ρώταγες, αυτό υποστήριζε!!!

                                                                    Ανακαλύπτοντας κομμάτια της ιστορίας

Μετά από ένα καφέ και ένα ποτήρι τσίπουρο (10 η ώρα το πρωί)  και αφού έλαβαν σχετικές οδηγίες και την ευχή για καλό τερματισμό, η ομάδα συνέχισε την κίνηση της στα γνώριμα πλέον μονοπάτια της Ψάθης. Αφού πέρασαν από τη μικρή εκκλησία της Παναγίας του Πόρι, συνέχισαν προς τις Πλάκες, έχοντας στα αριστερά τους μικρές παραλίες και όρμους, έκαναν μια στάση στην Παναγία του Βενιέρη, μια πολύ περιποιημένη εκκλησία. Το νησί λέγεται ότι έχει 365 εκκλησίες. Η ύπαρξη τους δικαιολογείται από το γεγονός ότι στα παλιά τα χρόνια οι κάτοικοι της υπαίθρου δεν μπορούσαν να μεταβούν στη Χώρα ή στους οικισμούς για να προσκυνήσουν και για το λόγο αυτό έχτιζαν εκκλησάκια στα κτήματα τους.

Συνέχισαν με κόπο την πορεία τους στο μονοπάτι και κατόπιν στο χωματόδρομο, περνώντας διαδοχικά από τις παραλίες Πλάκες και Κάλαμος και περπατώντας στην άσφαλτο έφτασαν εντελώς κατάκοποι στην ταβέρνα «Αντώνης» στο Μαγγανάρι. Μετά από ένα πλούσιο δείπνο, ακολούθησε μια βουτιά στα καταγάλανα νερά και κατόπιν ξεκούραση, που τόσο πολύ την είχαν ανάγκη.

                                        Με τον θειο Κούκο στην Ψάθη, μελετώντας τη διαδρομή της επόμενης ημέρας

Κυριακή 1 Αυγούστου

Αφού κοιμήθηκαν παρέα με τα αστέρια,  οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, ετοιμάστηκαν για το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού τους. Η διαδρομή προς την παραλία Πέπα, ήταν εύκολη, αφού ακολούθησαν το σχετικό μονοπάτι και τα ίχνη από τα κατσίκια. Στην παραλία Πέπα, κατέληγαν τα φορτία με το χαλαζία που ντόπιοι εξόρυσσαν στο παρελθόν από το όρος Κεφαλά και υπάρχουν ακόμα εγκαταλελειμμένα κτίρια και ίχνη από το μονοπάτι πάνω στο οποίο μεταφέρονταν τα φορτία.

Προσπέρασαν την παραλία και διαπίστωσαν ότι υπήρχε σήμανση και μονοπάτι προς την παραλία Μανούσου.  Έφτασαν στο μικρό κολπίσκο και τον προσπέρασαν δίχως καθυστέρηση, φτάνοντας στην παραλία Πικρί Νερό, όπου έκαναν μια τελευταία στάση.  Ξεκίνησαν προς την παραλία Κλίμα, όπου συνάντησαν το σηματοδοτημένο Μονοπάτι #5, με προορισμό το Μυλοπότα και στη συνέχεια τη Χώρα. 

Αυτό ήταν η περιπέτεια τους είχε ολοκληρωθεί. Είχαν καταφέρει να διασχίσουν περιμετρικά την Ίο, διανύοντας 63 χιλιόμετρα σε 3 ημέρες.

                                                                   Ο τερματισμός στην κεντρική πλατεία

Αυτό όμως ήταν η μικρότερη επιτυχία τους. Διέσχισαν  μονοπάτια που η ιστορία τους χάνεται στο πέρασμα των χρόνων, ίσως και αιώνων. Η «Διαδρομή #1» για παράδειγμα, που οδηγεί από τη Χώρα, στο Σκάρκο και στα Ελληνικά, αποτελεί απόδειξη της συνέχειας των ντόπιων και της σχέσης τους με την ύπαιθρο, με τον αρχαίο πολιτισμό που άνθισε στα μέρη αυτά, χωρίς να αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στους κατοίκους του Σκάρκου, που χρονολογείται από το 2700-2400 πχ. Η «Διαδρομή Πολιτιστικού Ενδιαφέροντος #5», συνέδεε τους κατοίκους της Ψάθης, που στο παρελθόν είχε πολλούς περισσότερους κατοίκους, προς τους βοσκότοπους των Πλακών και του Καλάμου. Τέλος, η «Διαδρομή #5», συνέδεε τα αγροτόσπιτα που βρίσκονταν στις περιοχές Σαπουνόχωμα και Κλίμα, όπου οι ντόπιοι καλλιεργούσαν και έβαζαν μελίσσια.

Άντλησαν πολύτιμες πληροφορίες για την κατάσταση των μονοπατιών, όπως αυτά αποτυπώνονται στα αρχεία του Δήμου, στους χάρτες που μπορεί να βρει κάποιος στο ΚΕΠ και στο υπό έκδοση βιβλίο «Ανακαλύπτοντας τη Νιο μέσα από τα μονοπάτια της». Επιβεβαίωσαν, διέψευσαν ή άφησαν αναπάντητες τις πληροφορίες των ντόπιων σχετικά με την ύπαρξη μονοπατιών. Οι παρέα στα ΚΑΠΗ, οι ντόπιοι κάτοικοι της Ψάθης, του Μαγγαναριού και φυσικά ο μπάρμπα Γιάννης, ο παππούς του Γιώργου, αποτελούν πολύτιμες πηγές για τα μονοπάτια και την ιστορία του τόπου μας. Τέλος, μίλησαν με τους ανθρώπους της υπαίθρου, απόγονοι εκείνων που περιγράφονται ως Λεβέντες άντρες  και γυναίκες που βάδιζαν  σταθερά σαν Αμαζόνες, εργάζονταν όπως οι άνδρες και σήκωναν στο κεφάλι τα βάρη τα οποία οι Σαντορινιοί με δυσκολία θα κρατούσαν στους ώμους.[1]

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τα βίντεο από την περιπέτεια στο κανάλι https://www.youtube.com/channel/UCyHd3ET7WfTPezB3VhAz4xQ (αναζήτηση στο youtube  Ios Paths)

                                                                Οι πεζοπορικές διαδρομές της Ίου

                                                         Οι διαδρομές Πολιτιστικού Ενδιαφέροντος της Ίου

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προμηθευτούν δωρεάν τους πεζοπορικούς χάρτες, από το ΚΕΠ του Δήμου Ιητών

Το βιβλίο «Ανακαλύπτοντας την Ίο μέσα από τα Μονοπάτια της», ταξιδεύει τον αναγνώστη στα μονοπάτια του νησιού και τον βοηθά θα ανακαλύψει την ιστορία, τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, μέσα από 176 σελίδες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και αναφορές σε δεκάδες βιβλία.

Προλογίζει ο δήμαρχος Ιητών κος Γκίκας Δ. Γκίκας και ο κος Τάσος Αναστασίου της Διεύθυνσης Τουρισμού, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κυκλάδων, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.

[1] Μάρκος Ν. Ρούσσος – Μηλιδώνης, Ιησουϊτες του 17^ου και 18^ου αιώνα, σελ 43