Το Speed Project είναι ένας αγώνας σκυταλοδρομίας 550 χιλιομέτρων, χωρίς κανόνες, χωρίς χορηγούς, δεν έχει ιστοσελίδα. Δεν υπάρχει καν βραβείο για όσους φτάσουν στη γραμμή τερματισμού. Ωστόσο, κάθε χρόνο προσελκύει εκατοντάδες αθλητές – μεταξύ των οποίων κορυφαία ονόματα των υπεραποστάσεων - που θέλουν να μετρήσουν τον εαυτό τους, σε έναν ακόμη “περίεργο” αγώνα του πλανήτη, για λίγους.

Η διαδρομή ξεκινά από την προβλήτα 39 στη Santa Monica του Los Angeles και καταλήγει στο Las Vegas, 550 χιλιόμετρα πιο μακριά, διασχίζοντας τους λόφους του Hollywood, την κοιλάδα Antelope, τμήματα της ερήμου Mojave και την περίφημη και αφιλόξενη κοιλάδα του Θανάτου. Ο κάθε αθλητής από την ομάδα διανύει περίπου 90 χιλιόμετρα και επιλέγει τη διαδρομή που θα ακολουθήσει, αφού η οριοθέτηση του αγώνα έχει μόνο αρχή και τέλος, σαν μια γενική οδηγία και τον όρο να μην ακολουθεί μεγάλους αυτοκινητόδρομους. Το κυριότερο χάντικαπ για τους αθλητές είναι φυσικά οι καιρικές συνθήκες, που μπορεί να κάνουν τον οποιονδήποτε να λυγίσει.

‘Εξι γυναίκες Rarámuri από την Sierra Tarahumara περιλαμβάνονταν φέτος στις ομάδες που συμμετείχαν.

Η Ángela, η Argelia, η Isidora, η Lucía, η Vero και η Yulisa δεν είναι αθλήτριες: όπως όλοι οι Tarahumara, η προπόνηση τους δεν είναι τίποτα περισσότερο από την καθημερινή ζωή, στην οποία πρέπει να κινούνται τρέχοντας μέσα στα φαράγγια της Σιέρα. Γυναίκες που ξέρουν τι σημαίνει ο μόχθος της ζωής, για παράδειγμα η Isidora Rodríguez είναι 47 ετών και ήδη γιαγιά: στο πρόσωπό της φαίνονται τα βαθιά αυλάκια μιας γυναίκας που ποτέ δεν λυπήθηκε τον εαυτό της. Η Lucía Nava είναι πολύ νεότερη, 28 ετών, αλλά έχει ήδη τρία παιδιά, το τελευταίο από τα οποία γεννήθηκε μόλις τρεις μήνες νωρίτερα. Στη Santa Monica εμφανίστηκαν με τα παραδοσιακά πολύχρωμα βαμβακερά τους φορέματα και με huaraches σανδάλια τους.

Η αντίθεση φυσικά μεγάλη. Από τη μία οι μακριές, πολύχρωμες φούστες τους και από την άλλη τα στενά, τεχνικά ρούχα των άλλων αθλητών. Χωρίς ειδικά γυαλιά για τον ανελέητο ήλιο των ερήμων, χωρίς GPS ρολόγια, χωρίς παπούτσια με ανθρακονήματα, χωρίς gel ή μπάρες. Από τη μία ο δυτικός κόσμος των selfies και των feeds στο Instagram πριν την εκκίνηση (και φυσικά κατά τη διάρκεια), και από την άλλοι εκείνες σιωπηλές, παίρνοντας δύναμη η μία από την άλλη για να νιώσουν λιγότερο χαμένες 2.000 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους.

Αυτά όμως άλλαξαν όταν ξεκίνησε ο αγώνας. Ξαφνικά δεν ήταν πια εκτός τόπου και χρόνου, γιατί έκαναν αυτό που είχαν συνηθίσει να κάνουν από τότε που γεννήθηκαν. Να τρέχουν. Το τρέξιμο, μια πράξη τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα, δεν είναι γι' αυτές άθλημα, αλλά κανονική καθημερινότητα. Δεν είναι show και επίδειξη της ματαιοδοξίας μας, αλλά μια ενδοσκόπηση στον εσωτερικό μας κόσμο και τις αρχέγονες καταβολές μας.

52 ώρες χρειάστηκαν για να φτάσουν στο Las Vegas, ξεπερνώντας τη βροχή που βάρυνε τις φούστες τους, την αφόρητη ζέστη της κοιλάδας του θανάτου, αλλά και την πολύ διαφορετική διαδρομή σε σχέση με τα μονοπάτια της Sierra που βαδίζουν ή τρέχουν καθημερινά.

Αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλα τα σημεία της διαδρομής που υπήρχε άσφαλτος αυτές έβγαιναν στο πλάι και έτρεχαν στο χώμα και την άμμο (σ.σ. δείτε το βίντεο), σαν να αναζητούσαν τη “σύνδεση” με τα μονοπάτια τους και την άμεση επαφή με τη γη.

Τρίτες στην κατηγορία τους τερμάτισαν, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για αυτές τις δυνατές στην ψυχή και το σώμα Rarámuri! Άλλωστε: "Son las mujeres más chingonas del mundo" ."Είναι οι πιο σκληροτράχηλες γυναίκες στον κόσμο", ;όπως δήλωσε η Beba Guzmán, η οποία εργαζόταν ένα χρόνο για να συγκεντρώσει τα χρήματα και να κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα.

Ένα όμορφο βίντεο από την προσπάθεια τους…

Δημήτρης Τρουπής

Photo / video copyright: Beba Guzmán/Donadora.org, Ra Ra Ra/Instagram