Για σκεφτείτε όμως: Και στο ορεινό τρέξιμο η μετάβαση δεν έχει μεγάλη σημασία; Κάθε αλλαγή τερέν, κάθε στροφή στο μονοπάτι, κάθε διακύμανση στην ψυχολογία και στο ρυθμό, δεν αποτελεί ένα είδος "γεφύρωσης"; Από ανηφόρα σε κατηφόρα, από την ένταση στην αυτοσυγκράτηση και την υπομονή, από την κούραση που μας καταβάλει στην αποφασιστικότητα να φτάσουμε στο στόχο του αγώνα, όποιος κι αν είναι αυτός.

Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το αφιέρωμα της διοργάνωσης στα γεφύρια; έχει και μάλιστα μεγάλη, μιας και αυτή η θεματική φέρνει φέτος την δυναμική της μετάβασης στο προσκήνιο, όχι μόνο ως αναφορά στην πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής, αλλά πιστεύω και ως βαθύτερο σύμβολο της εμπειρίας ενός αθλητή σε έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος.

Τι είναι ένα γεφύρι; Είναι πρωταρχικά ένα σταθερός κόμβος σε ένα ρευστό τοπίο. Οι διαδρομές του Zagori Mountain Running - TeRA 60km, Zagori Classic 33km, Half Marathon 21km και οι άλλες μικρότερες - απλώνονται μέσα από μια πολύμορφη τοπογραφία της διαδρομής που περιλαμβάνει χαράδρες, ποτάμια, δάση, πέτρινα καλντερίμια, ξέφωτα. λιβάδια και κορυφογραμμές. Σε όλο αυτό το τοπίο του Ζαγορίου, τα πέτρινα γεφύρια λειτουργούν σαν σταθερά σημεία αναφοράς. Είναι σταθεροί κόμβοι μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.

Πάμε τώρα στο ορεινό τρέξιμο σαν άθλημα. Συμβολικά τα γεφύρια θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και ως νοητικά checkpoints, δηλαδή στοιχεία που ο αθλητής αναγνωρίζει στη διαδρομή, θυμάται και οργανώνει τη στρατηγική του αγώνα του. Ένα γεφύρι μπορεί να σηματοδοτεί την είσοδο σε ένα νέο τμήμα της διαδρομής – πιο εύκολο ή πιο δύσκολο - ή την έξοδο από μια π.χ. δύσκολη ανάβαση. Είναι, με έναν τρόπο, ένα “σημάδι” ότι αλλάζει κάτι. Είναι η μετάβαση που λέγαμε πιο πάνω στο κείμενο. Όπως το γεφύρι συνδέει δύο όχθες, έτσι κι ο δρομέας ίσως συνδέει – αν μάλιστα γνωρίζει τη διαδρομή - διαφορετικές φάσεις του αγώνα του.

Τα γεφύρια του Ζαγορίου, σκαλισμένα στην πέτρα και τοξωτά, δεν είναι εύκολα ως τερέν. Θέλουν ακρίβεια στο πάτημα, προσαρμογή σε διαφορετική υφή εδάφους από αυτή που τρέχαμε πριν τα δισχίσουμε και ιδιαίτερη προσοχή αν είναι βρεγμένα. Αλλάζουν οι συνθήκες πάνω σε αυτά ενώ ταυτόχρονα είναι όπως είπαμε σταθερά στοιχεία. Έτσι αλλάζουν και οι συνθήκες στο σώμα μας όταν προσαρμοζόμαστε, κάτι συμβολικά πολύ σπουδαίο σαν κομμάτι του ορεινού τρεξίματος.

Θέλουν ισορροπία τα γεφύρια. Και η ισορροπία δεν είναι στατική, αλλά διαρκής διαπραγμάτευση με το πάτημα, την κατάσταση που βρισκόμαστε και τις αισθήσεις μας. Σε μια αυθαίρετη δική μου αναλογία, όπως ισορροπεί η δομή τους επάνω σε πέτρα και τόξα, έτσι κι εμείς ισορροπούμε σε κάθε απόφαση: πότε να πιέσουμε, πότε να συγκρατηθούμε, πότε να σταματήσουμε λίγο παραπάνω σε έναν σταθμό και πότε να συνεχίσουμε παρά την εξάντληση.

Έχει ψυχολογία το ορεινό τρέξιμο, ή είναι μόνο φυσική κατάσταση; Προφανώς και έχει και το γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι τρέχουμε υπεραποστάσεις. Οι μεγάλες ή πολύ δύσκολες διαδρομές απαιτούν να περάσουμε από διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις. Η αμφιβολία διαδέχεται τον ενθουσιασμό, ο πόνος τον ρυθμό, η μοναξιά τη συγκίνηση όταν βρεθούμε να μας παροτρύνουν σε σταθμούς. Κάθε τέτοια μετάβαση είναι ένα εσωτερικό γεφύρι. Δεν θα το δούμε σε ένα προφίλ διαδρομής, αλλά μόνο μέσα μας.

Το να μπορέσεις να περάσεις από το “δεν μπορώ άλλο” στο “ας φτάσω τουλάχιστον στον επόμενο σταθμό” είναι μια πράξη ψυχικής γεφύρωσης. Αυτό ακριβώς που κάνουν τα πέτρινα γεφύρια εδώ και αιώνες το κάνουμε κι εμείς στον ψυχικό μας κόσμο μέσα στον αγώνα. Συνεχίζουμε να κινούμαστε εκεί όπου το “έδαφος” φαίνεται να διακόπτεται, από ένα ποτάμι για τα γεφύρια, από μια αμφιβολία για εμάς. Μέσα στον αγώνα λοιπόν τέτοια “γεφύρια” θα χτίσουμε πολλές φορές και θα μας περάσουν “απέναντι”.

Η αφιέρωση της φετινής διοργάνωσης στα γεφύρια του Ζαγορίου είναι σίγουρα φόρος τιμής στην παράδοση των ντόπιων μαστόρων και στα αριστουργήματα που δημιούργησαν. Είναι όμως και μια υπενθύμιση ότι τρέχουμε πάνω από ανθρώπινα ίχνη, πάνω από έργα φτιαγμένα με τα χέρια και τη δεξιοτεχνία άλλων εποχών. Ας αναλογιστούμε λοιπόν εμείς ως αθλητές του ορεινού τρεξίματος που θα περάσουμε από πάνω τους, το πόσο τελικά μοιάζουν ως στοιχείο με την προσπάθεια μας – σωματική και ψυχολογική – μέσα στον αγώνα που θα συμμετάσχουμε.

Η ουσία της ύπαρξης των γεφυριών μας αποκαλύπτει και την ουσία του αγώνα μας στο ορεινό τρέξιμο: να συνεχίζουμε, χτίζοντας γέφυρες εσωτερικά, μέχρι να φτάσουμε στον τερματισμό.

Δημήτρης Τρουπής