Το αθλητικό εγχείρημα στο οποία αναφέρθηκα, δεν είναι άλλο από το Bob Graham Round. Τι είναι ακριβώς αυτό; Είναι μία αναμέτρηση με τον εαυτό σου, ένας γύρος 42 κορυφών, 118 χιλιομέτρων και 9500 μέτρων θετικής υψομετρικής διαφοράς σε λιγότερο από 24 ώρες! Είπατε κάτι για ... λόφους? Αναμέτρηση με τον εαυτό σου γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία "αγώνα" μιας και απλά δεν υφίσταται ως αγώνας! Για να μπει κάποιος στο πολυπόθητο "24 Hour Club" ενημερώνει τον ιδρυτή του Club Fred Rogerson για την ώρα και την μέρα κατά την οποία θα ξεκινήσει την προσπάθειά του, ο ίδιος ο Fred Rogerson παρίσταται κατά την εκκίνηση και απλά περιμένει τον αθλητή να επιστρέψει σε λιγότερο από 24 ώρες για τον εντάξει στην ελίτ! Κριτές, σηματοδότηση, υδροδοσία, τροφοδοσία, υποστήριξη, πρώτες βοήθειες; Εύλογες απορίες θεωρώ ότι σας γεννιούνται και μόνο αν διαβάσετε το βιβλίο θα καταλάβετε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν στο πετσί τους την περιπέτεια. Έτσι λοιπόν όταν την επόμενη φορά θα διαβάσουμε για fell running ας είμαστε λίγο πιο ανοικτόμυαλοι. Ας δούμε λίγο την ιστορία του...

Ο Bob Graham μεγάλωσε στην αγγλική επαρχία και όντας νεαρός δούλευε σαν κηπουρός. Ο Bob αγαπούσε το περπάτημα στους λόφους και η μόνη "προπόνηση" που έκανε πριν την πρώτη ολοκλήρωση του εγχειρήματος πίσω στο 1932 από τον ίδιο με την παρέα του, ήταν οι μακρινές πεζοπορίες που μερικές φορές διαρκούσαν όλη την νύκτα. Πίστευε ότι οποιοσδήποτε υγιής άνθρωπος θα μπορούσε να φέρει σε πέρας μια τέτοια δοκιμασία, παρόλα αυτά το ρεκόρ του κράτησε για 28 ολόκληρα χρόνια! Από το 1932 έως το 1960 αρκετοί σκληροί "αθλητές" δοκίμασαν να ακολυθήσουν τα χνάρια του Bob Graham χωρίς όμως επιτυχία. Ένα άρθρο όμως στην Lancashire Evening Post, πυροδότησε την φαντασία δύο αδερφιών, του Alan και Ken Heaton, οι οποίοι γνωρίζοντας την περιοχή είπαν ότι θα μπορούσαν να το δοκιμάσουν. Έτσι, τον Ιούνιο του 1960, τα δύο αδέρφια συνοδευόμενα από τον Stan Bradshaw, έναν 48χρονο βετεράνο των βουνών της περιοχής ξεκίνησαν την προσπάθεια τους. Δυστυχώς μόνο ο Alan Heaton τελείωσε σε 22 ώρες και 18 λεπτά κάνοντας την πρώτη ουσιαστικά χρονομετρημένη επιτυχής προσπάθεια ολοκλήρωσης του Bob Graham Round. Αυτό ήταν και το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας επόμενης καθώς κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει τον αριθμό των τολμηρών που θα προσπαθούσαν στα επόμενα χρόνια να κάνουν με επιτυχία τον γύρο των 42 κορυφών.

Ο συγγραφέας λοιπόν εξερευνά τις άγνωστες πτυχές ενός αθλήματος που έχει ρίζες αιώνων στην Αγγλία με τον πιο αυθεντικό τρόπο: βάζοντας τα αθλητικά του και προσπαθώντας να ολοκληρώσει ο ίδιος αυτό που τόσοι και τόσοι προσπάθησαν χωρίς επιτυχία, τον Bob Graham Round. Καθώς μας διηγείται με γλαφυρό τρόπο μία προς μία τις τέσσερις (!!!) αποτυχημένες προσπάθειές του να ολοκληρώσει και αυτός τον τρελό γύρο των 42 κορφών, μας εξιστορεί με απίστευτες λεπτομέρειες (σε σημείο κάπως κουραστικό) την ιστορία του αθλήματος αλλά με πολύ ενδιαφέρον και συγκίνηση κάποιων μορφών τοπικών ηρώων του fell running, ανθρώπων όπως ο Joss Naylor, o Billy Bland, o Kenny Stuart, o Bill Teasdale, o Ian Holmes και στο τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα της "δικής μας" της Helene Diamantides, ηρωίδας ανάμεσα στους ήρωες! Ανατρίχιαζα όταν διάβαζα τι έχει καταφέρει η γυναίκα αυτή με την οποία πραγματικά είχαμε την τιμή να συμμετάσχει μαζί μας στον περσινό Olympus Marathon...

Για να καταλάβετε το πάθος του συγγραφέα σας παραθέτω μερικές αράδες από το βιβλίο αυτούσιες, χωρίς μετάφραση γιατί πραγματικά θα έχανε το νόημά της... "This is how death must feel." ανοίγει το βιβλίο με αυτή την φράση και συνεχίζει... "Not the pain, although I imagine most deaths must be painful, but the fear. Fear of what? I hardly dare say. Something has happened to me. For more than I can remember, I have been running -or trying to run- in the mountains. Now I am lost, utterly. Every muscle in my body is shaking, both feet are blistered raw, every joint aches, and my last reserves of warmth and strength are gushing away like steam". Συνεχίζει πιο κάτω ... "Except that I am not yet dying. Not yet, if I could just think what to do. I cannot. I feel sleepy. I have been at this for eight hours or more..." και καταλήγει στον πρόλογο του βιβλίου ... "Finally, I fumble my way into my car, collapse on to the passenger seat, half change into the dry clothes I have left there, close the door and fall asleep. This, I should add, is what I do for fun."...

Προς το τέλος του βιβλίου, λίγο πριν την τελευταία του προσπάθεια για το Bob Graham Round, στην τελευταία του μεγάλη προπόνηση μας περιγράφει και μας θυμίζει καταστάσεις στις οποίες λίγο ή πολύ όλοι έχουμε βρεθεί. Παιχνίδια του μυαλού, στοιχήματα με τον εαυτό μας, αποφάσεις που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους. Με πραγματικά κομμένη την ανάσα διαβάζουμε: "...So I made a deal with myself: do this without stopping and you will do the BG. I knew this was a nonsense, so such deals are. I also knew that it was true. To surrender now would be to surrender always. If I wished to have anything to do with fell running there was only one option.

Keep going. Keep going, whatever happens, however long it takes, however much it hurts. Keep going or die trying. All moments are contained in this moment. Master this moment and anything is possible.
...
And that, if I chose, I could now do so.
I chose.
I kept going..."

Γενικά είναι ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, το οποίο οφείλω να ομολογήσω με δυσκόλεψε λίγο μιας και ήταν το πρώτο αγγλικό βιβλίο που διάβασα μετά από πάρα πολλά χρόνια. Πολλές λέξεις μου ήταν άγνωστες, χρειάστηκα λεξικό για να τις καταλάβω, πιο πολύ από ενδιαφέρον όμως παρά από κάποια δυσκολία κατανόησης των γραφομένων. Ίσως κουράσουν λίγο οι λεπτομέρειες της ιστορίας του fell running, ποτέ δεν τα πήγα καλά με ημερομηνίες και ονόματα, βρήκα όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις ιστορίες των "αθλητών" που ανέφερα παραπάνω, πραγματικών ηρώων των περιοχών τους. Μας κάνει πραγματικά υπερήφανους κλείνοντας την αναφορά του στους "ήρωες" του fell runing: "There is however one other runner whose mere name is enough to provoke mutterings of 'not quite human' among followers of mountain heroism. She is not a man. She is a physiotherapist of Greek descent who came to Britain in 1982. Her name is Helene Diamantides". Πραγματικά όσο περνάνε οι γραμμές δεν θέλεις να το αφήσεις. Θα σας γοητεύσει και θα σας εμπνεύσει, θα σας κάνει να βάλετε τα παπούτσια σας και να βγείτε στο βουνό, ότι καιρό και να 'χει, ότι ώρα και να είναι, όσο κουρασμένοι και αν είστε. Αυτό δεν είναι άλλωστε που όλοι αγαπάμε;

Κάντε ένα καλό δώρο στον εαυτό σας ή στους φίλους σας, να είστε σίγουροι ότι θα το εκτιμήσουν!