12 Απριλίου, 22:10, Lovran-Σημείο εκκίνησης της μπλε διαδρομής του “100 Miles of Istria”. Κροατία.

Ο Alen έχει μόλις ανακοινώσει την έναρξη της μπλε διαδρομής, ενός αγώνα, δηλαδή, 110 χιλιομέτρων με 4.500 μέτρα συνολικής, θετικής υψομετρικής διαφοράς. Περίπου 370 δρομείς έχουν ξεκινήσει από το Lovran, για ένα αξέχαστο ταξίδι που θα διασχίσει τη χερσόνησο της Ιστρίας. Το Lovran είναι μία από τις παλιότερες, παραθαλάσσιες πόλεις, της ανατολικής πλευράς της χερσονήσου, που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Vojak το οποίο ανήκει στην οροσειρά με το όνομα Ucka. Το μικρό λιμανάκι του, που μοιάζει να ξεπήδησε από τις σελίδες κάποιας ρομαντικής νουβέλας, είναι το ιδανικότερο σημείο εκκίνησης για τον αγώνα! Μόλις δέκα λεπτά πριν υπήρχε δυνατή μουσική, τύμπανα, φωνές, γέλια και πλήθος κόσμου εδώ, μα τώρα, το μικρό λιμανάκι του Lovran είναι και πάλι σιωπηλό. Το μοναδικό πράγμα που ξεχειλίζει από ζωή είναι αυτή η μακριά, κινούμενη, φωτεινή γραμμή, που σχηματίζεται από εκατοντάδες φακούς, και απλώνεται κατά μήκος μιας κουραστικής ανάβασης που οδηγεί στην κορυφή του βουνού.

12 Απριλίου, 22:12, Lovran. Croatia.

Πολλαπλοί πυροβολισμοί ξεσπούν ξαφνικά! Μια κοντή, σκοτεινή φιγούρα κατευθύνεται τρέχοντας προς το μονοπάτι τη στιγμή που έξι μυώδεις άντρες τρέχουν κι αυτοί ξωπίσω της. Η μόνη γνωστή φυσιογνωμία είναι αυτή του Alen Paliska που στέκεται ακίνητος γελώντας όσο πιο σατανικά μπορεί! “ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΠΟΤΕ ΘΕΟΧΑΡΗ! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ..... ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ........”

12 Απριλίου, 23:13, Αρχηγείο Advendure, Αθήνα.

• Τρουπής: Εεε...; Τι είναι αυτό; (Βλέπει ένα μήνυμα που αναβοσβήνει στην οθόνη του υπολογιστή του. Το μήνυμα γράφει “εισερχόμενη ηχητική αναμετάδοση”. Πατάει “ENTER”).
• Θεοχάρης: Εδώ ειδικός πράκτορας.... 007-009-2415 Θεοχάρης Λεζπουρίδης. Ζητώ άμεση διάσωση! Σας στέλνω τις συντεταγμένες μου. 45.292Ν - 14.274Ε .............Επαναλαμβάνω................. 45.292Ν – 14.274Ε.
• Τρουπής: Θεοχάρη! Δόξα τω Θεώ, είσαι ζωντανός! Είμαι ο Δημήτρης Τρουπής! Ποια είναι η κατάστασή σου;
• Θεοχάρης: Η κατάστασή μου; Για την ώρα είμαι ζωντανός και ελπίζω να παραμείνω έτσι.... Με κυνηγούν έξι μπράβοι του Alen και έχω την εντύπωση πως με πλησιάζουν. Δε ξέρω πώς κατάφεραν να βρουν την κρυψώνα μου! Μόνο ο “Μηδέν Γαλακτικό” γνώριζε πού βρισκόμουν γιατί σκοπεύαμε να συναντηθούμε στο Lovran!
• Τρουπής: Τι;;;;;; Εντάξει... Προσπάθησε να μείνεις ζωντανός! Κατευθύνσου προς την κορυφή του όρους Vojak και προσπάθησε να γίνεις ένα με τους υπόλοιπους δρομείς. Αυτό ίσως βοηθήσει την κατάσταση! Στο μεταξύ, εγώ θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω με τους Τάκη Τσογκαράκη και Ιωάννα Δρακάτου. ΟΒΕΡ.
• Θεοχάρης: ΟΚ.... ΟΒΕΡ και ΤΕΛΟΣ......

Μια ώρα αργότερα....

• Ιωάννα: Εντάξει Δημήτρη, ήρθα! Πού είναι ο Θεοχάρης, θέλω να του μιλήσω!
• Τρουπής: Δε με κάλεσε ξανά από τότε...
• Ιωάννα: Φοβάμαι πως αυτό... (Μα πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, άλλη μια εισερχόμενη ηχητική αναμετάδοση εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή.)

Ο Τρουπής πατάει γρήγορα “ENTER”.

• Θεοχάρης: Έι Δημήτρη...! Τι εποχή έχουμε;
• Τρουπής: Είναι μέσα Απρίλη, έχουμε άνοιξη!
• Θεοχάρης: Τότε γιατί, στο καλό, χιονίζει στα μέσα του αναθεματισμένου Απρίλη;
• Ιωάννα: Θεοχάρη, εδώ Ιωάννα Δρακάτου, αριθμός μητρώου: 008 0.....
• Θεοχάρης: Ξέρω ποια είστε κυρία Ιωάννα.
• Ιωάννα: Ποιο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις;
• Θεοχάρης: Ρίχνει “πατσαβούρια” εδώ πάνω! Τα πάντα έχουν καλυφτεί με φρέσκο χιόνι! Ο αέρας ξυρίζει και η ομίχλη είναι τόσο παχιά που δε βλέπω τη μύτη μου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν πηγαίνω σωστά... Για να μην αναφέρω ότι φοράω κοντό παντελονάκι... Ζητώ άμεση διάσωση αλλιώς θα βρείτε την Πριγκήπισσα Έλσα εδώ (από την παιδική ταινία του Ντίσνεϊ “Frozen”)!
• Ιωάννα: Εντάξει Θεοχάρη. Δώσε μας λίγο χρόνο να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και θα σε καλέσουμε πάλι.
• Ιωάννα: Τάκη, ποιο είναι το ποιο κοντινό σημείο επέμβασης στην Ιστρία;
• Τάκης: Φοβάμαι πως το κοντινότερο σημείο βρίσκεται στο Umag, 100 χιλιόμετρα μακριά από εκεί που βρίσκεται ο Θεοχάρης.
• Ιωάννα: Σκ@τ@...! Μου λες, δηλαδή, ότι θα του ζητήσουμε να τρέξει το υπόλοιπο της μπλε διαδρομής του “100 Miles of Istria” ώστε να καταφέρουμε να τον σώσουμε;
• Τάκης: Λοιπόν, όταν το είπα εγώ δε μου ακούστηκε τόσο δραματικό...
• Ιωάννα: ΟΚ, φαίνεται πως έχουμε ξεμείνει από επιλογές. Δημήτρη! Κάλεσε τον Θεοχάρη!
• Ιωάννα: Θεοχάρη πού βρίσκεσαι; Πώς πάνε τα πράγματα εκεί;
• Θεοχάρης: ΣΣΣΣΣςςςςςς....... Πολύ άσχημος......... ΣΣΣΣΣςςςςςς......... Καιρός........ Νομίζω πως........ ΣΣΣΣΣΣςςςςςς........ Σταθμό τροφοδοσίας........ ΣΣΣΣΣςςςςς....... Καλέσω...... ΣΣΣΣΣΣΣςςςςς....... Αργότερα.......

15 λεπτά αργότερα στο Poklon…

• Θεοχάρης: Παιδιά, με λαμβάνετε; Βρίσκομαι στον πρώτο σταθμό τροφοδοσίας. Έχει αρκετό κόσμο αλλά τουλάχιστον είναι ζεστά εδώ. Επίσης, το φαγητό είναι πεντανόστιμο! Υπάρχουν αναψυκτικά, σνακ, σούπα, νουντλς, σοκολάτα, ψωμί, σαλάμι, κασέρι, γλυκές πίτες και πολλά άλλα ακόμη! Νομίζω πως θ’αράξω για λίγο... Δεν έχω φάει τίποτα, μέρες τώρα, και η απότομη ανάβαση ως εδώ με ξεζούμησε.
• Ιωάννα: Θεοχάρη, άκουσε προσεκτικά. Το σημείο συνάντησης για τη διάσωσή σου θα βρίσκεται στο Umag, κοντά στη γραμμή του τερματισμού. Αύριο πρωί, και ώρα 11:30, ένα ελικόπτερό μας θα περιμένει για να σε παραλάβει. Θα βρίσκεται εκεί μονάχα για 15 λεπτά γι’αυτό καλύτερα να σταματήσεις να τρως και να ξεκινήσεις να τρέχεις!
• Θεοχάρης: Πώς....;;;; Θέλετε να με ξαναστείλετε στο στόμα του λύκου; Τρελαθήκατε εντελώς; Δραπέτευσα από το Umag μερικές μέρες πριν και τώρα θέλετε να ξαναπάω;
• Ιωάννα: Δυστυχώς, ναι...

Πυροβολισμοί ακούγονται έξω από το σταθμό....

• Θεοχάρης: Γ@μ$το, νόμιζα πως θα με είχαν χάσει μέσα στη χιονοθύελλα. Πρέπει να φύγω! Θα καλέσω πάλι όταν είμαι ασφαλής.

Έπειτα από 4 δύσκολες ώρες κοντά στο σταθμό τροφοδοσίας στο Trstenik...

• Θεοχάρης: Παιδιά, με ακούτε; Νομίζω πως πλησιάζω άλλον ένα σταθμό τροφοδοσίας.
• Τάκης: Θεοχάρη, εδώ ειδικός πράκτορας Τσογκαράκης. Οι υπόλοιποι έπρεπε να λείψουν για λίγο μα σύντομα θα επιστρέψουν. Θέλω να ξέρεις πως κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για τη διάσωσή σου. Πώς ήταν οι τελευταίες, αυτές, ώρες για ‘σένα;
• Θεοχάρης: Ε, λοιπόν, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι “διάολοι” ξωπίσω μου που θέλουν να με παλουκώσουν ίσως και να καθόμουν εδώ για διακοπές. Το μέρος είναι υπέροχο ακόμη και τη νύχτα! Μέχρι στιγμής, όσες κορυφές διέσχισα ήταν όλες τους χιονισμένες ενώ θαρρώ πως πέρασα μέσα από καταπληκτικά δάση με καστανιές! Νομίζω ότι όλη η περιοχή εδώ είναι κάποιου είδους Εθνικό Πάρκο που ακόμη και μεσ’ στη νύχτα εντυπωσιάζει. Το έδαφος, αντιθέτως, είναι αρκετά απαιτητικό και δε σε αφήνει να χαλαρώσεις. Υπάρχουν παντού βράχια και πέτρες! Μονάχα όταν το μονοπάτι τρυπώνει στο δάσος το τερέν γίνεται πιο μαλακό. Ευτυχώς, που όλην αυτήν την ώρα έτρεχα παρέα με δρομείς της κόκκινης και μπλε διαδρομής οπότε δεν ένιωσα ποτέ ολομόναχος. Βασικά, το ίδιο συναίσθημα ένιωθα και στον προηγούμενο σταθμό τροφοδοσίας όπου οι εθελοντές ήταν ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί. Πρέπει, δε, ν’αναφέρω πως μιλούσαν εξαιρετικά αγγλικά, κάτι που χρειάζεται όταν θέλεις να συννενοηθείς για να ζητήσεις οδηγίες. Όχι πως θα σου χρειαστούν, άλλωστε, αφού ολόκληρη η διαδρομή είναι σηματοδοτημένη με πορτοκαλί, σημαιάκια που αντανακλούν το φως θυμίζοντας αεροδιάδρομο!
• Τάκης: Πώς είναι ο καιρός Θεοχάρη; Σε προβληματίζει ακόμη;
• Θεοχάρης: Έχεις ακούσει τι λένε διαρκώς στην τηλεοπτική σειρά “Game of Thrones”; “The winter is coming...”
• Τάκης: Λένε, επίσης, “The night is dark and full of terrors…”
• Θεοχάρης: Τάκη, το ξέρεις πως δε με βοηθάς με αυτόν τον τρόπο! ΟΚ, θα καλέσω πάλι όταν βρεθώ στον κεντρικό σταθμό τροφοδοσίας στο Buzet. Το μέρος εκεί είναι γεμάτο με τα τσιράκια του Alen. Ίσως χρειαστεί να μεταμφιεστώ...

Σταθμός τροφοδοσίας Buzet. Μια ώρα πριν το ξημέρωμα.

• Θεοχάρης: (Ψιθυριστά) Παιδιά, ακούγομαι; Βρίσκομαι στο Buzet! Είμαι στο σταθμό τροφοδοσίας. Έχω ντυθεί εθελοντής και σερβίρω φαγητό στους αθλητές. Αυτό το κόλπο ξεγέλασε αυτούς που με κυνηγούσαν κι έτσι θα είμαι ασφαλέστερος τώρα. Παρόλα αυτά, θα έχω το νου μου γιατί ποτέ δε ξες τι μπορεί να συμβεί...
• Ιωάννα: Θεοχάρη, εδώ Ιωάννα και πάλι. Μπορείς να μας περιγράψεις τι βλέπεις;
• Θεοχάρης: Βλέπω έναν κουρασμένο αθλητή της κόκκινης διαδρομής που περιμένει να σερβιριστεί... “Ορίστε τα μακαρόνια σας κύριε!”. Δεν είναι να απορείς γιατί. Η τελευταία κορυφή πριν την κατάβαση για Buzet ήταν σκέτος εφιάλτης! Φυσούσε ο αέρας σαν παλαβός! Γι’αυτό και όσοι έρχονται είναι όλοι τους τόσο ταλαιπωρημένοι. Βρίσκομαι, λοιπόν, μέσα σ’ένα μεγάλο γυμναστήριο, μπροστά από τον πάγκο με το φαγητό για vegan. Υπάρχουν πολλά τραπέζια που μπορείς να καθίσεις και αρκετοί εθελοντές έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Για την ώρα είναι ήσυχα επειδή οι περισσότεροι από τους δρομείς και των δύο διαδρομών δεν έχουν φτάσει ακόμη. Είναι μια δύσκολη νύχτα εκεί έξω. Ξέρετε, ο Alen μπορεί να είναι ο κακός της υπόθεσης μα έχω αρχίσει και τον συμπαθώ. Δίνει στους αθλητές ξύλινα μαχαιροπήρουνα και χάρτινα πιάτα αντί για πλαστικά για να φάνε. Πρέπει να το παραδεχτείτε, παιδιά, δε συναντάτε συχνά εγκληματικά μυαλά με περιβαντολλογικές ανησυχίες!
• Ιωάννα: Χαιρόμαστε που το μάθαμε αυτό Θεοχάρη αλλά ο τύπος συνεχίζει να επιδιώκει να κατακτήσει τον κόσμο! Ίσως να ήρθε η ώρα να φύγεις από εκεί, πρέπει να προλάβεις το ελικόπτερο!
• Θεοχάρης: Έχεις δίκιο, καλά θα κάνω να φύγω! Θα καλέσω αργότερα.

Κοντά στο Oprtalj. 9 ώρες και 30 λεπτά έπειτα από την εκκίνηση του αγώνα της μπλε διαδρομής.

• Θεοχάρης: Παιδιά; Πού είστε; Με ακούτε;
• Τρουπής, Τάκης & Ιωάννα: Ναι, Θεοχάρη, σ’ακούμε πεντακάθαρα. Ποια είναι η θέση σου;
• Θεοχάρης: Ακολουθώ ένα δασικό δρόμο τώρα. Πρωτύτερα, έπρεπε να διασχίσω ένα πυκνό κομμάτι του δάσους μέσω μιας απότομης ανάβασης. Η βλάστηση σ’εκείνο το σημείο έμοιαζε με ζούγκλα! Αναμενόμενο, άλλωστε, αφού τη χθεσινή μέρα έβρεχε καταρρακτωδώς! Επίσης, χρειάστηκε να διασχίσω ένα χείμαρρο που το νερό του ήταν παγωμένο και μου έφτανε ως το γόνατο. Τα παπούτσια μου έχουν γίνει μούσκεμα! Τουλάχιστον, έχει σταματήσει να βρέχει και βγήκε ο ήλιος. Επιτέλους, νιώθω πως όλα θα έχουν αίσιο τέλος.
• Ιωάννα: Φτυσ’ τον κόρφο σου, Θεοχάρη, γιατί λέγεται πως τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα είναι μια ψυχολογική δοκιμασία που έχει ταπεινώσει ακόμη και τους καλύτερους!
• Θεοχάρης: Ευχαριστώ, θα προσπαθήσω να μην το ξεχάσω αυτό. Έι παιδιά, θέλετε να σας πω κάτι τέλειο;
• Τρουπής, Τάκης & Ιωάννα: Ασφαλώς!
• Θεοχάρης: Πριν από λίγο πέρασα τα ερείπια ενός πολύ παλιού κάστρου. Η ονομασία του ήταν Κάστρο Pietrapelosa! Παρότι έχουν περάσει αιώνες από τότε που οικοδομήθηκε, τα περισσότερα από τα τείχη του στέκουν όρθια σα να μην έχει περάσει ούτε μέρα! Αυτό το κομμάτι της Ιστρίας έχει αρκετές μεσαιωνικές πόλεις οπότε διαισθάνομαι πως θα δω πολλά όμορφα μέρη ακόμη. ΟΒΕΡ και ΤΕΛΟΣ.

Buje. Σταθμός τροφοδοσίας. 10:00 π.μ.

• Θεοχάρης: Παιδιά, βοήθεια! Τα τσιράκια του Alen μου έστησαν ενέδρα! Είναι και πάλι ξωπίσω μου και με κυνηγούν. Γλύτωσα από θαύμα!
• Τρουπής: Θεοχάρη, είσαι μονάχα 13 χιλιόμετρα μακριά από τον τερματισμό. Το ελικόπτερο θα σε περιμένει εκεί και όταν φτάσεις όλο αυτό θα μοιάζει με μακρινή ανάμνηση! Βιάσου!
• Θεοχάρης: Δημήτρη, προσπαθώ αλλά δε νομίζω πως μπορώ άλλο... Έχω εξαντληθεί! Μου φαίνεται πως η μπλε διαδρομή έχει αρχίσει να με κερδίζει. Τις τελευταίες ώρες τρέχω διαρκώς σε λασπωμένους χωματόδρομους που μου φαίνονται ατελείωτοι!
• Τρουπής: Θεοχάρη, σύνελθε! Ξέρω πως είναι δύσκολο μα είσαι εκπαιδευμένος, ειδικός πράκτορας που να πάρει! Θα τα καταφέρεις, γι’αυτό “Τρέξε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν”! (Το “Τρέξε κι ασε τους άλλους να πεθάνουν” είναι παράφραση γνωστής ταινίας του 007 James Bond με τίτλο “Ζήσε κι ασε τους άλλους να πεθάνουν – Live and let die” που γυρίστηκε το 1973).

11:20 π.μ. Λίγο έξω από το Umag.

• Ιωάννα: Θεοχάρη, όλα καλά;
• Θεοχάρης: Παιδιά! Σας παρακαλώ, πάρτε με από εδώ! Θα χάσω το μυαλό μου! Το τελευταίο κομμάτι του αγώνα είναι ένα φριχτό βασανιστήριο! Τρέχω μέσα στη λάσπη τις τελευταίες δύο ώρες! Βλέπω το Umag στο βάθος αλλά νομίζω πως δεν πρόκειται να το φτάσω ποτέ! Αυτά τα χωράφια που διασχίζω με έχουν ισοπεδώσει ψυχολογικά, έχουν ρουφήξει κάθε σταγόνα ψυχικής δύναμης και έχουν καταστρέψει κάθε κίνητρο να φτάσω στο τέρμα! Έχω απελπιστεί, δε θα τα καταφέρω...
• Ιωάννα: Θεοχάρη, σε ικετεύω, μην τα παρατάς. Πρέπει να βιαστείς, το ελικόπτερο σε λίγο φτάνει!
• Θεοχάρης: Θα κάνω ό,τι μπορώ Ιωάννα μα αν κάτι πάει στραβά θέλω όλοι σας να ξέρετε πως πραγματικά εκτιμώ όλα αυτά που κάνατε για μένα τις τελευταίες ώρες. Ήταν τιμή μου. ΟΒΕΡ και ΤΕΛΟΣ.
• Ιωάννα: ΟΒΕΡ και ΤΕΛΟΣ Θεοχάρη. ΟΒΕΡ και ΤΕΛΟΣ...

11:42 π.μ. Γραμμή τερματισμού. Umag.

• Θεοχάρης: ΠΑΙΔΙΑ! Βλέπω το ελικόπτερο! Τρέχω προς τον τερματισμό! Τα κατάφερα! Τα κατάφερα, μ’ακούτε;
• Ιωάννα: Μπράβο, Θεοχάρη! Ποτέ δε χάσαμε την πίστη μας σε’σένα! Θα σε περιμένουμε στην Αθήνα. ΟΒΕΡ και ΤΕΛΟΣ.

Ο Θεοχάρης τρέχει τα τελευταία μέτρα μέχρι τον τερματισμό γεμάτος χαρά! Η περιπέτειά του σε λίγο τελειώνει. Δε μπορεί καν να θυμηθεί την προηγούμενη νύχτα, την κακοκαιρία, τους πυροβολισμούς και την τόσο απαιτητική διαδρομή... Μοιάζουν όλα σα να μην έγιναν ποτέ. Περνώντας τη γραμμή του τερματισμού νιώθει λες και βρίσκεται στον Παράδεισο! Ορμάει μέσα στο ελικόπτερο, που εκείνη τη στιγμή απογειώνεται, και κοιτάζει, κάτω, το πλήθος που χειροκροτάει πιστεύοντας ότι όλο αυτό είναι μέρος ενός καλοστημένου σόου! Ο Θεοχάρης κάθεται στο πίσω κάθισμα του ελικοπτέρου που τώρα πετάει ψηλά, πάνω από την ακτή. Ξαφνικά, ένα σατανικό γέλιο ακούγεται πολύ δυνατά!

• Πιλότος ελικοπτέρου: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.............. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.......... ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!
• Θεοχάρης: Τι στο καλό;

Ο πιλότος του ελικοπτέρου γυρίζει το κεφάλι του και βγάζει το κράνος του. Είναι ο Alen Paliska και σημαδεύει τον Θεοχάρη με ένα πιστόλι!

• Alen: Νομίζω πως εδώ κατεβαίνεις, πράκτορα Θεοχάρη! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ............. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!

Θεοχάρης Λεζπουρίδης.

Photo copyright: Hrvoje Sarson, Zdenko Mlinar, Dejan Hren, Goran Jakus, Jan Matsrovic, Vanja Stokovic