Olympus Ultra, ένας «άγνωστος» Όλυμπος

By 02 Ιουλ 2019

Τελευταία φορά που είχα σταθεί σε αυτή την γραμμή εκκίνησης, δίπλα σε αυτόν τον πανέμορφο αρχαιολογικό χώρο, ήταν αρκετά χρόνια πριν. Πολύ διαφορετικά τότε. Εκατοντάδες κόσμος, μουσική στη διαπασών, λεωφορεία άδειαζαν δρομείς κατά βούληση, ζέσταμα, ανοίγματα, η ατμόσφαιρα τεταμένη, οι στροφές ανεβασμένες. Τώρα εδώ, στο πυκνό σκοτάδι, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ήταν ακριβώς όπως «πρέπει να είναι» σε έναν αγώνα “ultra”. Υποβλητικότητα, ηρεμία, χαιρετισμοί σε όλους με τα μικρά μας ονόματα. Το «δημιουργικό άγχος» χαραγμένο στο πρόσωπο όλων. Κανείς δεν έκανε ζέσταμα, κανείς δεν έκανε ανοίγματα. Είχαμε όλον τον χρόνο μπροστά μας να ζεσταθούμε πριν πνιγούμε στην θερμή αγκαλιά του μυθικού βουνού που μας περίμενε καρτερικά…

Πέρυσι όταν έγινε γνωστή η για πρώτη φορά η διαδρομή του παρθενικού Olympus Ultra είχα μιλήσει με τον Λουκά, «Αυτή την διαδρομή πρέπει να την δεις οπωσδήποτε». Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία πέρυσι, είχαμε ήδη κανονίσει άλλον αγώνα την ίδια ημερομηνία. Φέτος όμως δεν έπρεπε να χαθεί η ευκαιρία.

Μέσα στο σκοτάδι τα πρώτα ασφάλτινα χιλιόμετρα τελείως διεκπαιρεωτικά. Η πρώτη είσοδος στο μονοπάτι του Ορλιά τα άλλαξε όλα. Η γαλήνη του μονοπατιού, η μοναξιά του φακού, η εκκωφαντική ησυχία του πυκνού δάσους μας έβαλαν κατευθείαν στο παιχνίδι. Το γάργαρο νερό του Ορλιά διέκοπτε για λίγο την απέραντη σιγαλιά, γιγάντωνε όμως την εσωτερική μας ηρεμία, αυτή που ψάχνουμε πολλές φορές για να ισορροπήσουμε μέσα μας.  Το σώμα μπορεί να μην είχε ακόμα ξυπνήσει, το μυαλό περίμενε όμως καρτερικά…

Η πρώτη δύσκολη ανάβαση έφυγε γρήγορα. Οι αναμνήσεις από την τελευταία φορά που είχα έρθει εδώ πάμπολλες. «Αν θυμάμαι το μονοπάτι κόβει τον χωματόδρομο τρεις φορές», «εδώ την πρώτη φορά είχα περάσει σε τόσο», Κορομηλιά, κούραση, εξάντληση, Μπάρα, το λάστιχο που κάποτε υπήρχε, «εδώ είχε σταθμό ο ΟΜ», «θα περάσουμε από ένα καταπληκτικό μονοπάτι φυλλοβόλων», «θυμάμαι σε λίγο ξεκινάει κόντρα», «εδώ είχα κάτσει στον βράχο την πρώτη φορά ασθμαίνοντας και μετρώντας τα λεπτά για το όριο αποκλεισμού», «όταν βγούμε στο αλπικό δεν θέλουμε πάνω από 15’». Πετρόστρουγκα.  Αναμνήσεις από έναν αγώνα που μας έμαθε πολλά. Όποιος δεν έχει περάσει από το σχολείο του Olympus Marathon έχει μείνει μισός…

Πετρόστρουγκα, πολλή δουλειά τις επόμενες ώρες!

Για εμάς τα πάντα ξεκινούσαν από την Πετρόστρουγκα. Η λαχτάρα να ρουφήξουμε κάθε χιλιόμετρο των νέων μονοπατιών που θα μας φιλοξενούσαν για τις επόμενες ώρες μεγάλη. Από το πρώτο κιόλας χιλιόμετρο όλα έδειχναν ότι τελικά κάναμε καλά που ήρθαμε. Το χορταριασμένο ασαφές μονοπάτι άρχισε να μας κατεβάζει όλο και πιο απότομα σε ένα απίστευτα όμορφο, πυκνό και καταπράσινο δάσος κωνοφόρων. Οι πανύψηλες φτέρες που μας χάιδευαν γλυκά και οι πρώτες αχτίδες του ήλιου πάλευαν να βρουν την θέση τους ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα του δάσους ήταν το πρώτο από τα πολλά ωραία που έμελλε να διασχίσουμε.

Κατεβαίνοντας προς "Τσιρκνιά"

Ο σταθμός στην «Τσιρκνιά» στο 22ο χλμ και οι εθελοντές του καταπληκτικοί. Όπως όλοι οι εθελοντές του αγώνα σε όλους τους σταθμούς. Κάθε ένας με τη δική του ιστορία. Κάθε ένας αφήνοντας την δική του καθημερινότητα, την δική του οικογένεια, την δική του δουλειά για να έρθει στη μέση του πουθενά να είναι μαζί με εμάς για εμάς. Στους αφανείς ήρωες που με ανιδιοτέλεια και αλτρουισμό μας χαρίζουν λίγο από τον εαυτό τους οφείλουμε τον απέραντο πάντα θαυμασμό μας.

Από εκεί, συνεχή σκαμπανεβάσματα μας έφεραν στο χαμηλότερο σημείο του αγώνα περνώντας ένα υπέροχο ρέμα πριν φτάσουμε στα «Κρεβάτια» στο 29ο χλμ. Στο σημείο εκεί ο ήλιος είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την εμφάνισή του παρότι οι θερμοκρασίες δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Πλήρης ο σταθμός, πλήρης και η ανασύνταξη για την συνέχεια…

Στα Κρεβάτια πλήρης η τροφοδοσία

… η οποία ήταν … άκρως ενδιαφέρουσα! Με πολύ δύσκολες κατά τόπους κλίσεις για αρκετή ώρα ήταν η πρώτη φορά μέσα στον αγώνα που έπρεπε να υπάρξει η απόλυτη αυτοσυγκέντρωση για να μην παρασυρθείς και «δώσεις» παραπάνω, κάτι που θα στοίχιζε για την συνέχεια. Στο υψομετρικό προφίλ την 2η αυτή ανηφόρα δεν την είχαμε υπολογίσει σαν τόσο δυνατή. Τα προφίλ στο χαρτί δεν λένε πραγματικά τίποτα. Μόνο το «εκεί έξω» μπορεί να σε προετοιμάσει. Μας είχε ξεφύγει μια σημαντική λεπτομέρεια. 1.000 μέτρα ανάβασης σε 3,2 χιλιόμετρα μέχρι τον «Μπαρμπαλά»! Ξέρεις όμως ότι μετά από κάθε ανηφόρα αυτό που θα δεις είναι κάτι το μοναδικό.

Στου "Παπά Ράχη"

Δεύτερο highlight του αγώνα. Περπατοτρέχοντας πάνω στην «Παπά Ράχη» απλά θαυμάζεις το μεγαλείο ολόγυρα και καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι, μία απειροελάχιστα μικρή κουκίδα σε ένα τόσο σπουδαίο δημιούργημα. Και όμως, εμείς οι μικρές κουκίδες εκείνη την στιγμή γινόμαστε μέρος του μεγαλείου αφού είμαστε τόσο τυχεροί που μπορούμε και περπατάμε, τρέχουμε, βιώνουμε, μυρίζουμε, ακούμε, αισθανόμαστε, αγγίζουμε λίγο από αυτό που έχει να μας προσφέρει η φύση.

Άπλετη θέα!

Οι όμορφες αυτές σκέψεις όμως διακόπηκαν εν ριπή οφθαλμού όταν έφτασε η ώρα να κατεβούμε το φημισμένο χιλιόμετρο του «Πατραλέξη». Ο Λουκάς μας είχε προετοιμάσει όμως για αυτό και ίσως για αυτό δεν μας φάνηκε τόσο δύσκολο όσο περιμέναμε. Μία κάθετη κατηφόρα σε ασαφές μονοπάτι μέσα στο δάσος, αλλού σαθρό, αλλού χορταριασμένο, αλλού πετρώδες ήθελε μεν την απαραίτητη προσοχή, με τους ρυθμούς όμως τους δικούς μας βγήκε σχετικά ανώδυνα. Ήταν πάντως κι αυτή, άλλη μια πιστοποίηση της δυσκολίας και της σκληράδας του Olympus Ultra.

Μετά από λίγο η κλίση εξομαλύνθηκε και μας έφερε στον κεντρικό σταθμό περίπου στο 40ο χλμ. Μακαρόνια με σάλτσα, πατάτες βραστές, μπιφτέκι συν τα άλλα καλούδια μας περίμεναν για τη δύσκολη συνέχεια. Χρήσιμες προσθήκες για το μέλλον: ένα «σουποειδές» γεύμα για να κατεβαίνει πιο εύκολα και καρπούζι που είναι από τις καλύτερες τροφές για τέτοιου είδους αγώνες.

Ο σταθμός στο 40ο χλμ. Μπράβο ρε παιδιά!

Ο ελαφρά ανηφορικός χωματόδρομος που ακολουθούσε λίγο ανακουφιστικός για τα πόδια, λίγο βαρετός για το μυαλό, σε ένα πανέμορφο όμως φυσικό περιβάλλον όπου τα λυγερόκορμα μαυρόπευκα εναλλάσσονταν με ήρεμα ηλιόλουστα λιβάδια. Το τέλος του χωματόδρομου σηματοδοτούσε το πιο εντυπωσιακό και δύσκολο κομμάτι του αγώνα.

Απομόνωση...

Ξέραμε ότι είχαμε μπροστά μας άλλα 8 χιλιόμετρα και 1.600 υψομετρικής για τα 2.911μ του Σκολιού. Δεν ξέραμε όμως πόσο εντυπωσιακά θα ήταν.  Η απόλυτη απομόνωση. Η τεράστια απεραντοσύνη. Μια μεγάλη φαρδιά κοιλάδα στην αρχή που όσο ανεβαίναμε μας έκλεινε, μας «έπνιγε» σε ένα βραχώδες, σκληρό, ορεσίβιο τοπίο. Στην μέση της κοιλάδας κοιτούσες πίσω από εκεί που ήρθες, ατένιζες εκεί που πρέπει να πας. Μοναξιά. Αγαλλίαση. Κούραση. Ναι! Για αυτόν τον Όλυμπο ήρθαμε εδώ!

Σκληράδα...

Τα τελευταία λιβάδια πριν το «Χρηστάκης» ήταν ένα ευχάριστο διάλλειμα. Μα πως είναι δυνατόν να μην ξαπλώσεις σε αυτό το υπέροχο καταπράσινο ευωδιαστό χαλί...

 

Στο «Χρηστάκης» ήταν όλοι τους υπέροχοι. Η κούραση παρότι ο ρυθμός αργός εμφανής. Ανασύνταξη. Εκεί κάθεσαι άνετα για ώρες. Παρόλα αυτά η «δουλειά» δεν είχε ακόμη τελειώσει. Παρότι η ανάβαση που έβλεπες να ξεδιπλώνεται μπροστά σου σε αποκάρδιωνε, ξέρεις ότι έχεις δύο χιλιόμετρα, δύο χιλιόμετρα και κάτι και 500 μέτρα υψομετρικής και μετά κατήφορος…

Φτάνοντας στον "Χρηστάκη". Κάπου στο βάθος εκεί ψηλά το Σκολιό. Λίγο ακόμα!


Αργά, βασανιστικά στο ανεμοδαρμένο διάσελο πριν το Σκολιό. Για λίγα μέτρα ο Μύτικας του έχει κλέψει τη δόξα. Έξι μέτρα όμως δεν είναι ικανά να μειώσουν την μαγεία των εικόνων που ρουφάς εκεί πάνω. Το ίδιο όμως γρήγορα ρουφάνε και το κρύο οι ιδρωμένες μπλούζες οπότε η στάση εκεί μόνο κάποια λίγα δευτερόλεπτα για μερικές κουβέντες με τους πιο τυχερούς εθελοντές του αγώνα.

Στο διάσελο πριν την τελική ανάβαση για Σκολιό

Η θέα από τα 2.911μ. Πανόραμα!

Όλυμπος! Δεν περιγράφω άλλο!

Η ανάληψη δυνάμεων καταπληκτική. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη αρχίσει. Η κατάβαση του «Γολγοθά» σχετικά γρήγορη για τους δικούς μας μέσους ρυθμούς μέχρι εκείνη την ώρα, περισσότερο όμως προσεκτική για να μας βγάλει σε πιο «οικεία» μονοπάτια. Καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός». Τουρίστες, πεζοπόροι, ορειβάτες, περιπατητές. Νεαρά παιδιά, μεγάλοι άνθρωποι, οικογένειες. Από όλα τα μέρη του κόσμου για ζήσουν την μαγεία του Ολύμπου. Θα μπορέσει άραγε ποτέ ο Έλληνας να εκτιμήσει τι θησαυρό έχει; Θα μπορέσει να διαφυλάξει αυτόν την θησαυρό μακριά από τις Σειρήνες της άναρχης εμπορικής και τουριστικής εκμετάλλευσης στον βωμό του εύκολου χρήματος;

Κατεβαίνοντας τον "Γολγοθά"

Κατάβαση για Πριόνια. Ακόμη περισσότεροι τουρίστες. Πλέον θυμόμαστε κάποιες από τις στροφές. «Εδώ παρακάτω είχα έρθει σε τόση ώρα». «Από εδώ έρχεται το μονοπάτι από Λιβαδάκι», «Φτάσαμε στο κιόσκι». «Ακούω φωνές». Όχι, οι φωνές δεν είναι από την εξάντληση. Κουρασμένοι ήμασταν αλλά όχι εξαντλημένοι. Άρα φτάνουμε! Μια μεγάλη παρέα παιδιών κάνει μπάνιο και βουτιές στο ποτάμι. Μπράβο ρε παλικάρια!

Πριόνια. Σε σχέση με το πού βρισκόμασταν ελάχιστες ώρες πριν, εδώ ένα μικρό πολιτισμικό σοκ το βιώνεις. Το ίδιο και μέσα στον Ενιπέα όπου κάποιοι νομίζουν ότι το να φέρνεις γεννήτριες, ηχεία και όλον τον εξοπλισμό σου στη φύση σε κάνει να διαβιώνεις σε αυτήν. Λάθος. Ενιπέας. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες γραμμές για την ταπείνωση που μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα αν τον υποτιμήσεις. Είναι φοβερό το πώς μια διαδρομή κατηφορική μπορεί να έχει … τόσες ανηφόρες! Είναι η κούραση που μεγαλώνει τα μεγέθη. 50 μέτρα ανηφόρας στην εξάντληση φαίνονται 100. Τελευταία φορά εδώ πριν χρόνια θυμάμαι τις Πόρτες σαν εφιάλτη. Τώρα ο ρυθμός πιο χαλαρός παρότι οι ώρες διπλάσιες και οι Πόρτες ήρθαν πιο εύκολα, πιο γρήγορα.

Λιτόχωρο. Τα παιδιά μας απλώνουν το χέρι και εμείς τους το δίνουμε και ελπίζουμε να τους δίνουμε μια ωραία εικόνα, παρακαταθήκη για την ώρα που θα έρθει να μάθουν το βουνό τους, να εξερευνήσουν τον κόσμο όλο.

Τερματισμός. Κάθε ένας από αυτούς μια όμορφη ιστορία. Ότι και να έχεις περάσει στο εν τω μεταξύ. Είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο περνώντας μία αψίδα ξαφνικά το μυαλό διαγράφει όλη την «ταλαιπωρία» και τις δύσκολες στιγμές. Άλλωστε δεν παραπονιέσαι. Για αυτό ανέβηκες εκεί πάνω. Για αυτό πέρασες αυτή την αψίδα.

Ο Olympus Marathon σίγουρα αποτελεί σημείο αναφοράς στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι αντίστοιχο για τον Olympus Ultra στον χώρο των υπεραποστάσεων βουνού. Το μόνο που σίγουρα όμως μπορεί να πει είναι ένα. Πρέπει να πας οπωσδήποτε! Δεν είναι εύκολος. Θέλει δουλειά. Θέλει εμπειρία. Θέλει ταπεινοφροσύνη. Θέλει δηλαδή όλα αυτά που απαιτούν οι υπεραποστάσεις. Παρότι 70 χιλιόμετρα δεν τα λες «υπεραπόσταση». Η δυσκολία, η ομορφιά, η απομόνωση και η ψυχική ανάταση που προσφέρει όμως όταν θα έχεις τερματίσει θα σε κάνουν να ισχυρίζεσαι ότι στα έχει προσφέρει όλα αυτά και με το παραπάνω. Και θα μπορείς να λες: Ναι, έκανα και εγώ τον Olympus Ultra!

Τάκης Τσογκαράκης

Η αγάπη του για το βουνό ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω με τις πρώτες αναβάσεις στην αγαπημένη του Πάρνηθα και μετέπειτα με την σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών. Το 2007 έτρεξε τον πρώτο του αγώνα ορεινού τρεξίματος και από τότε ονειρεύεται "όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα". Ελπίζει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα...

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ