Νίκος Καλοφύρης (Νικητής αγώνα) : Αφού πέρασα τη χειμερινή σαιζόν με κάποιους αγώνες στο σκι αντοχής, μετά έβαλα στόχο την προετοιμασία για τον ΟΜ κι όσο πλησίαζε ο αγώνας άρχισα να νιώθω πιο δυνατός, ακόμα καλύτερα. Άλλαξα κάποια στοιχεία της προπόνησης σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, πιο προσεκτική προπόνηση και βγήκα πιο δυνατός στον αγώνα, με περισσότερη ενέργεια, περισσότερες δυνάμεις και τελικά μου βγήκε σε καλό αυτό. Χαλάρωσα αρκετά τις τρεις τελευταίες εβδομάδες πριν τον αγώνα, έδωσα αρκετά μεγάλη προσοχή σ αυτό το θέμα, που σε σχέση με άλλες χρονιές δεν το είχα κάνει. Κατέβαινα πιο κουρασμένος στους αγώνες, αλλά αυτή είναι τελικά η ‘βουλιμία’ του αθλητή.
Πριν τον αγώνα ένιωθα έτοιμος να μπω να διεκδικήσω την επίδοση. Στην εκκίνηση ένιωθα μια θετική ενέργεια -ήταν παράξενο αυτό- σε σχέση με πέρυσι ένιωθα τελείως διαφορετικά στην εκκίνηση, ένιωθα μια ιδιαίτερη δύναμη σαν να με ωθούσε μπροστά. Ο Όλυμπος και το Δίον, ήταν αυτά που μου προκαλούσαν αυτή την αίσθηση εξαΰλωσης, όπου ένιωθα το σώμα και την ψυχή να είναι πιο ενεργά σ αυτό το περιβάλλον. Στον αγώνα φορούσα παλμογράφο. Είχα κάνει κάποια τεστ και είχα βάλει σαν στόχο τους 172 σφυγμούς, που ήταν το αναερόβιο κατώφλι μου. Μέχρι το 10ο χιλιόμετρο έτρεξα λίγο κάτω απ το κατώφλι. Από εκεί και πέρα έκανα κάτι σαν τεστ, για να δω πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι αθλητές, εγώ έτρεχα στον ίδιο ρυθμό. Ωστόσο είχα βάλει στόχο να κάνω καλύτερα περάσματα από πέρυσι. Ήξερα ότι φέτος είμαι βελτιωμένος σε σχέση με άλλες χρονιές γι αυτό και υπολόγισα ότι μπορώ να περάσω πιο γρήγορα. Έτσι λοιπόν, μέχρι το 10ο χιλιόμετρο (Σημ.Α-Ζ: Σταθμός Κορομηλιάς) έλεγχα την κούρσα και οι υπόλοιποι αθλητές του γκρουπ ακολουθούσαν. Είδα ότι το πέρασμα ήταν περίπου στα ίδια επίπεδα με τα περσινά και έτσι άρχισα να ανεβάζω ρυθμό και διαπίστωσα ότι δεν είχα αντίδραση από τους υπόλοιπους. Αυτό κάπως με ενθουσίασε και έτσι άνοιξα παραπάνω. Ήταν μάλλον όμως ένα λάθος τακτικής, γιατί πήγα λίγο πιο γρήγορα το κομμάτι μέχρι την Πετρόστρουγκα, παρότι είχα και τον παλμογράφο πήγαινα στους 176 σφυγμούς.
Από εκεί και μετά και μέχρι τα Οροπέδια προσπάθησα συνειδητά να χαλαρώσω κι αυτό έκανα. Βγήκα πάνω (Σημ.Α-Ζ: στο Σταθμό 7, Θρόνο του Δία) και πάλι σε καλύτερο χρόνο κι εκεί πια ήξερα ότι δεν θα χάσω τον αγώνα, ένιωθα ότι είχα πολλές δυνάμεις. Στην κατηφόρα πάλι συνειδητά χαλάρωσα, αφού είδα ότι δεν είχα πρόβλημα από αντιπάλους. Έκανα όλο το κατέβασμα κρατώντας δυνάμεις, προσέχοντας τα πόδια μου και λίγο πριν τα Πριόνια βλέπω τον Αλέξη (Γκούνκο) να έρχεται από πίσω. Ενώ ήμουν σίγουρος για τον εαυτό μου, δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει ο Αλέξης, αν θα με πιέσει μέχρι το τέλος… Περάσαμε μαζί από το Σταθμό-9 και όταν μπήκαμε στον Ενιπέα, μετά από λίγο έκανα μια αλλαγή. Εκεί είδα ότι δεν έχει δυνάμεις και από εκεί και πέρα άρχισα να πιέζω. Το πιο δύσκολο σημείο για μένα ήταν πριν τις Πόρτες, στην ανηφόρα. Εκεί ένιωσα έντονη δυσφορία, είχε ανέβει και η θερμοκρασία. Εκεί έβλεπα τις Πόρτες λες κι ήταν οι Πύλες του παραδείσου! Είχα αρχίσει να υπερθερμαίνομαι, η κούραση ανεβαίνει κι αυτή.
Το επίπεδο των αθλητών ήταν σίγουρα ανεβασμένο φέτος. Να υπολογίσουμε μόνο ότι στην κούρσα ήταν και ο πρωταθλητής Ελλάδας του 2004, ο Κώστας ο Γουγούσης κι ακόμα και ξένοι αθλητές, όπως ο Κενυάτης, ο Simion Mbuga.
Σαν στόχο για τον ΟΜ 2006 έχω βάλει τις 5 ώρες. Είδα τα περάσματά μου φέτος, κάποια απ αυτά ήταν συντηρητικά, όπως αυτό της Πετρόστρουγκας μέχρι τα Οροπέδια και εκείνο της κατάβασης μέχρι τα Πριόνια. Αναλογικά, αν κερδίσω στο καθένα απ τα τρία κομμάτια της διαδρομής –χωρίζω τον αγώνα στα τρία- από τρία λεπτά μέσο όρο, τότε έχω επίδοση κάτω από 5 ώρες. Εγώ έχω σαν στόχο την προσωπική βελτίωση, εύχομαι να βρεθούν κι άλλοι αθλητές το ίδιο ικανοί ή και καλύτεροι ώστε να δοθεί ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον επόμενο αγώνα. Μου άρεσε τόσο πολύ ο αγώνας που μειώνω τις σκέψεις μου για άλλους και επικεντρώνομαι σ αυτόν.
Ο αγώνας ήταν τέλειος, υψηλό το επίπεδο της οργάνωσης, οι παροχές και η εμψύχωση στους Σταθμούς από τους εθελοντές, όλα αυτά μας βοήθησαν να αποδώσουμε τα μέγιστα. Συγχαρητήρια σε όλους.

Αλέξης Γκούνκο (2ος Νικητής Αγώνα) : Ο αγώνας ήταν καταπληκτικός. Από οργάνωση νομίζω ότι ήταν ίσως ο καλύτερος που έχω τρέξει στην Ελλάδα, αν όχι ο καλύτερος στη ζωή μου. Πολλοί καλοί αθλητές πήραν μέρος, περισσότεροι από πέρυσι. Εμείς οι δρομείς του βουνού, θέλαμε να δούμε φέτος πώς θα τα πάνε οι δρομείς της ασφάλτου που ήρθαν να συμμετάσχουν, περιμέναμε απ αυτούς κάτι. Παλιά, είχαμε ξαναβρεθεί με δρομείς ασφάλτου σε άλλον, πιο εύκολο αγώνα κι εκεί δεν τα είχαν πάει και τόσο καλά. Τώρα στον Όλυμπο, είμαστε βέβαιοι πια ότι είναι πολύ δύσκολο γι αυτούς, κάτι που περιμέναμε από πριν τον αγώνα ακόμα.
Για μένα τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά φέτος. Ήμουν κουρασμένος και χωρίς πολλή προπόνηση, κι ας βελτίωσα το ρεκόρ μου. Πέρυσι ήμουν πολύ καλά αλλά τότε τρέχαμε μαζί με το Νίκο (Καλοφύρη) μέσα στον αγώνα και ήμασταν πιο χαλαροί, πήγαμε συζητώντας σχεδόν. Φέτος, ξαναπήγα στην οικογένειά μου στη Ρωσία, μετά από τέσσερα χρόνια. Έτσι δεν έκανα καθόλου προπονήσεις και έμεινα πολύ πίσω. Δεν περίμενα να είμαι ούτε στην πρώτη εξάδα του αγώνα φέτος, αισθάνθηκα πολύ άσχημα απ την αρχή. Από τη Ρωσία επέστρεψα ακριβώς ένα μήνα πριν τον αγώνα και μου έμενε μόνο αυτός ο καιρός για να προετοιμαστώ.
Στην ανάβαση δεν περίμενα να τα πάω τόσο καλά. Πέρυσι ο Ιωαννίδης είχε κρατήσει μαζί μας για περισσότερο, φέτος έμεινε πιο νωρίς πίσω –κι εκείνος δεν ήταν καλά. Τον Νίκο (Καλοφύρη) τον έχασα μπροστά μου κάπου στην ανάβαση, δεν θυμάμαι πού. Φέτος ήταν πολύ καλός, όλα τρέχοντας τα έβγαλε. Στην κατάβαση άνοιξα για να τον πιάσω και πήγα πολύ γρήγορα, αλλά ήμουν απροπόνητος κι έπαθα κράμπες κάπου στα Πριόνια (Σημ.Α-Ζ: ο Γκούνκο έκανε την γρηγορότερη επίδοση –τόσο για φέτος όσο και για το 2004- απ όλους τους αθλητές, στο τμήμα Θρόνος Δία / Πριόνια, με 60 λεπτά ακριβώς. Η επόμενη καλύτερη βρίσκεται στα 66 λεπτά!). Μετά τα Πριόνια δεν είχα καθόλου δυνάμεις, δεν ξέρω πώς κατάφερα να φτάσω μέχρι τον τερματισμό. Αν το τέρμα ήταν 10 μέτρα πιο πέρα θα έπεφτα! Τερμάτισα με το μυαλό, αφού στο σώμα δεν είχε μείνει ίχνος από δύναμη.
Για του χρόνου θα προετοιμαστώ να πάω καλύτερα. Βέβαια το χειμώνα κάνουμε σκι αντοχής, γιατί έτσι έχουμε πιθανότητες να διακριθούμε σε ένα άθλημα που είναι ολυμπιακό. Το ορεινό τρέξιμο δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να τα πάμε καλύτερα στο εξωτερικό απ ότι στο σκι. Πιστεύω ότι αν ασχοληθούμε μ αυτό το άθλημα σοβαρά θα είμαστε μέσα στους καλύτερους αθλητές του κόσμου.

Κώστας Γουγούσης (3ος νικητής αγώνα) : Ένας πολύ δύσκολος αγώνας. Περνάς τα όριά σου πάρα πολλές φορές. Η εμπειρία είναι πολύ μεγάλη, και μαραθώνιο να κάνεις αυτό το πράμα δεν μπορείς να το ζήσεις. Εγώ θα το λέω σε όλους: αν θέλουν να δουν ποια είναι η πραγματική δυσκολία, τότε να έρθουν να τρέξουν στον Οlympus Μarathon.
Πάρα πολύ καλά οργανωμένος ο αγώνας. Πολύ θετικό το ότι υπήρχαν σταθμοί κάθε 2-3 χιλιόμετρα και οι άνθρωποι της υποστήριξης ήταν πολύ ευχάριστοι και μας ενθάρρυναν, γιατί αλλιώς δεν θα καταφέρναμε τίποτα… Μένεις! Εγώ στο 41 δεν μπορούσα να ανέβω την τελευταία ανηφόρα, λίγα μόνο σκαλοπάτια, ούτε περπατώντας. Ευτυχώς, για καλή μου τύχη ήταν ένας παππούς εκεί και μου έδωσε νερό και κατάφερα να συνεχίσω αφού έκανα και μερικές διατάσεις. Είχα κουραστεί σωματικά. Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ βουνό, ούτε ανηφόρες, τίποτα. Εδώ και οχτώ μήνες κάνω flat (Σημ.Α-Ζ: ο Κώστας Γουγούσης αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας για το 2004 στον μαραθώνιο). Δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο δύσκολο. Έφτασα σε σημείο στην ανηφόρα να πηγαίνω με τα τέσσερα. Πρέπει κάποιος αθλητής να κάνει αυτό τον αγώνα για να καταλάβει πόσο δύσκολος είναι. Μόνο αν τον ζήσει θα καταλάβει κάποια πράγματα. Οι συνθήκες ήταν πραγματικά ακραίες: η σπασμένη πέτρα στο μονοπάτι, τα βράχια… Στον κατήφορο είχα πρόβλημα και με τους τετρακέφαλους στα πόδια, γιατί κάποια στιγμή άρχισαν να με πονούν.
Στον αγώνα ήρθα με τρεις προπονήσεις ανηφόρα-κατηφόρα, που έκανα την τελευταία εβδομάδα, αυτό ήταν όλο!

Κώστας Σταμούλης (4ος νικητής αγώνα & 1ος νικητής της κατηγορίας Μ40) : Αν όλοι εμείς οι δρομείς στην Ελλάδα, θεωρούμε ότι πρέπει να συμμετέχουμε σ ένα συγκεκριμένο αγώνα μαραθωνίου, αυτόν της κλασσικής διαδρομής, τώρα θα πρέπει να προσθέσουμε κι έναν ακόμα θεσμό, τον Olympus Marathon. Ο κάθε Έλληνας δρομέας, ο κάθε Έλληνας περιπατητής, ο κάθε Έλληνας ορειβάτης πρέπει να τρέξει αυτόν τον αγώνα.
Από τις αρχές αυτού του χρόνου είχα σαν στόχο τον ΟΜ. Έκανα στο μεταξύ μόνο έναν ποδηλατικό αγώνα, έναν αγώνα περιπέτειας και τον ΟΜ. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από τον εαυτό μου στον αγώνα, γιατί κατάφερα παρά την αύξηση της ηλικίας μου κατά ένα χρόνο να μειώσω την επίδοσή μου, τον τελικό χρόνο μου. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό και το πιο σπουδαίο. Ο τερματισμός είναι το άλλο και αυτό το ξέρουν όσοι παίρνουν μέρος σε τέτοιους αγώνες, υπάρχουν πολλά απρόοπτα. Ο τερματισμός είναι ο πρώτος στόχος για όλους και μ αυτή την έννοια πρώτος και τελευταίος είναι το ίδιο ήρωες, ειδικά γι αυτόν τον αγώνα.
Αν εξαιρέσει κανείς τους δύο πρώτους αθλητές, οι υπόλοιποι 6-7 που ακολουθούσαμε ήμασταν ισάξιοι. Έχει κατηφόρες που κάποιοι δεν πάνε, ανηφόρες που κάποιοι άλλοι δεν πάνε, κι έχει και το τελευταίο κομμάτι, αυτό του Ενιπέα με τις συνεχείς εναλλαγές, όπου φαίνεται ποιοι θα μπορέσουν να κάνουν κάτι καλύτερο. Αυτό που καθ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα διαπίστωσα, είναι ότι υπήρχαν πολλοί καλοί αθλητές γύρω μου. Έκανα έναν πολύ ωραίο αγώνα με τον Κοτρωνάρο, ουσιαστικά ο τερματισμός ήταν που μου έδωσε τη διαφορά των λίγων δευτερολέπτων από εκείνον. Ο Κοτρωνάρος πήγε καλά και στον ανήφορο αλλά και στον κατήφορο πήγαινε «μπάλα», στην κυριολεξία δεν πιάνεται, κυλάει δεν τρέχει. Κατάφερα και κρατήθηκα πίσω του μέσα στον Ενιπέα και μόνο μετά και τον τελευταίο κατήφορο που έμεινα κοντά του, ήμουν σίγουρος ότι μπορώ να τον περάσω λίγο πριν το τέλος. Η αλήθεια πάντως είναι ότι προβληματίστηκα για να τον προσπεράσω, επειδή θεωρώ ότι ο Κοτρωνάρος είναι μορφή.
Φέτος ήμουν πολύ καλά, ξεκούραστος αλλά ήμουν απροπόνητος, δεν είχα βάλει ώρες προπόνησης. Η πιο μεγάλη μου προπόνηση δεν ξεπερνούσε τις 2-3 ώρες. Στον αγώνα λειτούργησα με τακτική. Στην ανάβαση πήγαινα με τέμπο, με ρυθμό που μπορούσα να μιλάω, σε όλη την ανηφόρα κρατήθηκα. Στον κατήφορο το πάτησα λίγο και μετά στον Ενιπέα προσπάθησα να επιταχύνω. Σαν μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού αγώνα μπορώ να χαρακτηρίσω την είσοδο ξένων αθλητών και οπωσδήποτε την είσοδο περισσότερων καλών Ελλήνων αθλητών. Όσο αφορά δε το οργανωτικό κομμάτι, μπορώ να πω ότι πρώτη φορά έζησα στην Ελλάδα αγώνα διεθνούς επιπέδου, δηλαδή αισθάνθηκα ότι έζησα σε έναν αγώνα που έγινε στο εξωτερικό.

Παναγιώτης Κοτρωνάρος (5ος νικητής αγώνα) : Ξεκίνησα με μια συντηρητική τακτική τον αγώνα, καθώς δεν είχα καθόλου προπόνηση σε ευθεία, έκανα μόνο ανήφορους στην προετοιμασία μου. Από τη στιγμή που μπήκαμε στο μονοπάτι μέχρι το Οροπέδιο ‘μάζεψα’ 12 άτομα, πήγαινα πολύ δυνατά. Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι είχα κάνει προπόνηση για βουνό. Το χειμώνα πήγα αρκετά βουνά με τη δουλειά: Ακονκάγκουα, Άτλαντα, Βουλγαρία κλπ (Σημ.Α-Ζ: Ο Παν. Κοτρωνάρος είναι επαγγελματίας ορειβάτης και συχνά ηγείται αποστολών. Το 2004 πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ σαν μέλος και αρχηγός της πρώτης ελληνικής αποστολής στη Στέγη του Κόσμου και είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει πατήσει σε 3 από τις 14 κορυφές των 8000 μέτρων). Έτσι είχα τη βασική προπόνηση, όμως χρειαζόταν και βελτίωση της αερόβιας ικανότητας για να πάρω μέρος στον αγώνα και αποφάσισα ενάμιση μήνα πριν, να προετοιμαστώ σε βουνό. Δεν πάτησα το πόδι μου σε στάδιο μέχρι τη μέρα του αγώνα, όλη η προετοιμασία ήταν στο βουνό, ανήφοροι-κατήφοροι.
Ήταν πάντως ένας αγώνας που τον καταευχαριστήθηκα, είχα πολλά χρόνια να μπω σε αγώνα και η ικανοποίηση ήταν ακόμα μεγαλύτερη αφού μου βγήκε μέχρι το τέλος όμορφα. Ακόμα κι αυτός ο συναγωνισμός στο τέλος με τον Κώστα (Σταμούλη) ήταν ωραίος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Για 20 χιλιόμετρα ήμουν τέταρτος στον αγώνα. Για μεγάλο διάστημα άκουγα τα χειροκροτήματα των πεζοπόρων-θεατών που επευφημούσαν τον Γουγούση, ο οποίος βρισκόταν 1-3 λεπτά μπροστά μου, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρω να τον φτάσω ή και να τον δω ακόμα.
Μου άρεσε πολύ και ο κόσμος που περίμενε στον τερματισμό, δημιούργησε ένα σκηνικό που μου θύμισε εξωτερικό. Μου άρεσε πολύ επίσης και το ότι μετά τον αγώνα υπήρχαν παροχές για τους αθλητές: μασάζ, χαλάρωση και γεύμα για όλους αυτούς που πέρασαν ώρες πάνω στο βουνό.
Για μένα, αυτού του είδους οι αγώνες είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο προετοιμασίας για αλπικές αναβάσεις σε 8άρες κορυφές των Ιμαλαΐων που είναι ο επόμενος στόχος μου στην ορειβασία. Με τα ψέματα αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Πρέπει κανένας να βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση, να προετοιμάζεται, να χτίζει κι ένα μέρος αυτού του χτισίματος, ευχάριστο και χαρούμενο είναι κι αυτοί οι αγώνες. Βέβαια, πρέπει να πω ότι εγώ ξεκίνησα τον αθλητισμό πρώτα από τους μαραθώνιους και τις υπεραποστάσεις και μετά κατέληξα στο βουνό, οπότε το αίμα νερό δεν γίνεται.
Τη συμμετοχή μου στον ΟΜ την είχα σκεφτεί από πέρυσι ακόμα όταν γυρίζαμε από το Έβερεστ. Είχα σκεφτεί τότε, ότι από το ψηλότερο βουνό του κόσμου θα πάω να καταθέσω φόρο τιμής στον Όλυμπο. Θεωρώ ότι αυτό ισχύει για όλους μας, όλοι τρέχοντας στον Όλυμπο καταθέτουμε φόρο τιμής σε ένα βουνό-σύμβολο. Για μένα είναι η ανταπόδοση για το ότι μου έχουν χαρίσει τα βουνά όλα αυτά τα χρόνια. Και πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας θα πάει καλά στο μέλλον γιατί έχει να κάνει με ένα σύμβολο. Πιστεύω ακόμα ότι θα έπρεπε η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας θα έπρεπε να εντάξει στις δραστηριότητες και τα αθλήματά της και το ορεινό τρέξιμο, αφού αυτό έχει μια σειρά από χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει από το απλό τρέξιμο στην άσφαλτο ή στο στίβο και να το κάνει με το ίδιο σκεπτικό που ενέταξε το ορειβατικό σκι ή την αγωνιστική αναρρίχηση.

Παναγιώτης Ιωαννίδης (6ος νικητής αγώνα) : Ο φετινός αγώνας ήταν καθόλα εφάμιλλος του προηγούμενου. Εγώ όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος, εξαιτίας διάφορων προσωπικών υποχρεώσεων που με άφησαν πίσω στην προπόνηση. Έκανα επίσης κι ένα λάθος τακτικής στην προετοιμασία μου, με μια δύσκολη προπόνηση λίγες μέρες πριν τον αγώνα. Αυτό ένιωσα ότι με επηρέασε, στο βαθμό που ήταν αρκετά σφιγμένα τα πόδια, ειδικά στο ανηφορικό κομμάτι η απόδοσή μου ήταν αρκετά κάτω του προσδοκομένου. Μετά, στο κατηφορικό κομμάτι τα πράγματα ήταν καλύτερα, όμως η διαφορά που είχε αναπτυχθεί από τους προπορευόμενους ήταν αρκετά μεγάλη και δεν μπορούσε να καλυφθεί. Στο κομμάτι του Ενιπέα, που με είχε δυσκολέψει πολύ πέρυσι, φέτος ήμουν αρκετά καλύτερα –προφανώς η περσινή εμπειρία βοήθησε στο να γίνει καλύτερη κατανομή δυνάμεων, κατά συνέπεια το αρνητικό κομμάτι για μένα ήταν το ανηφορικό, όπου φάνηκε η έλλειψη προπόνησης.
Οι δύο βασικοί αντίπαλοι του αγώνα, αυτοί που επρόκειτο δηλαδή να πρωταγωνιστήσουν, ο Καλοφύρης και ο Γκούνκο, φάνηκαν πολύ προετοιμασμένοι, πολύ δυνατοί, ο Γουγούσης ήταν μια ευχάριστη έκπληξη γιατί μπήκε για πρώτη φορά σε έναν τέτοιο αγώνα και τα κατάφερε ικανοποιητικά, ο Σταμούλης που παρά την ηλικία του τα πήγε πάρα πολύ καλά και ο Κοτρωνάρος, ο οποίος δεν μπορώ να πω ότι με εξέπληξε γιατί είναι ένας άνθρωπος με παρελθόν στον αθλητισμό, στο τρίαθλο, στις υπεραποστάσεις και με τεράστια εμπειρία στο βουνό ήταν αναμενόμενο να πάει καλά, ήταν ευχάριστο γεγονός και μόνο η συμμετοχή του. Επίσης θέλω να παρατηρήσω την συμμετοχή του Κενυάτη δρομέα Simion Mbuga), ο οποίος παρότι είναι πολύ καλός αθλητής δεν κατάφερε να πιάσει υψηλή απόδοση στο βουνό, πράγμα που σημαίνει ότι οι απαιτήσεις του ορεινού τρεξίματος είναι πολύ ειδικές και δεν είναι αυτονόητο ότι κάποιος πολύ καλός δρομέας επιπέδου μπορεί να ανταπεξέλθει και στις απαιτήσεις του βουνού. Ίσως ο σωματότυπος των Κενυατών δεν είναι και ο πιο κατάλληλος για το ορεινό τρέξιμο.
Η κούρσα φέτος πήγε πιο δυνατά στο ξεκίνημά της από πέρυσι, ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος και το ξεκαθάρισμα έγινε πιο νωρίς από πέρυσι. Υπήρχαν κάποιοι αθλητές που είχαν πρόβλημα τεχνικής στην κατάβαση όπως ο Μαυρίκιος, ο οποίος ενώ τα πήγε πολύ καλά στην ανάβαση μετά έχασε πάρα πολύ. Εγώ αντίθετα, τα πήγα καλά στην κατάβαση και έχω την αίσθηση ότι αν ο αγώνας είχε κι άλλα χιλιόμετρα για να τερματίσει θα περνούσα κι άλλους αθλητές, είχα πολλά αποθέματα. Στην ανηφόρα όμως ήμουν σκέτο ναυάγιο.
Για το 2006 σκοπεύω να προετοιμαστώ για τον ΟΜ, χωρίς όμως να είμαι σε θέση να πω αν θα καταφέρω να είναι και σωστή η προετοιμασία αφού οι υποχρεώσεις μου ακόμα υπάρχουν, αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι στο μέλλον θα βελτιωθώ πολύ στους δρόμους βουνού, γιατί είναι κάτι που μ αρέσει και σκοπεύω να το εντάξω στο αθλητικό μου πρόγραμμα. Ελπίζω του χρόνου να είμαι σε καλύτερη κατάσταση και να πρωταγωνιστήσω πιο έντονα, πιστεύω ότι είναι μέσα στις δυνατότητές μου να διεκδικήσω και την πρώτη θέση, αφού έχω βρεθεί στο παρελθόν με τους δύο αθλητές που φέτος την διεκδίκησαν και τους έχω νικήσει.

Χρήστος Μαυρίκιος (7ος νικητής αγώνα) : Δεν είχα εμπειρία από τέτοιους αγώνες, μια φορά είχα τρέξει όλο κι όλο στον Υμηττό και μετά εδώ στον Όλυμπο. Με κέρδισαν όμως αμέσως αυτοί οι αγώνες και δεν θέλω να το αφήσω αυτό να πάει χαμένο, ειδικά τώρα στον Όλυμπο θα έρχομαι. Το επίπεδο των αθλητών που συμμετείχαν στον ΟΜ ήταν πολύ ψηλό, ειδικά οι 2-3 πρώτοι αθλητές ήταν πάρα πολύ καλοί. Στην αρχή, που είχα την ευκαιρία να τους δω από κοντά, ανέβαιναν σε απίστευτες κλίσεις με απίστευτη ταχύτητα. Εγώ ασχολούμαι με μαραθώνιο και έχω γενικά καλές επιδόσεις, αλλά οι αθλητές αυτοί πήγαιναν απίστευτα καλά σε σχέση με τη μορφολογία του εδάφους. Πάντως σε όλες τις κλίμακες χρόνου υπήρχαν γκρουπ από αθλητές –από την αρχή μέχρι το τέλος- οι οποίοι έδιναν κάποια μάχη μεταξύ τους.
Πιστεύω ότι είναι κορυφαία εμπειρία για τη ζωή ενός δρομέα, η διαδρομή μπορεί να ήταν σκληρή αλλά συνεχώς σου έδινε αμοιβή μέσα από την ομορφιά που έχει, έβλεπες τα πάντα: δάσος, χιόνια, ήλιο, αέρα, ποτάμι, γκρεμό, οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς –ζούσες σ έναν αγώνα τις τέσσερις εποχές και όλες τις μορφολογίες. Σκληρός αγώνας αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να πάρεις μέρος, η διαδρομή είναι επική.
Σε ένα-δυο σημεία μόνο είχα κάποιο πρόβλημα με το μονοπάτι γιατί το έχασα –αυτό έγινε στα ψηλά τμήματα της διαδρομής. Εκεί, ένας συνδυασμός ομίχλης και πέτρας με έκαναν εμένα τουλάχιστον που δεν έχω εμπειρία από ορεινά περιβάλλοντα, να χάσω το μονοπάτι. Εκεί λοιπόν ίσως χρειαζόταν κάπως καλύτερη σήμανση. Οι Σταθμοί τροφοδοσίας σε κάλυπταν 100%. Με το που ζεσταινόμουν ή που δίψαγα, έφτανα μπροστά σε ένα Σταθμό.
Είχα σοβαρό πρόβλημα στην κατάβαση, δεν ήξερα πώς να βάλω τα πόδια μου για να τρέξω στον κατήφορο. Είμαι ένας αθλητής ασφάλτου και δεν έχω καθόλου εμπειρία από βουνό. Βρέθηκα ακινητοποιημένος κάποια στιγμή και ευτυχώς με προσπέρασαν ο Κοτρωνάρος και ο Σταμούλης. Εκεί κατάφερα να δω την τεχνική που χρησιμοποιούν στον κατήφορο κι έτσι ξεκίνησα κι εγώ διασώζοντας την εμφάνισή μου –δεν μπορούσα να πατήσω, ήταν φοβερό! Δεν είναι αυτονόητο τελικά το πώς θα τρέξεις στον κατήφορο, χρειάζεται ειδική τεχνική και δεν ξέρω αν την έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι οι αθλητές που την εφαρμόζουν. Γιατί είχα μιλήσει με κάποιους απ αυτούς πριν τον αγώνα και δεν μου το είχαν επισημάνει, άρα το θεωρούν αυτονόητο ενώ δεν είναι. Δηλαδή, αυτός ο μικρός βηματισμός, το πλάγιο πάτημα, το γρήγορο πάτημα, όσο πιο λίγο μείνει το πόδι στο έδαφος τόσο καλύτερα, αλλιώς αρχίζει το γλίστρημα. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες που παρατήρησα εκείνη τη στιγμή τις αφομοίωσα και τις εφάρμοσα.
Πάντως είναι κάτι φοβερό αυτό που έχει γίνει από τη διοργάνωση. Και η έμπνευση και η εφαρμογή. Και να μην ξεχνάμε ότι αυτός ο αγώνας κρύβει ένα σπουδαίο συμβολισμό: δεν τρέχεις σε ένα οποιοδήποτε βουνό, τρέχεις στον Όλυμπο!

Δημήτρης Βενετικίδης (3ος νικητής Μ40) : Ο ΟΜ είναι από τους σκληρότερους και πιο επίπονους αγώνες στη χώρα μας κι αυτό οφείλεται στη μεγάλη διάρκεια αφενός και στο μεγάλο βαθμό δυσκολίας αφετέρου (μεγάλο υψόμετρο και απότομες κλίσεις). Για φέτος είχαμε τις καλύτερες συμμετοχές αθλητών νομίζω και αυτό φάνηκε απ τους τελικούς χρόνους. Για μένα κάτι δεν πήγε καλά, δεν έμεινα
ευχαριστημένος απ την επίδοσή μου, αφού προσδοκούσα να σπάσω το φράγμα των 6 ωρών. Φέτος επιχείρησα να ξεκινήσω με κάπως πιο αργό ρυθμό ώστε να κερδίσω αυτή τη συντηρητική τακτική στη διάρκεια, κάτι που όμως δε φάνηκε τελικά. Έχω την υποψία ότι κάτι δεν έκανα καλά, ίσως ελλιπής προετοιμασία, ίσως κόπωση των τελευταίων ημερών με προπονήσεις στην ίδια περιοχή, δεν ξέρω… Θα τα μελετήσω όλα προσεκτικά και θα βγάλω συμπεράσματα. Θα φροντίσω του χρόνου να μην έχω τέτοιες δικαιολογίες. Στον επόμενο αγώνα θα είμαι παρών, να ξαναπροσπαθήσω.
Η διοργάνωση έδωσε εξετάσεις και πήρε άριστα. Κατά κοινή ομολογία δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τέτοιου είδους διεθνείς διοργανώσεις. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν σ αυτή την προσπάθεια: διοργανωτές, αθλητές, εθελοντές και χορηγούς και στην τοπική κοινωνία που ανταποκρίθηκε με θέρμη στο γεγονός. Ραντεβού λοιπόν τον Ιούνιο του 2006.

Ιρένα Μαλιμπόρσκα (Νικήτρια κατηγορίας γυναικών) : Ο ΟΜ είναι από τους καλύτερους αγώνες που έχω συμμετάσχει. Και από οργανωτική πλευρά ήταν άψογος αλλά και από αγωνιστική. Οι αθλητές είχαν ότι τους χρειαζόταν από ανεφοδιασμό.
Από συμμετοχές είμαι πιο ευχαριστημένη από πέρυσι, αφού είχαμε πολλούς αθλητές που έρχονταν για πρώτη φορά, πράγμα που σημαίνει ότι έχει μεγάλη ανταπόκριση ο αγώνας. Το γεγονός δε ότι δεν ήρθαν πολλοί από αυτούς που έτρεξαν πέρυσι σημαίνει ότι ο αγώνας είναι πάρα πολύ δύσκολος. Δεν είναι ο αγώνας που από τη μια μέρα στην άλλη θα αποφασίσεις να πας να τον τρέξεις. Είναι πολύ μεγάλες οι απαιτήσεις στη διάρκεια της προετοιμασίας και ψυχικές και φυσικές, αλλά είναι αυτή η συμμετοχή τελικά στον αγώνα που μπορεί να δώσει πολλές αξέχαστες αναμνήσεις… Μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ότι του λείπουν πολλά πράγματα στη ζωή, εκεί λοιπόν θα τα βρει, είναι σίγουρο.
Από τον εαυτό μου περίμενα φέτος να καταρρίψω το δικό μου προηγούμενο ρεκόρ, αλλά δεν τα κατάφερα και σ αυτό πιστεύω ότι φταίει το γεγονός πως ήρθα κουρασμένη. Δεν ήμουν στην κατάλληλη μέρα και παρά το γεγονός ότι φόρτωσα πολλή προπόνηση το χειμώνα δεν κατάφερα να είμαι σε φόρμα τις μέρες του αγώνα. Όμως δεν πειράζει , έχουμε κι άλλα χρόνια μπροστά μας. Για του χρόνου θα ήθελα να σπάσω τις 7 ώρες, όπως επίσης και να ανέβει το επίπεδο του συναγωνισμού στις γυναίκες, γιατί χωρίς αυτό δεν βοηθιέσαι για να κάνεις επίδοση.
Θα ήθελα να πω τέλος, ότι αυτός ο μαγικός Όλυμπος που κάποτε ονειρευόμουνα σαν μικρή μαθήτρια στο σχολείο –πάντα το είχαμε σαν όνειρο όταν μαθαίναμε για την ελληνική μυθολογία- τώρα έγινε πραγματικότητα.

Τζένη Σταματελοπούλου (2η Νικήτρια Κατηγορίας Γυναικών) : Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα. Χρωστάω πολλά στον Κώστα το Σταμούλη και τη γυναίκα του τη Δήμητρα, που με παρακίνησαν να πάρω μέρος -δεν ήξερα αν ο αγώνας ήταν στα μέτρα μου και αυτοί είναι που με στηρίξανε για να πάρω την απόφαση. Είχα εμπειρία από τον άλλο αγώνα που γίνεται στον Όλυμπο και είναι μικρότερος, όμως το πρώτο τμήμα, αυτό μέχρι την Πετρόστρουγκα, είναι πολύ απαιτητικό. Χάρη όμως στα δύο παιδιά από το Λιτόχωρο (Σημ.Α-Ζ: Βαγγέλης Γραμματόσης, Τάσος Νίκας), με τους οποίους τρέξαμε μαζί όλο τον αγώνα από ένα σημείο και πέρα, τα κατάφερα. Μου είπαν «έλα και θα τερματίσουμε μαζί» κι έτσι έγινε –κι εκεί λοιπόν ήμουν και πάλι τυχερή, γιατί κάναμε πολύ καλή παρέα, με αποτέλεσμα να βγει η διαδρομή σχεδόν ανώδυνα για όλους.
Για τον αγώνα είχα κάποιο στόχο αλλά πολύ γενικό, δεν είχα κάτι συγκεκριμένο. Όσο ανηφόριζα, στο πρώτο μισό, περνούσαν διάφορες σκέψεις απ το μυαλό μου, άλλοτε θετικές κι άλλοτε αρνητικές, έλεγα «πού πάω?». Όταν όμως έφτασα στην κορυφή της διαδρομής ένιωσα ότι τα έχω καταφέρει και ότι είμαι σε πολύ καλή κατάσταση για να συνεχίσω μέχρι το τέρμα.
Η διοργάνωση ήταν πολύ καλή και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα σε θέμα τροφοδοσίας. Μόνο κάπου στο Οροπέδιο υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα με μια διασταύρωση του μονοπατιού, όπου μάλλον μπερδεύτηκα και νομίζω ότι εκεί θα έπρεπε να προσεχτεί λίγο περισσότερο η σηματοδότηση.

Παναγιώτης Αντωνόπουλος (3ος νικητής Μ50) : Η εμπειρία που αποκόμισα από τον αγώνα ήταν εξαιρετική. Γνωρίζω το βουνό κι από το παρελθόν αλλά η εκκίνηση από τον Αρχαιολογικό Χώρο του Δίου ήταν καταπληκτική. Βλέποντας όλη αυτή την προσπάθεια οργανωτικά, σαν διοργανωτής κι εγώ ο ίδιος (Σημ.Α-Ζ: ο Παν. Αντωνόπουλος διοργανώνει τον ultra ‘Ευχίδειο Άθλο’) βλέπω με ιδιαίτερο συναισθηματισμό τέτοιες προσπάθειες. Εφόσον κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με τη φύση, το βουνό, τα μονοπάτια, καλό είναι να μη μπαίνει σε τέτοιους αγώνες. Το ξεκίνημα του αγώνα με τη μικρή κλίση του ζέσταινε τους αθλητές, έτσι ώστε να φτάσουν ομαλά στα μονοπάτια που άρχιζαν στο 6ο χιλιόμετρο. Το μονοπάτι ήταν καταπληκτικής ομορφιάς.
Τα σέρβις των αθλητών, οι Σταθμοί υποστήριξης, όλα, ήταν τέλεια. Ο αθλητής έβρισκε ότι χρειαζόταν, καλύφθηκα απόλυτα και όσους αθλητές προσπέρασα ή με προσπέρασαν, όλοι έτρεχαν με κέφι. Πριν το τέλος της ανάβασης έπαθα ένα μικρό διάστρεμμα αλλά συνέχισα προκειμένου να το ξεπεράσω και ήταν σωστή η κίνησή μου, αφού πιο κάτω το ξέχασα σιγά-σιγά. Έφτασα στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής κι εκεί αποζημιώθηκα για όλα με τη θέα που αντίκρισα. Παρά το γεγονός ότι είχε πολλή πέτρα που έφευγε πάνω στο μονοπάτι, το ξέχασα χάρη σ αυτό που έβλεπα. Μου άρεσε πολύ που υπήρχαν φωτογράφοι και κάμεραμαν που κάλυπταν ολόκληρο τον αγώνα. Οι άνθρωποι στους Σταθμούς ήταν επίσης καταπληκτικοί, γιατί μας βοηθούσαν με διάθεση και μας έδιναν κουράγιο. Στην κατάβαση κινδύνεψα να φύγω στο γκρεμό 2-3 φορές, να γλιστρήσω και να φάω τα μούτρα μου άλλες 10 και τελικά κατάφερα να πέσω μόνο μία, όταν πια πέρασα απ τα Πριόνια κι έπεσα στα ίσια, εκεί που δεν κινδύνευα. Γενικά ήρθα χωρίς ιδιαίτερο στόχο, απλά ήθελα μόνο να τερματίσω. Στον τερματισμό βρέθηκα με τον παλιό μου φίλο, τον Παναγιώτη τον Κοτρωνάρο, που μου είπε ότι του φαίνομαι μια χαρά, φαίνεται δηλαδή ότι έδειχνα όπως ένιωθα: ξεκούραστος. Ελπίζω πάντως του χρόνου να προετοιμαστώ πιο συστηματικά για να πετύχω κάτι καλύτερο.
Πιστεύω ότι τέτοιες διοργανώσεις ούτε στο εξωτερικό μπορείς να τις βρεις. Όλα ήταν άψογα, οι διοργανωτές έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά.

Γιώργος Ακριβού (Νικητής κατηγορίας 60+) : Ζω ακόμα σ ένα όνειρο! Συγκλονιστική η εμπειρία. Αρχικά νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω γιατί άκουγα από διάφορους ότι θα χρειαστώ πάρα πολλές ώρες για να το βγάλω. Πουθενά όμως δεν κουράστηκα, δεν ένιωσα το αίσθημα της κόπωσης και σ όλη τη διάρκεια του αγώνα έτρεχα με όλες μου τις δυνάμεις. Κάτι που πιστεύω ότι με βοήθησε πολύ ήταν το gel που έπαιρνα στους Σταθμούς. Το τελευταίο που πήρα στον Ενιπέα με γέμισε δυνάμεις κι έφτασα ακμαίος στον τερματισμό.
Όλη η διοργάνωση ήταν καταπληκτική, ειδικά όμως η τελετή των απονομών με ανέβασε στον έβδομο ουρανό. Δεν συγκινήθηκα ποτέ έτσι σε αγώνα στη ζωή μου όσο στις απονομές του ΟΜ. Γενικά ήταν ο καλύτερος αγώνας που έχω πάρει μέρος μέχρι τώρα. Και φυσικά, μέσα στον αγώνα ένιωσα υπέροχα. Όταν έφτασα στο Οροπέδιο των Μουσών νόμιζα ότι ήμουν στον παράδεισο. Κάποια στιγμή σταμάτησα και άρχισα να αφουγκράζομαι τριγύρω μέσα στο σύννεφο, νόμιζα ότι θα ανοίξει και θα δω κάποιους θεούς. Είπα στον εαυτό μου: ‘έτσι ζουν οι θεοί εδώ πάνω’.
Του χρόνου θα κατέβω στον αγώνα με στόχο να σπάσω τις 8:30 ώρες (Σημ.Α-Ζ: ο Γιώργος Ακριβού είναι 70 χρονών και ήταν ο νικητής στην κατηγορία +60 χρονών, με χρόνο 9 ώρες και 23 λεπτά). Πολλά βράδια ξυπνάω στον ύπνο μου βλέποντας ότι τρέχω στον Όλυμπο. Είναι κάτι που πέρασε πια στα όνειρά μου.

Δημήτρης Κεραμιδάρης (ο πρώτος από τους τέσσερις αθλητές που τερμάτισαν μετά το όριο εγκυρότητας των 12 ωρών) : Ο αγώνας, ειδικά στην ανάβαση, είναι κάτι το φοβερό, σε πιάνει δέος και από αυτά που βλέπεις αλλά και απ αυτά που βιώνεις στην πορεία καθώς ανεβαίνεις. Νιώθεις τις σωματικές σου δυνάμεις αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό να ξεπερνάνε τα όρια πάρα πολλές φορές. Στο δεύτερο μισό τα πράγματα γίνονται κάπως πιο εύκολα, χωρίς βέβαια ο αγώνας να αποτελεί και περίπατο. Ειδικά στο τελευταίο τμήμα, αυτό του Ενιπέα, με την κυματοειδή μορφή της διαδρομής, θέλει πάρα πολύ προσπάθεια για να ολοκληρώσεις τον αγώνα.
Εγώ ξεκίνησα τον αγώνα παρέα με δύο φίλους αλλά μετά το 5ο χιλιόμετρο έμεινα μόνος. Από εκεί και πέρα πάλεψα με τον εαυτό μου για να συνεχίσω, με την έννοια ότι ένιωθα και ψυχολογικά μόνος μου –αυτό με κούρασε περισσότερο. Μερικές φορές μιλούσα στον εαυτό μου, παρότρυνα τον εαυτό μου να συνεχίσει, προσπαθούσα να δίνω συνεχώς κουράγιο. Αλλά αυτό που μου έδινε περισσότερο κουράγιο ακόμα, ήταν όταν έφτανα στους Σταθμούς και διαπίστωνα ότι είμαι μέσα στα χρονικά όρια. Αυτό μου έδινε πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση και μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω για τον επόμενο Σταθμό.
Δεν πτοήθηκα ψυχολογικά από το γεγονός ότι ήμουν ένας από τους τελευταίους του αγώνα, αφού εγώ δεν είμαι επίσημα αθλητής, το ότι θα ήμουν στους τελευταίους το περίμενα. Το άγχος –ας πούμε σε εισαγωγικά- να κυνηγάς το χρόνο, είναι μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού, αλλιώς θα ήταν περίπατος. Είναι αγώνας, δεν ήταν κάτι το οποίο με ενόχλησε, το περίμενα. Πρέπει να είσαι μέσα στα όρια, πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά (Σημ.Α-Ζ: Ο Δημήτρης Κεραμιδάρης έχασε τον έγκυρο τερματισμό μόλις για 2 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα).
Το τοπίο του Ολύμπου είναι θεϊκό, σε πιάνει δέος. Ειδικά στην κορυφή της ανάβασης, στο Θρόνο του Δία, είναι θεϊκά. Δεν σας κρύβω ότι είχα πάρει και φωτογραφική μηχανή μαζί μου στο σάκο, ώστε κάποια στιγμή να καταφέρω να βγάλω φωτογραφίες εκεί πάνω, όμως το σάκο τον κουβαλούσε ένας από τους φίλους που έφυγαν πιο μπροστά. Και μόνο όμως αυτές οι εικόνες που αποτυπώθηκαν μέσα στο μυαλό μου και κάτω απ αυτή την κούραση με αποζημίωσαν. Όταν έφτασα πάνω, αυτό που σκέφτηκα κι αυτό που είπα εκεί στο Σταθμό ήταν «όση κούραση κι αν τράβηξα αξίζει τον κόπο».
Συνολικά, ο αγώνας ήταν μια εμπειρία για την οποία ένιωσα υπερήφανος όταν τελείωσα. Όταν έφτασα στην άσφαλτο λίγο πριν τον τερματισμό μου ήρθε να βάλω τα κλάματα, από την κούραση αλλά και από τη χαρά μου που τελείωσα –κάπου δεν το περίμενα κιόλας. Περίμενα ότι θα τα παρατούσα στη μέση της διαδρομής. Είδα αρκετούς που είπαν «μέχρι εδώ, δεν μπορώ άλλο» και τα παράτησαν. Εγώ δεν ήθελα να σταματήσω, ήθελα να φτάσω μέχρι το τέλος. Ήταν μια φανταστική εμπειρία, που για μένα είναι πολύτιμη. Για του χρόνου σκέφτομαι σοβαρά από τώρα ακόμα, να ξανατρέξω στον ΟΜ και μάλιστα να βάλω ένα στόχο να βελτιώσω το χρόνο μου. Δεν έχει σημασία αν θα τον βελτιώσω λίγα δευτερόλεπτα ή περισσότερο κι από ώρες, πρέπει όταν παίρνεις μέρος σε αγώνες να βάζεις ένα στόχο, αλλιώς δεν έχει νόημα.
Όταν τερμάτισα λίγο μετά το όριο εγκυρότητας δεν στεναχωρέθηκα. Στον αγώνα πήρα μέρος για μένα, δεν πήρα μέρος για το μετάλλιο. Η συγκίνηση που ένιωσα φτάνοντας στην άσφαλτο, ένα χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό, ήταν για μένα Το Μετάλλιο.