Δύσκολες σκέψεις με κατακυριεύουν αφού τα προγνωστικά για την αυριανή ημέρα του αγώνα δίνουν τον ακούραστο μαέστρο και τους εκλεκτούς οργανοπαίκτες του - τα στοιχεία της φύσης - να συνεχίζουν το έργο τους, έργο που αποσκοπεί στο να “ξεβολέψει”τους “σαλονάτους” βολεμένους, δίνοντας τους την δυνατότητα να διασχίσουν τα μονοπάτια του “χωρίς άγκυρα” , να πλεύσουν το πλεούμενο τους σαν θαρραλέοι  θαλασσοπόροι και όχι σαν απόμαχοι λιμενιζόμενοι. Σήκω Δημήτρη, ετοίμασε το σακίδιο σου, άλλωστε η ανησυχία είναι ολοκληρωτικά χαμένος χρόνος. Αυτή δεν αλλάζει τίποτα. Το μόνο που σου κάνει είναι να σου κλέβει την ευχαρίστηση σου και να σε κρατάει πολύ απασχολημένο κάνοντας το τίποτα! 

Σαββατιάτικο πρωινό, τρέχω στα στενά δρομάκια της Κασσιόπης παρασυρόμενος από ένα ορμητικό ποτάμι πολύχρωμων ημεροδρόμων που ρέει για να συναντήσει τη ναυαρχίδα των σημερινών περιπετειών μας. Ένα χωματοσκέπαστο μονοπάτι που αναρριχάται σε μια πλαγιά με κλίση 36% . Η παγωμένη βροχή ανάκατα με τις ανάσες μας σχηματίζει τα προσωπικά μας σύννεφα που εύκολα διαλύονται όμως  από το θάρρος των ματιών μας. Ανάβαση με ασπίδα την επιμονή μας, η οποία είναι το λάβαρο που υψώνουμε ενάντια στην αβεβαιότητα, ενάντια στο σωματικό πόνο που προκαλεί την απογοήτευση ακόμη και εάν οι  δυνάμεις σου δεν σε έχουν εγκαταλείψει. Τα πόδια μου βυθίζονται στο υγρό έδαφος έως τον αστράγαλο , κάνω ένα βήμα μπροστά και η βαρύτητα του σώματος μου συνεπικουρούμενη από την φαινομενικά ανίκητη λάσπη, με πάει δυο βήματα πίσω. Αντιδρώ, δεν είμαι άνθρωπος. Είμαι ο Τάλως, ο μυθικός ανθρωπόμορφος χάλκινος γίγαντας, ο φύλακας της Κρήτης. Προχωράω προς τα επάνω αργά αλλά σταθερά, αν είχα μείνει με το ανθρώπινο σώμα μου θα είχα καταρρεύσει από τον απόκοσμο κάματο της εξωπραγματικής ανάβασης. Δεν έχω αισθήματα, δε νιώθω πόνο, υπάρχει μόνο ένας σκοπός να νικήσω τη λάσπη. Σύμμαχος μου η ποικιλομορφία της δασοσκέπαστης πλαγιάς. Τα δέντρα απλώνουν γενναιόδωρα τα κλαδιά τους προς το μέρος μου, τα αρπάζω σαν χορτόσκοινα που λες ότι κάτι θεϊκό, συμπονετικό, ευφάνταστο που μας τείνει χείρα βοηθείας. Είμαι σχεδόν στην κορυφή και οι αισθήσεις μου επανέρχονται. Γύρω μου ο τόπος μοσχοβολά, το υγρό χώμα αναδύει αρώματα από μύρο και φιλί ερωτευμένης γυναίκας που αναστατώνουν, εκστασιάζουν μέγιστα τα 50 δισεκατομμύρια κύτταρα μου. Καταλαβαίνω, συνειδητοποιώ … σπονδή προσφοράς ήταν η έκχυση του ιδρώτα μας επάνω στο βωμό που εμείς οι θνητοί ονομάζουμε “Ανηφόρα”.

Αντικρίζω τον Παντοκράτορα, το ψηλότερο βουνό και ορόσημο της Κέρκυρας. Ένα εξαιρετικό μονοπάτι με οδηγεί στα ριζά του και συνεχίζει αναβαθμιζόμενο  σαν πετροκεντημένο χαλί την ανάβαση προς την κορυφή των 911 μέτρων όπου βρίσκεται η Μονή του υψηλού Παντοκράτορα, εκεί που είμαι σίγουρος ότι θα συναντήσω το Θεό . Στη μέση περίπου της πορείας μου συναντώ πυκνή ομίχλη η οποία ενεργοποιεί την έκτη αίσθηση, της φαντασίας  μου που με οδηγεί  με σιγουριά προς τα επάνω. Ακούω σαλπίσματα και νεανικές φωνές να με καλούν … έλα ημεροδρόμε, εδώ είμαστε, σε περιμένουμε!  Έχοντας  διαβεί μόνος τα  ερημικά μακρόσυρτα μονοπάτια ανατριχιάζω, συγκινούμαι από την προσμονή της άφιξης μου κοντά τους.

Σύμφωνα με το θρύλο οι νύμφες ενδημούσαν σε περιοχές όπου υπήρχε αφθονία νερών και βλάστησης. Αυτές οι μυθικές κυράδες έχουν σήμερα έρθει από το Νεραϊδοχώρι (μικρό πανέμορφο χωριό στη βόρεια Κέρκυρα) και έχουν κυριεύσει το χρυσοποίκιλτο Ναό που με φιλοξενεί. Η θεϊκή ομορφιά τους εδραζόμενη στο καθάριο και αγνό χαμόγελο τους σε συνδυασμό με το “Άριστον” - το ελαφρύ γεύμα των αρχαίων Ελλήνων που με φιλεύουν - με αναζωογονεί και ξυπνάει τον λεοντόκαρδο “αέναο  έφηβο” που όλοι κρύβουμαι στα ενδόψυχα μας. Πριν φύγω κοιτάζω αχόρταγα αυτήν την απερίγραπτη ομορφιά που με περιβάλει και τότε βλέπω την εικόνα της ζωής μου. Μια νύμφη υγραίνει τα χείλη της με μελισσοκέρι αφήνοντας με άναυδο από την αισθησιακή απόλαυση της στιγμής. Πως σε λένε καλή μου την ρωτάω … είμαι η Χρύσα, η νύμφη του έρωτα, του μοναδικού ελιξίριου που κατανικά τον Θάνατο. 

Τρέχοντας με ανάλαφρη καρδιά, όσο το βάρος ενός φτερού από αετό, φτάνω εύκολα στον κάβο Μπάρμπαρα όπου ξεκινά η περιοχή του Ερημίτη, μια περιοχή που το φυσικό της κάλλος είναι αδύνατο να περιγραφεί με λέξεις. Μόνο ο κόσμος των αισθήσεων και  των παραισθήσεων μπορεί να την κατακτήσει. Εκεί, στην αρχή του ακτογραμμικού παράδεισου, μια “φωλιά” από τιτιβίζουσες καλλονές ντυμένες με τις παραδοσιακές Κερκυραϊκές φορεσιές έλκει την φωτεινότητα της θάλασσας μετατρέποντας την σε λάμψη αγάπης .

Μια από αυτές τις υπέροχες γυναίκες μου δίνει μια στιγμή που θα σημαδεύει, αναδεύει, τα ταξίδια μου στο άπειρο του χρόνου. Με αγκαλιάζει, με φιλάει σαν να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο. Η αγκαλιά της μοσκοβολά πεύκο και αρμυρίκι, η ανάσα της ίδια με τον ήχο των κυμάτων, αδάμαστη και άπειρα λυτρωτική. Μαξίν, σε “φόρεσα” δίπλα στο στο σταυρό που έχω στο στήθος μου, εκεί είναι η θέση σου.

Περνάω την πόρτα του σχολείου της Κασσιόπης που έχει το ρόλο του τερματισμού του αγώνα και στη σκέψη μου ως επιστέγασμα έρχεται το ποίημα του αγαπημένου Πέρση ποιητή Ρουμί. 

'Ω Θεέ. Ανακάλυψα τον έρωτα !

Πόσο υπέροχα, πόσο καλά,  πόσο όμορφα είναι!

Προσφέρω τον χαιρετισμό μου 

στο πνεύμα του πάθους που προκάλεσε και ενθουσίασε το σύμπαν 

Και όλα όσα περιέχει.

Υ.Γ … Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην συγγραφέα του βιβλίου “Κασσιόπη, ένας μικρός τόπος, μια μεγάλη ιστορία” από το οποίο άντλησα πολύτιμες πληροφορίες!

Δημήτρης Ραυτόπουλος