Υπάρχει λοιπόν πιστεύω μια λεπτή γραμμή που χωρίζει την σωστή προετοιμασία από την παράλυση που προκαλεί η υπερανάλυση. Πολλοί αθλητές, αλλά και άνθρωποι σε άλλους τομείς της ζωής, περιμένουν πάντα την "τέλεια στιγμή" για να ξεκινήσουν κάτι που στα μάτια τους φαντάζει - και είναι - μεγάλο. Ένα πολύ δύσκολο αγώνα που θα τους φέρει στα όρια. Ένα δύσκολο project που θα απογειώσει την καριέρα τους. Μια νέα πορεία στη ζωή. Και τελικά τι καταφέρνουν; Mένουν να προπονούνται ή να σκέφτονται αιώνια για μια “μάχη” που ίσως δεν δώσουν ποτέ.

Αν περιμένεις να νιώσεις απόλυτα έτοιμος για κάτι δύσκολο, δεν θα το ξεκινήσεις ποτέ. Όχι επειδή δεν έχεις τις ικανότητες, αλλά επειδή το μυαλό πάντα θα βρίσκει μια ακόμα "έλλειψη" στην προπόνηση, μια ακόμα "λεπτομέρεια" που δεν έχεις καλύψει. Δεν πιστεύω ότι η αμφιβολία είναι σημάδι αδυναμίας, αλλά μια φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση μπροστά στο άγνωστο, το δύσκολο και το σπουδαίο που βρίσκεται “antes portas”.

Από την εμπειρία μου λέω ότι δεν υπάρχει αληθινά μεγάλος αγωνιστικός (ή άλλος) στόχος που να μην έχει περάσει πρώτα μέσα από μια περίοδο εσωτερικού δισταγμού. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του “ταξιδιού”.

Αλλά η πλήρης σιγουριά δεν είναι αυτή που θα μας φέρει στον δύσκολο τερματισμό, είναι η τόλμη να μπεις στον αγώνα παρότι αμφιβάλλεις ότι είσαι ικανός.

Δεν είναι η βεβαιότητα αυτή που θα σπρώξει να τρέξεις 100 μίλια ή 7 ημέρες. Είναι η πίστη ότι αξίζει να το προσπαθήσεις, ότι το τολμάς. Αυτά είναι πιο σημαντικά από το να πετύχεις. Αυτά σε οδηγούν να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα όρια σου και να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά μπορείς να καταφέρεις περισσότερα από ότι πίστευες.

Δύσκολη περίοδος η προετοιμασία για ένα μεγάλο αγώνα. Και από σωματικής και από ψυχολογικής άποψης. Είναι όμως ένα εργαλείο που θα μας πάει όσο καλύτερα μπορέσαμε προετοιμασμένους στο μεγάλο στόχο και δεν είναι προϋπόθεση βεβαιότητας. Ποτέ δεν θα νιώσεις έτοιμος να τρέξεις 100 μίλια. Είναι απαραίτητο; Φυσικά και όχι! Απαραίτητο είναι να έχεις πίστη στον εαυτό σου, δίψα για να υπερβείς τα όρια σου με σεβασμό στον στόχο σου.

Εκεί έξω, δεν θα σε πάει η απόλυτη ετοιμότητα που είναι απατηλή συνθήκη, αλλά η θέληση. Και όταν κουρασμένος, ταλαιπωρημένος, άυπνος και “σκοτωμένος” περάσεις τη γραμμή του τερματισμού και χαθείς συγκινημένος στις αγκαλιές των ανθρώπων σου, θα έρθει στο μυαλό σου η αλήθεια: δεν ήσουν έτοιμος – ήσουν απλά αποφασισμένος. Και τα κατάφερες!

Δημήτρης Τρουπής