Για την ιστορία, ο Terrill, που φέτος το καλοκαίρι ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Richmond, έχει ήδη χαράξει τη δική του διαδρομή στον αθλητισμό και την ακαδημαϊκή του πορεία. Ως μέλος των ομάδων cross country και στίβου του πανεπιστημίου, συνδύασε την αθλητική του καριέρα με διπλό πτυχίο στις σπουδές ηγεσίας και επικοινωνίας. Τα μονοπάτια, ωστόσο, δεν ήταν άγνωστα για εκείνον. Τον Μάιο του 2024 κατέκτησε το Collegiate Trail Running Championship στο Fairfax της Virginia, τερματίζοντας με διαφορά σχεδόν ενός λεπτού στη διαδρομή των 10 χιλιομέτρων. Αυτή η νίκη του χάρισε, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, τον τίτλο του πρωταθλητή trail running μεταξύ φοιτητών, επιβεβαιώνοντας την δυναμική του σε αυτό το πεδίο.

Στις 13 Ιουλίου, ο 22χρονος αθλητής έφτασε στην κορυφή του Hidden Peak, στα 3.353 μέτρα, στο χιονοδρομικό κέντρο Snowbird, πάνω από το Salt Lake City. Εκείνη τη στιγμή, βρισκόταν περίπου μία ώρα μέσα στον αγώνα Cirque Series (συνολικής απόστασης 14 χιλιομέτρων), ο οποίος φέτος λειτουργούσε και ως το Πρωτάθλημα Ορεινού Τρεξίματος των ΗΠΑ για το 2024, υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Στίβου των ΗΠΑ (USATF).

Καθώς ο Terrill έφτασε στην κορυφή και ξεκίνησε την κάθοδο με καταιγιστικό ρυθμό, πήγε να προσπεράσει έναν αντίπαλο, αλλά το στενό σημείο του μονοπατιού σε συνδυασμό με την ταχύτητα του και φυσικά την απροσεξία του, τον πρόδωσαν. Έχασε τον έλεγχο και άρχισε να γλιστρά ανεξέλεγκτα προς την άκρη του γκρεμού. Ο φωτογράφος Matt Johnson, που κάλυπτε το εντυπωσιακό αυτό σημείο της διαδρομής, είδε τη σκηνή να εκτυλίσσεται μπροστά του με τρόμο. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τον βοηθήσει, παράτησε την κάμερα του και στράφηκε προς τον Terrill, προσπαθώντας να τον πιάσει πριν πέσει στο κενό. Όμως, ήταν ήδη πολύ αργά. Ο αθλητής γλίστρησε από την άκρη του γκρεμού και κατρακύλησε για περισσότερα από 70-80 μέτρα σε απότομο και κακοτράχαλο έδαφος, με την πτώση του να κόβει την ανάσα και να τρομοκρατεί όσους ήταν κοντά στο σημείο και παρακολουθούσαν την εξέλιξη του αγώνα.

Ο Terrill υπέστη πολλαπλά κατάγματα — οκτώ σπονδύλους, τέσσερα πλευρά, την κλείδα του δεξιού ώμου, τον αριστερό καρπό, την επιγονατίδα του δεξιού γονάτου και αρκετά οστά και στα δύο του πόδια — και ήταν τυχερός που επέζησε. Καθώς το διαλυμένο σώμα του μεταφερόταν με ιατρικό ελικόπτερο, όλοι όσοι ήταν παρόντες μπορούσαν μόνο να αναρωτιούνται: πώς συνέβη ένα τόσο επικίνδυνο ατύχημα;

Photo copyright: Stuart Terrill

Έφταιγε η σηματοδότηση της διαδρομής; Ο καθαρισμός της; Όχι, όλα αυτά ήταν σε άριστο επίπεδο. Η διοργάνωση είχε φροντίσει για κάθε λεπτομέρεια, ενώ στις οδηγίες ασφαλείας που αναγράφονται τόσο στην ιστοσελίδα του αγώνα όσο και στα e-mail προς τους συμμετέχοντες, τονίζεται ρητά ότι «είναι ζωτικής σημασίας, για την ασφάλειά σας, να ακολουθείτε ακριβώς τη σηματοδοτημένη διαδρομή».

Η πτώση του Terrill δεν προκλήθηκε από αστοχία στη σηματοδότηση ή ελλιπή καθαρισμό της διαδρομής. Ήταν το αποτέλεσμα μιας βιαστικής και επικίνδυνης απόφασης: προσπάθησε να κάνει μια προσπέραση σε σημείο εξαιρετικά ακατάλληλο, χωρίς να εξασφαλίσει την ισορροπία του. Μια λάθος κίνηση, σε ένα λάθος σημείο, που τον έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο. Ευτυχώς, το κόστος δεν ήταν η ίδια του η ζωή.

«Την προηγούμενη μέρα, κοιτούσα τη διαδρομή και ένιωσα ενθουσιασμό», λέει ο Terrill. «‘Ήρθε η ώρα για τον αγώνα.’ Ήθελα να αγωνιστώ για τη νίκη. Οι προπονήσεις πήγαιναν καλά».

Αυτές οι φιλοδοξίες του 22χρονου αθλητή βέβαια εξαφανίστηκαν με το σήμα της εκκίνησης, μιας και το ορεινό τρέξιμο σε επαγγελματικό επίπεδο πάνω σε κακοτράχαλο έδαφος είναι πολύ διαφορετικό από το κολεγιακό trail running σε πιο ήπιες διαδρομές.

«Αυτοί οι τύποι είναι φτιαγμένοι διαφορετικά. Δεν είναι αγώνας στίβου», είπε πολλές μέρες πιο μετά ο Terrill για τους συναθλητές του, που περιλάμβαναν τον πρωταθλητή του Speedgoat 50K για το 2023, Christian Allen, και τον δυο φορές νικητή του Pikes Peak Marathon, Seth Demoor.

Photo copyright: Brian W. KnightSwim / Bike Run 

Από την αρχή της κούρσας, το μεγάλο υψόμετρο και το απαιτητικό, τεχνικό έδαφος άρχισαν να δοκιμάζουν τις αντοχές του Terrill. Καθώς ανέβαινε την ανηφόρα, αρκετά πίσω από τον πρωτοπόρο Allen, έδινε μια εσωτερική μάχη με τον εαυτό του, όπως διηγείται αργότερα. Ο αρχικός του στόχος να διεκδικήσει μια υψηλή θέση άλλαξε δραματικά. Πλέον, το ζητούμενο ήταν απλά να τερματίσει, χωρίς να χρειαστεί να περπατήσει. «Απλώς φτάσε στην κορυφή, και θα είναι μια καλή προπόνηση 7 χιλιομέτρων», έλεγε στον εαυτό του, προσπαθώντας να αντλήσει δύναμη. «Ήμουν πιο πίσω στη γενική κατάταξη από ό,τι ήθελα», παραδέχεται ο Terrill. «Το μόνο που ήξερα για τη διαδρομή ήταν ότι υπήρχαν τεχνικά σημεία». Η άγνοιά του για τις λεπτομέρειες της διαδρομής, σε συνδυασμό με την πίεση που όπως αποδεικνύεται αισθανόταν, προμήνυαν μια δύσκολη συνέχεια.

Το σημείο-κλειδί της ιστορίας, εκεί όπου το μυαλό του 22χρονου και προφανώς άπειρου αθλητή άρχισε να του παίζει παιχνίδια, ήταν όταν έφτασε στην κορυφή του Hidden Peak. Εκεί, τον κατέκλυσε ένα ξαφνικό κύμα ενέργειας και αυτοπεποίθησης, που τον οδήγησε σε μια εσωτερική αλλαγή αποφάσεων. Αντί να συνεχίσει με προσοχή, άρχισε να τρέχει την κατηφόρα με μεγάλη ταχύτητα, σε ένα από τα πιο τεχνικά και απαιτητικά σημεία της διαδρομής. Το έδαφος ήταν επικίνδυνο: χαλαρό χώμα, αιχμηρές πέτρες και μικροί βράχοι στο μονοπάτι, ενώ η κλίση γινόταν όλο και πιο απότομη. Η ένταση της στιγμής, σε συνδυασμό με την έλλειψη εμπειρίας, παρέσυραν τον νεαρό αθλητή σε ένα ρίσκο που σύντομα θα του κόστιζε ακριβά.

«Ήταν πολύ πετρώδες, και πήγαινα υπερβολικά γρήγορα. Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Να μείνεις όρθιος», θυμάται ο Terrill. «Πέφτοντας, καθώς έτεινα το χέρι μου προς το μπράτσο του φωτογράφου, σκέφτηκα: Θα πεθάνω εδώ. Δεν θα προλάβω να αποχαιρετήσω τη σύντροφό μου, τους γονείς μου. Αυτοί που με αγαπούν θα πάρουν ένα τηλεφώνημα ότι είμαι νεκρός».

To σημείο της διαδρομής όπου έγινε το ατύχημα. Photo copyright: Matt Johnson (ο φωτογράφος που προσπάθησε να συγκρατήσει τον Terrill στην πτώση του)

Ο εξαιρετικός - και επαγγελματίας - αθλητής Matt Daniels, από το Boulder του Colorado, έτρεχε μπροστά από τον Terrill όταν έγινε μάρτυρας της φρικιαστικής πτώσης.

Διηγείται ο ίδιος: «Έτυχε να κοιτάξω πίσω τη στιγμή που συνέβη και είδα τον Terrill στον αέρα, εντελώς εκτός ελέγχου, πριν προσγειωθεί πάνω σε ένα βράχο, περίπου 60 μέτρα πιο κάτω. Στη συνέχεια, αναπήδησε στον βράχο και συνέχισε να κατρακυλάει στο βουνό με απίστευτη ταχύτητα, χωρίς κανέναν έλεγχο, καταλήγοντας τελικά στον δρόμο συντήρησης στο κάτω μέρος, περίπου 70-80 μέτρα από το σημείο που ξεκίνησε η πτώση. Ήταν η πιο φρικιαστική πτώση που έχω δει ποτέ».

Ο Daniels φυσικά έδρασε αμέσως, θυσιάζοντας τον δικό του αγώνα για να βοηθήσει: «Έτρεξα αμέσως εκτός διαδρομής, προς το σημείο που είχε πέσει, για να δω αν ήταν ζωντανός». Εκείνη τη στιγμή, πίστευα ότι ήταν αδύνατο να έχει επιβιώσει από αυτό που μόλις είχα δει».

Ο Terrill όμως ήταν ζωντανός και είχε επικοινωνία με το περιβάλλον, αλλά αιμορραγούσε σε πολλά σημεία και ήταν – προφανώς - σε τρομερό πόνο. Ο Daniels δεν μπορούσε να κάνει πολλά, αλλά προσπάθησε να του δώσει λίγη παρηγοριά με τη φωνή του: «Ήμουν ο πρώτος που έφτασε και σοκαρίστηκα αμέσως από την κατάστασή του και φοβόμουν να τον μετακινήσω. Μια γυναίκα διασώστρια, η Megan Ross, έφτασε σχεδόν αμέσως, και καταφέραμε να στηρίξουμε ελαφρώς το κεφάλι του καθώς ανέκτησε τις αισθήσεις του και αρχίσαμε να προσπαθούμε να σταματήσουμε την αιμορραγία».

Μέσα σε πέντε λεπτά, μέλη της περιπόλου σκι του Χιονοδρομικού, που ήταν υπεύθυνοι για τον αγώνα και εκπαιδευμένοι σε ιατρικά περιστατικά, ανέλαβαν, παρέχοντας πρώτες βοήθειες, ελέγχοντας τα ζωτικά σημεία του και υποστηρίζοντας τον με σανίδα σπονδυλικής στήλης και αυχενικό κολάρο. Μέσα σε περίπου 30 λεπτά, ο Terrill μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Utah στο Salt Lake City.

Ναι, βρισκόμαστε στο σημαντικότερο κομμάτι αυτής της ιστορίας. Την διάσωση. Η λεπτομερής προετοιμασία του Julian Carr, Τεχνικού Διευθυντή του αγώνα, και της ομάδας του πιθανότατα έσωσε τη ζωή του Terrill. Ας δούμε λίγο πως δούλεψε, μέσα από τα λόγια του ίδιου: «Εκτυπώσαμε χάρτες ασφαλείας και τους δώσαμε σε όλους τους EMTs, τους εθελοντές και την περιπολία σκι του Snowbird. Πριν από τον αγώνα, ο Διευθυντής Ασφαλείας μας, ο υπεύθυνος Ιατρικής Άγριας Φύσης και η περιπολία σκι του Χιονοδρομικού συναντήθηκαν για να συζητήσουν το πρωτόκολλο ραδιοεπικοινωνίας και τραυματισμών. Τοποθετήσαμε εκπαιδευμένους διασώστες και εθελοντές σε σημεία ώστε να εντοπίζουν αποτελεσματικά τους τραυματισμένους δρομείς. Η περιπολία σκι ήταν σε ετοιμότητα για οποιοδήποτε σοβαρό ιατρικό περιστατικό». Ο Carr δήλωσε μερικές ημέρες μετά ότι ήταν υπερήφανος για την άμεση ανταπόκριση της ομάδας έκτακτης ανάγκης και του ιατρικού προσωπικού του. Το προσωπικό διάσωσης, τοποθετημένο σε κρίσιμες θέσεις, μαζί με την περιπολία σκι του Χιονοδρομικού στην κορυφή Hidden Peak, κατάφεραν να προσφέρουν γρήγορα την απαραίτητη φροντίδα στον Terrill.

«Η Διοργάνωση είναι πολύ καλά προετοιμασμένη για σοβαρούς και ελαφρείς τραυματισμούς», λέει ο Carr. «Οι διασώστες μας και η περιπολία του Χιονοδρομικού έφτασαν στον Stuart σε εξαιρετικά σύντομο χρόνο, ακριβώς όπως εκπαιδευόμαστε».

Ο Stuart Terrill υπέστη, όπως περιγράψαμε και νωρίτερα, πολύ σοβαρές κακώσεις και εκδορές στο πρόσωπο κατά την πτώση και χρειάστηκε αρκετές συρραφές για να κλείσουν οι πληγές στο κεφάλι του, αλλά οι γιατροί διαπίστωσαν ότι δεν υπέστη διάσειση ή εγκεφαλική βλάβη. Πέρασε δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο πριν επιστρέψει στο σπίτι του στη Βιρτζίνια. Για έναν μήνα δεν μπορούσε να περπατήσει μόνος του. Αντί για τρέξιμο, ακολούθησε εντατική φυσιοθεραπεία, με περπάτημα σε αργό ρυθμό να αντικαθιστά τα μίλια τρεξίματος.

Η αργή πορεία της αποκατάστασης. Photo copyright: Stuart Terrill

«Χρειαζόμουν 40 λεπτά για να κάνω ένα μίλι. Νιώθω τόσο περήφανος. Αυτό μου έδωσε νέο σεβασμό για την κίνηση», λέει. «Είμαι ευγνώμων που ζω».

Όταν ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι έπεσε, απάντησε ειλικρινά: «Επειδή είμαι αρχάριος», παραδέχεται. «Αλλά ίσως υπάρχει λόγος. Μου έδωσε μια διαφορετική οπτική για τη ζωή. Μου έδωσε νέο σεβασμό για το να είμαι έξω, να μπορώ να περπατήσω. Δύο μήνες πριν από αυτό, είχα στραμπουλήξει τον δεξιό μου καρπό. Παραπονιόμουν πολύ», αστειεύεται ο Terrill. «Αυτό μου φαινόταν πιο δύσκολο από όλο αυτό».

Ο Terrill επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Richmond το φθινόπωρο, ως βοηθός προπονητή για το πρόγραμμα cross-country των Spiders. Μέσα από τη φυσιοθεραπεία, έτρεξε για πρώτη φορά 11 εβδομάδες μετά το ατύχημα, στην ελεγχόμενη ατμόσφαιρα ενός αντιβαρυτικού διαδρόμου Alter-G. Τον Ιανουάριο θα εγγραφεί στο Wake Forest, όπου θα ακολουθήσει μεταπτυχιακές σπουδές και θα ξεκινήσει αργή και προσεκτική επάνοδο στην τελευταία του χρονιά του κολεγιακού cross-country το φθινόπωρο.

Μετά την ολοκλήρωση των αγωνιστικών του υποχρεώσεων στο NCAA στο τέλος της σεζόν στίβου του 2026, ο Terrill σχεδιάζει να συνεχίσει να τρέχει, είτε σε ανταγωνιστικό επίπεδο είτε απλά για ευχαρίστηση. Ωστόσο, το σοβαρό ατύχημα του φαίνεται να έχει αφήσει βαθιά σημάδια στη σχέση του με τα τεχνικά εδάφη. Όπως ο ίδιος παραδέχεται, ίσως επιστρέψει στους αγώνες ορεινού τρεξίματος, αλλά μόνο σε διαδρομές με πιο ήπιο και λιγότερο τεχνικό έδαφος.

Η φοβία του για τεχνικά πεδία είναι πλέον έντονη. «Ακόμα και το να βλέπω εικόνες ανθρώπων να τρέχουν πάνω σε γκρεμούς με τρομάζει», εξομολογείται, δείχνοντας ότι η ανάμνηση της πτώσης του εξακολουθεί να τον στοιχειώνει. Παρ’ όλα αυτά, η επιμονή και η αγάπη του για το τρέξιμο παραμένουν, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να επανεξετάσει τη σχέση του με το άθλημα στο μέλλον.

Δημήτρης Τρουπής

Με πληροφορίες από τa Trail Runner Magazine, RUN powered by Outside, Cirque Series social media