Η χαρά μας για την συμμετοχή στον αγώνα έγινε μεγαλύτερη όταν μετά το πέρας της διαδικασίας των εγγραφών είδαμε ότι δεν θα ήμασταν μόνοι μας αλλά ότι είχε ήδη σχηματιστεί μια μεγάλη παρέα 10 Ελλήνων που αν μη τι άλλο λόγω … ταπεραμέντου θα κάναμε την παρουσία μας αισθητή!

Το ταξίδι ξεκίνησε την Πέμπτη πριν τον αγώνα όπου με τον Δημήτρη και τον Λουκά πετάξαμε μέχρι Ρώμη και από εκεί Βενετία για να συναντήσουμε τον Χρήστο που μας περίμενε καρτερικά … όπως το ίδιο μας περίμενε και το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και στο οποίο μετά από πολλές αλα Tetris δοκιμές στριμώξαμε τα πράγματά μας! Η διαδρομή προς τον προορισμό μας από ένα σημείο και μετά μας προϊδέαζε για το τι θα αντικρίζαμε στην διαδρομή του αγώνα. Οι ανταριασμένες Δολομιτικές κορφές άρχιζαν να μας αποκαλύπτονται όταν τα πυκνά σύννεφα που είχαν καλύψει την περιοχή το επέτρεπαν.

Φτάνοντας στην Cortina D’ Ampezzo όπως είναι η πλήρης ονομασία της καταλάβαμε γιατί αποτελεί έναν από τους πιο διάσημους προορισμούς χειμερινών σπορ αφού άλλωστε φιλοξένησε και τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956. Μπαίνοντας στην πανέμορφη κωμόπολη με τα κλασικά χαρακτηριστικά αλπικής αρχιτεκτονικής και ομορφιάς μπορούσε κανείς να δει πολλές από τις εγκαταστάσεις εκείνης της εποχής. Ίσως από τις πιο όμορφες –και ακριβές όπως θα διαπιστώναμε!!!- περιοχές της Β. Ιταλίας, αξίζει να την επισκεφθεί κάποιος ή να κάτσει για λίγες μέρες μετά τον αγώνα για περιπάτους, πεζοπορίες και ποδήλατο.

Αργά την Πέμπτη με την πρώτη βόλτα στο κέντρο πετύχαμε όλους τους έλληνες φίλους που είχαν έρθει λίγο νωρίτερα και όπως είναι φυσικό οι προβλέψεις για την πιθανή επίδοση του καθένα, το αλατοπίπερο πριν από κάθε μεγάλο ή μικρό αγώνα, έδιναν και έπαιρναν. Απαραίτητο συστατικό της προαγωνιστικής διαδικασίας αυτές οι κουβέντες προσθέτουν πόντους ευχαρίστησης στην εμπειρία του αγώνα. Φοβερό συναίσθημα να συναντάς έλληνες φίλους σε μέρη εκτός Ελλάδος, αισθάνεσαι ότι «εκεί έξω» δεν θα είσαι μόνος και πράγματι έτσι ήταν.

Την Παρασκευή κατευθυνθήκαμε προς το κλειστό παγοδρόμιο το οποίο είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για τις ανάγκες της γραμματείας του αγώνα και της φιλοξενίας μίας μικρής έκθεσης προϊόντων από τους χορηγούς του αγώνα. Φτωχότερο φέτος το race pack του αγώνα όπως μας ανέφεραν τα παιδιά που είχαν τρέξει και πέρυσι αφού εκτός από την –πολύ καλή - τεχνική μπλούζα που υπήρχε και φέτος, το race pack του 2013 περιελάμβανε και γυαλιά ηλίου τρεξίματος με το λογότυπο του αγώνα! Εκεί γνωριστήκαμε με τo μέλος της οργανωτικής επιτροπής του αγώνα Cristina Murgia. Πολύ προσιτή και πρόθυμη, συζητήσαμε μαζί της αρκετή ώρα για θέματα του αγώνα κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες συστάσεις για το Advendure! Το υπόλοιπο της ημέρας το περάσαμε αρκετά χαλαρά με καφεδάκι και φαγητό με όλους τους έλληνες φίλους και την εκλεκτή παρέα στο μεσημεριανό γεύμα του Αργύρη Παπαθανασόπουλου ο οποίος θα έτρεχε την επόμενη μέρα τον Cortina Trail των 47 χιλιομέντρων ο οποίος μας είπε ότι δεν θέλει να πιέσει τον αγώνα, τρέχοντας χαλαρά και απολαμβάνοντας την διαδρομή.

Η προετοιμασία του σακιδίου και του drop-bag είναι ίσως η σημαντικότερη διαδικασία πριν από τον αγώνα, γιατί πρέπει να λάβεις υπόψη σου τις ιδιαιτερότητες της διαδρομής, τον καιρό που πρόκειται να συναντήσεις, τις ώρες της ηλιοφάνειας και της νύχτας και πολλά πολλά άλλα. Όλος ο αγώνας περνάει από μπροστά σου εκείνες τις λίγες στιγμές που με επιμέλεια ετοιμάζεις τα πράγματά σου. Προσπαθείς να προβλέψεις όλες τις αναποδιές που μπορεί να σου τύχουν και όσες φορές και να το κάνεις, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν έχεις προβλέψει, κάτι που θα σου ανατρέψει τα σχέδια. Η γοητεία του άγνωστου… Το σφίξιμο στο στομάχι πάντα εκείνη την ώρα αναπόφευκτο όσες φορές και να έχεις κάνει κάτι τέτοιο αφού ο … Μέρφυ παραμονεύει και είναι αυτό που μας κάνει να τρέχουμε τέτοιους αγώνες … συν τοις άλλοις!

Ο Μέρφυ λοιπόν χτύπησε πρώτα την πόρτα στον Δημήτρη ο οποίος εναγωνίως έψαχνε να βρει λύση για το σπασμένο κλιπ του σακιδίου του ελάχιστες ώρες πριν τον αγώνα! Μετά από διάφορες πατέντες τελικά το πρόβλημα λύθηκε αποτελώντας το καλύτερο μάθημα για το ότι πρέπει να είμαστε ανά πάσα στιγμή προετοιμασμένοι για το αναπάντεχο προσπαθώντας τουλάχιστον με κάποια βασικά εργαλεία να καλύψουμε τις περισσότερες περιπτώσεις. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν έχεις προβλέψει!!!

Λίγες στιγμές είχαν μείνει πια και αφού ετοιμαστήκαμε και εξοπλιστήκαμε συναντηθήκαμε με τον Αντώνη, τον Γιάννη και τον Μιχάλη για ένα τελευταίο εσπρεσσάκι πριν περπατήσουμε στον χώρο της εκκίνησης. Ήδη είχε μαζευτεί το σύνολο σχεδόν των αθλητών και όσο και να θέλεις να παραμείνεις ψύχραιμος δεν μπορείς να μην αγχωθείς και συγκινηθείς. Ιδιαίτερα όταν περιβάλλεσαι από τόσους καλούς φίλους που ξέρεις ότι για την επόμενη μέρα θα νιώσουν το ίδιο με σένα. Κούραση, πόνος, εξάντληση … αλλά αν συνεχίσω και διαβάζει κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει να τρέξει έναν τέτοιον αγώνα θα νομίζει ότι είμαστε μαζοχιστές (χωρίς μεγάλη δόση ψέματος μεταξύ μας…). Τα συναισθήματα, οι εμπειρίες και οι εικόνες από έναν μεγάλο αγώνα είναι αυτά που στο τέλος θα μείνουν και θα μας κάνουν να σχεδιάζουμε τον επόμενό μας αγώνα…

Με μεγάλη χαρά λίγα λεπτά συναντήσαμε τον Αργύρη Παπαθανασόπουλο και την σύζυγο του που τον συντροφεύει σε όλες τις περιπέτειές του στον κόσμο βγάζοντας τις απαραίτητες φωτογραφίες. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε ανάμεσα σε 1000 αθλητές και συνοδούς να βρούμε όλους τους φίλους για μία αναμνηστική φωτογραφία. Πριν προλάβουμε να σκεφτούμε το οτιδήποτε άλλο και ενώ μία ελαφριά βροχή είχε αρχίσει να πέφτει, μία πολύ γνωστή μελωδία ήχησε στα αυτιά μας! Ennio Morricone, ο Καλός, ο Κακός κι ο Άσχημος! Σήμα κατατεθέν της εκκίνησης του Lavaredo Ultra Trail όλα αυτά τα χρόνια, προσέθεσε στην υποβλητικότητα της στιγμής. Ecstasy Of Gold … για εμάς όμως Ecstasy Of Dolomites, αφού συνειδητοποιούμε ότι έφτασε η ώρα που περιμέναμε μήνες τώρα… Η ειρωνεία της τραγικής είδησης ότι ο «Άσχημος» Tuco, κατά κόσμον Elli Wallach, απεβίωσε μόλις 3 μέρες πριν, στην ηλικία των 98 ετών, μας έκανε να ανατριχιάσουμε ακόμη περισσότερο….

Τα πρώτα δευτερόλεπτα του αγώνα μας βρίσκουν ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου που περίμενε να μας χειροκροτήσει σχηματίζοντας το γκρουπάκι που θα βγάζαμε μαζί σχεδόν όλον τον αγώνα. Μερικές φορές και με μερικούς ανθρώπους δεν χρειάζεται να πεις πολλλά, ούτε να συνεννοηθείς από πριν για το οτιδήποτε. Με τον Λουκά είχαμε πει ότι εκτός απροόπτου θα βγάζαμε τον αγώνα μαζί, με τους φίλους όμως Αντώνη και Γιάννη, τα δύο αχώριστα αδέρφια δεν χρειάστηκε να πούμε απολύτως τίποτα. Ο ρυθμός στα πρώτα 2-3 ασφάλτινα χιλιόμετρα που  οδηγούσαν έξω από χωριό πολύ άνετος αφού ο αγώνας ήταν … αρκετά μεγάλος! Με το που πατήσαμε χώμα και μπήκαμε στο δάσος, ο αγώνας είχε ξεκινήσει. Πολύ ομαλά τα πρώτα χιλιόμετρα και σε φαρδιά και άνετα μονοπάτια χωρίς μεγάλες κλίσεις ήταν ότι έπρεπε για ζέσταμα για έναν αγώνα τόσων χιλιομέτρων. Ο Μέρφυ όμως είχε άλλα κέφια και επισκέφθηκε και τον Αντώνη. Η πρώτη ατυχία για την ομάδα δεν άργησε να έρθει. Ο Αντώνης διαπιστώνει ότι ο ασκός του τρύπησε και είχε γίνει μούσκεμα! Ατυχία που είναι ικανή να λυγίσει πολλούς, όχι όμως τον Αντώνη που ευτυχώς είχε μαζί του ένα φλασκί των 500ml αλλά και φύλακα-άγγελο τον αδερφό του με τον οποίον σε όλη την διάρκεια του αγώνα μοιράζονταν τον νερό από τον δικό του ασκό. Ευτυχώς τουλάχιστον στην διαδρομή είχε αρκετά νερά, παρόλα αυτά εκείνη την ώρα στην αρχή του αγώνα, είναι μία ατυχία που επιδράει στην ψυχολογία σου αν μη τι άλλο…

Ο Αντώνης που είχε ξανατρέξει και πέρυσι μέρος της διαδρομής μέχρι ένα σημείο θυμόταν μέχρι λεπτομέρειας τα πάντα παρότι είχε περάσει από εκεί μέρα. Αναθεματίζαμε το γεγονός ότι η μέρα δεν έχει 24 ώρες ηλιοφάνεια αφού περνούσαμε από λίμνες, ποταμάκια, ρυάκια, δάση, ξέφωτα τα οποία όμως στο σκοτάδι μας έκρυβαν καλά τα μυστικά τους. Χαλάλι όμως, γιατί μετά ανταμειφθήκαμε με το παραπάνω…

Στον πρώτο σταθμό στο Ospitale 18Κ έγινε η σωστή τροφοδοσία, όπως θα γινόταν σε όλον τον αγώνα. Ζεστή σουπίτσα φιδές, ψωμάκι και άφθονη παρμεζάνα και άλλα τυριά μας περίμεναν για να μας αναπληρώσουν τις χαμένες θερμίδες. Δεν υπήρχε κάποιο πλάνο όσον αφορά κάποια επίδοση-στόχο, μόνο να κερδίζουμε από κάθε κόφτη και λίγη ώρα για να τερματίσουμε τον αγώνα άνετοι.  Η διαδρομή συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο με τα φαρδιά συνεχόμενα ανηφορικά μονοπάτια χωρίς έντονες κλίσεις που προσέδιδαν όμως μία μονοτονία σε συνδυασμό με την νύχτα … και την νύστα! Μπορεί ο οργανισμός να ήταν ξεκούραστος αφού ακόμη ήμασταν στην αρχή, εντούτοις είχε έρθει η ώρα που έχει συνηθίσει να κοιμάται οπότε κάποιες δόσεις καφεΐνης εκεί βοήθησαν μέχρι να ξημερώσει τουλάχιστον.

Το πρώτο φως μας βρήκε να τρέχουμε σε ένα απίστευτα μαλακό και όμορφο μονοπάτι λίγο πριν τον 2^ο σταθμό τροφοδοσίας που αποτελούσε και τον πρώτο κόφτη του αγώνα, τον Federavecchia στο 33Κ. Φύγαμε από εκεί πάνω από μία ώρα από το όριο που ήταν οι 7 ώρες οπότε ήμασταν σε καλό δρόμο. Η ανάβαση για τον επόμενο στόχο και για αυτό που είχαμε δει και διαβάσει, την λίμνη Misurina στο 42Κ κύλησαν το ίδιο άνετα αφού η νύστα είχε αρχίσει να φεύγει και να απολαμβάνουμε πια απροβλημάτιστα ένα άνετο δρομικό τέμπο. Φτάνοντας στην λίμνη Misurina τα πολλά λόγια ήταν φτώχεια. Οι φωτογραφικές μηχανές βγήκαν αυτόματα παρότι καμία φωτογραφία και κανένα κείμενο δεν μπορούν να περιγράψουν το μαγευτικό θέαμα των γύρω βουνών που καθρεφτίζονταν στην αέναη ηρεμία της λίμνης….

Μια γερή ανηφόρα μας περίμενε για τα επόμενα 6 χιλιόμετρα και το καταφύγιο Auronzo στο 48K όπου θα βρίσκαμε το drop bag, αρκετά νωρίς σχετικά για το σύνολο των χιλιομέτρων αλλά και των ωρών του αγώνα. Ήταν ίσως η πρώτη ανηφόρα με δύσκολη –σχετικά- κλίση και με τεχνικό τερέν μετά από 42 και πλέον χιλιόμετρα αγώνα. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει από κακοτραχαλιές και αν συνέχιζε έτσι ο αγώνας, σε τόσο εύκολο τερέν ήταν … σαν να κλέβαμε εκκλησία!

Απαραίτητη η μισάωρη στάση στο καταφύγιο για αλλαγή κάποιων ρούχων, εφοδιασμό με επιπλέον gels και μπαρών και καλή τροφοδοσία αφού ο επόμενος σταθμός ήταν μετά από 18 χιλιόμετρα. Φεύγοντας από εκεί διαπιστώσαμε ότι απλά είμαστε στον παράδεισο! Δολομιτικές κορφές τριγύρω που έκοβαν την ανάσα, γεωλογικοί σχηματισμοί που είχαν πάρει την τελική τους μορφή πριν από εκατομμύρια χρόνια μετά από έναν «Τεκτονικό τσαμπουκά» όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αντώνης σκορπώντας τα γέλια στην παρέα των τεσσάρων! Highlight προφανώς οι Tre Cime di Lavaredo, έκλεψαν την μερίδα του λέοντος από τον χρόνο όσων περνούσαν από εκεί και όχι άδικα, αφού οι φωτογραφίες αδικούν τον όγκο και την επιβλητικότητα των Τριών αυτών Κορφών. Εντυπωσιακά σκαμμένο και το φαρδύ μονοπάτι στο χιόνι αφού σε σημεία με κλίση ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Αξιέπαινη η δουλειά που είχε γίνει τις προηγούμενες μέρες αλλιώς η πρόσβαση από εκεί θα ήταν πραγματικά δύσκολη.

Απολαυστικό το κατέβασμα από σημείο εκείνο αφού το τερέν και οι ομαλές κλίσεις μας άφηναν να ρουφήξουμε κάθε στιγμή πριν κατέβουμε από τον παράδεισο. Κατεβαίνοντας ο Γιάννης ένιωσε μία αδιαθεσία αφού το στομάχι είχε αρχίσει να μην ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του αγώνα, ευτυχώς όμως το διόρθωσε σύντομα αφού διαπίστωσε ότι δεν είχε φάει για πάνω από 2,5 ώρες. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό στοιχείο σε έναν αγώνα ultra trail από την ευλαβική και με πρόγραμμα τήρηση του πρωτοκόλλου τροφοδοσίας. Αν το στομάχι σε προδώσει είναι ικανό να σε κάνει να σταματήσεις τον αγώνα ακόμη και από τα πρώτα χιλιόμετρα. Φτάνοντας στο τέρμα της κατηφόρας πήραμε το πιο αδιάφορο ίσως κομμάτι της διαδρομής, έναν φαρδύ χωματόδρομο για 4-5 χιλιόμετρα με ελαφριά ανηφορική κλίση δίπλα σε ασφάλτινο δρόμο που οδηγούσε στον 4^ο σταθμό τροφοδοσίας Cimabance 66K.

Αφού ανεφοδιαστήκαμε ξεκινήσαμε για την ανηφόρα που θα μας έβγαζε στην Forcela Lerosa και στον σταθμό Malga Ra Stua στο 75Κ. Αρκετά έντονες κατά τόπους κλίσεις σε φαρδύ μονοπατόδρομο μας έφεραν σε ένα σημείο από όπου μπορούσες να απολαύσεις το βαθύ φαράγγι που περνούσε κάτω από τα πόδια μας. Εντυπωσιακό το τοπίο, θύμιζε αρκετά από Ζαγόρι με τα εντυπωσιακά φαράγγια του. Οι έντονες κλίσεις κάποια στιγμή τελείωσαν και μας έφεραν σε μία ομαλή κατηφόρα στον σταθμό στο 75Κ. Η καλή τροφοδοσία εκεί ήταν το λιγότερο απαραίτητη μιας και μας περίμενε το πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα, 1200+ υψομετρική σε λιγότερο από 10 χιλιόμετρα με την κούραση στα πόδια να κάνει πιο έντονη την εμφάνισή της. Εντυπωσιακό το ανέβασμα μας έφερνε μέσα στο φαράγγι όπου από πάνω μας δεκάδες καταρράκτες έριχναν τα νερά τους στην βάση των κάθετων βράχων που κρέμονταν από πάνω μας. Εκπληκτικό τοπίο! Στο βάθος μας περίμενε και μία εντυπωσιακή χιονούρα –μία από τις δεκάδες που χρειάστηκε να περάσουμε μέχρι τον τερματισμό- που από μακριά τουλάχιστον φαινόταν αδιαπέραστη. Φτάνοντας κοντά όπως είναι γνωστό οι κλίσεις και οι ανωμαλίες του εδάφους εξαλείφονται, παρόλα αυτά το πέρασμά μας ήταν αρκετά προσεκτικό. Ήδη το τερέν είχε γίνει αρκετά πιο τεχνικό πάντως κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για την συνέχεια!

Όσο ανεβαίναμε ο καιρός μπροστά μας φαινόταν το λιγότερο απειλητικός και χρειάστηκε να βγουν αντιανεμικά και buff από το σακίδιο νωρίτερα από το αναμενόμενο. Μετά το 80^ο χλμ καταλάβαμε ότι κινούμαστε στην δεξιά όχθη μίας πανέμορφης κοιλάδας, πλάι ουσιαστικό στον ρου ενός μεγάλου ποταμού … τον οποίο τελικά δεν αποφύγαμε! Στο 85^ο χλμ, στην μέση περίπου της ανηφόρας βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα δίλημμα! Μπαίνεις με το παπούτσι μέσα στο κρύο ποτάμι ή δεν μπαίνεις? Τελικά διαλέξαμε την πρώτη απάντηση παρότι χρειάστηκε να το κάνουμε 3 φορές, καθυστερώντας μας αρκετά και κόβοντάς μας λίγο από τον ρυθμό μας ο οποίος δεν ήταν άσχημος. Ήταν αρκετά τα χιλιόμετρα μετά και το παπούτσι δεν πρόκειται να στέγνωνε με τίποτα οπότε δεν θέλαμε να ριψοκινδυνέψουμε φουσκάλες και παγωμένα πόδια. Αφού αρχίζαμε να ανηφορίζουμε και να φεύγουμε από το ποτάμι, συνεχίσαμε στην δεξιά πάλι μεριά της κοιλάδας αυτή την φορά όμως με έντονες κλίσεις και αρκετά τεχνικό τερέν. Ο αγώνας είχε πλέον πάρει μία άγρια ομορφιά και είχε για τα καλά αλλάξει όψη.

Ήδη αναπολούσαμε τα φαρδιά μονοπάτια των πρώτων χιλιομέτρων! Βγαίνοντας σε αλπικό τερέν ο καιρός αλλά και η κούραση είχαν αρχίσει να δείχνουν τα δόντια τους. Ο δυνατός αέρας η ομίχλη κατά τόπους αλλά και το περασμένο της ώρας συντελούσαν στην αλλαγή του σκηνικού… Το διασωστικό ελικόπτερο από πάνω μας, διέκοψε την μονοτονία της ανηφόρας, ελικόπτερο το οποίο προσγειώθηκε ακριβώς από εκεί που είχαμε περάσει στιγμές νωρίτερα, στην βάση της κοιλάδας, δίπλα στο ποτάμι. Οι σκέψεις μας στον άνθρωπο που είχε την ατυχία να γυρίσει το πόδι του –όπως μάθαμε αργότερα από τους υπεύθυνους του σταθμού ελέγχου στον αυχένα Col dei Bos στο 91^ο χλμ- αλλά και στην διαπίστωση του πόσο πίσω είναι η ορεινή διάσωση στην Ελλάδα…

Η κατηφόρα από το 91^ο χλμ ευτυχώς ήταν σε πιο ομαλές κλίσεις και τερέν, παρόλα αυτά, τα νεύρα είχαν αρχίσει να γίνονται τσατάλια από την λάθος πληροφόρηση που παίρναμε συνεχώς από τους υπεύθυνους των σταθμών η οποία πιθανότατα να οφείλεται στην ελλιπή γνώση των αγγλικών από τους περισσότερους. Στον αυχένα λίγο πριν μας ενημέρωσαν ότι ο σταθμός είναι σε 2 χιλιόμετρα, άρα και στην βάση της κατηφόρας όπως φαινόταν και στο προφίλ αλλά φευ! Εκεί ήταν απλά ένα αυτοκίνητο με δύο ανθρώπους της διοργάνωσης οι οποίοι μας ενημέρωσαν ότι είναι σε άλλα δύο χιλιόμετρα … κρυφής ανηφόρας αφού αυτή δεν φαίνεται πουθενά στο προφίλ. Λίγα νεύρα εκεί απαραίτητα αφού δεν γίνεται ολόκληρος αγώνας να βγαίνει αναίμακτα!!!!

Στον σταθμό Col Galina 94Κ έφτασα πρώτος με μια μικρή διαφορά … λόγω νεύρων!!! Ο Λουκάς ήρθε λίγο αργότερα ενώ ο Αντώνης και ο Γιάννης είχαν αρχίσει ήδη να καθυστερούν λίγο αφού ο πρώτος είχε κάποια στομαχικά προβλήματα συν τον πόνο στο γόνατο που τον συνόδευε από πολύ νωρίς. Έφτασαν δυστυχώς όταν εμείς είχαμε ήδη αρχίσει να κρυώνουμε οπότε δώσαμε ραντεβού για λίγο μετά δίνοντας ραντεβού στο μέσο της διαδρομής ή στον επόμενο σταθμό. Ήταν η τελευταία φορά που ήμασταν μαζί στον αγώνα, αλλά η σκέψη μας ήταν μαζί τους…

Ο αγώνας πλέον δεν είχε καμία σχέση με ότι είχαμε ζήσει μέχρι το 75^ο-80^ο χλμ. Ζόρικη ανάβαση, τεχνικό τερέν, λάσπη παντού. Γυρνώντας πίσω το κεφάλι και αγναντεύοντας το πανόραμα των Δολομιτικών για μία τελευταία φορά στον αγώνα, δεν μπορούσες να μην συγκινηθείς από την άπλετη ομορφιά. Βγαίνοντας από το δάσος και κατευθυνόμενοι στον αυχένα που οδηγούσε στο καταφύγιο Averau στο πιο ψηλό σημείο του αγώνα μαζί με το Forcela Lavaredo, λίγο κάτω από τα 2500μ υψόμετρο, ξεκινούσε και ο αγώνας! Οι φακοί ήταν έτοιμοι να ανάψουν όταν ένα πυκνό πέπλο ομίχλης κάλυψε τα πάντα. Με τον Λουκά είχαμε ένα αργό αλλά σταθερό ρυθμό που μας έβγαλε στο καταφύγιο χωρίς να χρειαστεί να ανάψουμε τους φακούς. Τσουχτερό το κρύο εκεί πάνω χωρίς όμως ευτυχώς πολύ αέρα ή βροχή. Το ζεστό τσάι με μέλι που μας φίλεψαν οι άνθρωποι του καταφυγίου ήταν πραγματικό βάλσαμο για την συνέχεια. Άγρια ομορφιά στο λυκόφως. Ένας πραγματικός αγώνας βουνού. Πλέον έμεναν άλλα 26 χιλιόμετρα χωρίς –θεωρούσαμε- πολλές δυσκολίες αφού είχαν βγει οι δύσκολες ανηφόρες.

Μας τιμωρούσε που θεωρούσαμε ότι ένας αγώνας, ένας οποιοσδήποτε αγώνας μπορεί να είναι εύκολος μετά από 100 χιλιόμετρα, 5000 υψομετρική, 24 ώρες στο πόδι, μέσα στην νύχτα...Στον κατήφορο από το Averau δεν βλέπαμε τίποτα από την ομίχλη! Ο φακός δεν έχει κανένα νόημα στο κεφάλι αφού δημιουργούσε μπροστά στο πρόσωπό μας έναν αδιαπέραστο τοίχο. Στο χέρι λοιπόν οι φακοί αφού είναι γνωστό ότι η ομίχλη ξεκινάει τουλάχιστον ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Τελειώνοντας την σχετικά απότομη κατηφόρα άρχιζε το πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα! Μια απίστευτα τεχνική τραβέρσα ανάμεσα από πελώριους βράχους και πέτρες. Όπου δεν είχε πέτρες και βράχια είχε λάσπες! Το Passo Giau (101Κ) φαινόταν ότι πλησίαζε αλλά όλο και ξεμάκραινε. Ο αγώνας σαν να μας τιμωρούσε για τις άνομες σκέψεις μας των πρώτων χιλιομέτρων για «υγιεινό περίπατο», «ο πιο εύκολος αγώνας», «μικρές υψομετρικές», «κλέβουμε εκκλησία». Μας τιμωρούσε που θεωρούσαμε ότι ένας αγώνας, ένας οποιοσδήποτε αγώνας μπορεί να είναι εύκολος μετά από 100 χιλιόμετρα, 5000 υψομετρική, 24 ώρες στο πόδι, μέσα στην νύχτα. Ταπεινά βήμα βήμα, προσεχτικά στα γλιστερά βράχια φτάναμε πιο κοντά στον στόχο μας που δεν ήταν άλλος από τον σταθμό Passo Giau στο 101Κ. Ένα φως μέσα στην πυκνή ομίχλη ήταν ο οδηγός μας για τον προτελευταίο σταθμό ανεφοδιασμού από τον οποίο φύγαμε γρήγορα αφού πλέον πάνω από 5 λεπτά στάση έφερνε και τρέμουλα.

Στο προφίλ στα τελευταία αυτά χιλιόμετρα μέχρι την κατηφόρα φαίνονται δύο μικρές εξάρσεις, δύο μύτες 300 μέτρων συνολικής υψομετρικής σε 9 χιλιόμετρα. Πόσο δύσκολα μπορεί να είναι 300 μέτρα ανηφόρα σε 9 χιλιόμετρα; Όσο δεν φαντάζεστε. Αφού περάσαμε ένα εκτεθειμένο πέρασμα πάνω σε γλιστερά βράχια –ευτυχώς δεν βλέπαμε λόγω νύχτας πόσο έχασκε το χάος από κάτω μας- αρχίσαμε να παίρνουμε την 1^η ανηφόρα, το 1^ο μυτάκι. Από μακριά οι φακοί φαίνονταν να σκαρφαλώνουν αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Ξεκινώντας την ανηφόρα διαπιστώσαμε πόσο λάθος ήμασταν και πάλι. Τεχνικό λασπώδες τερέν και όσο ανεβαίναμε η κλίση ανέβαινε. Τα μπατόν καρφώνονταν στο έδαφος με σιγουριά και ανεβαίναμε χωρίς να μπορούμε μέσα στο πλήρες σκοτάδι να προσδιορίσουμε το τέλος της. Κάποιες φορές είναι καλό να μην ξέρεις πότε τελειώνει, εκείνη την στιγμή όμως θέλαμε να ξέρουμε. Φτάνοντας επιτέλους στο τέρμα της, ελπίζαμε σε καλύτερο τερέν. Ο καλός διοργανωτής όμως μας είχε βάλει σε mode πραγματικού mountain running και δεν έλεγε να το αφήσει μέχρι και 5 χιλιόμετρα πριν το τέλος! Η 2η ανηφόρα παρότι πέρναγε από αναρίθμητες χιονούρες τουλάχιστον δεν είχε την κλίση της 1^ης, έτσι ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε προς τον τελευταίο σταθμό τροφοδοσίας στο Croda da Lago στο 110Κ. Λίγο καλύτερο το τερέν για 1-2 χιλιόμετρα εκεί, ευπρόσδεκτο και μη αναμενόμενο για την τροπή που είχε πάρει ο αγώνας. Κόβοντας λίγο για να με προλάβει ο Λουκάς που ήταν ελάχιστα πίσω, φτάσαμε μαζί στην λίμνη στην οποία δίπλα ήταν και ο τελευταίος σταθμός ανεφοδιασμού, 9 χιλιόμετρα πριν το τέλος. Δυστυχώς το πυκνό σκοτάδι δεν μας άφησε να την απολαύσουμε όσο θα θέλαμε.

Ρωτώντας πως είναι το κατέβασμα μέχρι το τέλος έναν υπεύθυνο του σταθμού, μας ανέφερε «9 kilometers easy». Μας ήρθε στο νου και η αφήγηση του Αντώνη για τα τελευταία περσινά χιλιόμετρα ότι ήταν σε φαρδύ μονοπατόδρομο πολύ ομαλά, πήραμε θάρρος. «Πάμε γερά Λουκά θα το βγάλουμε όλο τρέχοντας σφαίρα» αφού και δυνάμεις είχαμε και όχι έντονους πόνους.

Ξεκινώντας το κατέβασμα το μονοπάτι δεν ήταν και πολύ easy, αλλά είχαμε ελπίδες ότι θα αρχίσει να γίνεται easy λίγο παρακάτω. Το είπαμε μία, το είπαμε δύο, αλλά το easy … πουθενά. Το μονοπάτι απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ίσως το πιο δύσκολο τελείωμα αγώνα που έχω κάνει και δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση. Ο Krupicka στην συνέντευξή του στο iRunFar μνημόνευσε ειδικά για εκείνο το σημείο ότι «το πρώτο κομμάτι της κατάβασης από τον τελευταίο σταθμό ήταν πολύ γλιστερό, με μεγάλες κλίσεις, πέτρες και ρίζες. Όταν έχεις 110 χιλιόμετρα στα πόδια το μόνο που θέλεις είναι να μπορείς να τρέξεις και εκεί απλά ήταν αδύνατον». Βάλτε στην εξίσωση και το πλήρες σκοτάδι του δάσους αλλά και τον φακό μου που είχε αρχίσει να σβήνει και καταλαβαίνετε! Τα μπατόν εκεί ήταν σωτήρια αφού κάθε βήμα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικό. Οι ρίζες παραμόνευαν να σου σπάσουν το πόδι. Το σπάσιμο του ποδιού το γλυτώσαμε, όχι όμως και το σπάσιμο των νεύρων! Πραγματικά όλος ο αγώνας σε αυτά τα 4 χιλιόμετρα! Μέχρι να βγούμε στο καταφύγιο ανάγκης μέσα στο δάσος όπου οι εθελοντές που στελέχωναν ένα σημείο ελέγχου μας ενημέρωναν ότι έμεναν άλλα 5 χιλιόμετρα … πράγματι easy… είχαμε κυριολεκτικά βλαστημήσει. Με υπομονή και σύνεση όμως όλες αυτές οι δυσκολίες ξεπερνιούνται και είναι τώρα ευχάριστες αναμνήσεις.

Αφού ξεπλύναμε τα παπούτσια όσο μπορούσαμε σε ένα ρυάκι, ξεκινήσαμε το κατέβασμα με χαλαρό ρυθμό αφού τα πόδια είχαν πια ταλαιπωρηθεί αρκετά και δεν υπήρχε κάποιος λόγος να πιέσουμε θέλοντας να απολαύσουμε τις τελευταίες αυτές στιγμές. Η Cortina άρχισε να φαίνεται σιγά σιγά και να μεγαλώνει η προσμονή μας για τον τερματισμό. Όταν φτάσαμε στις παρυφές του χωριού και μπήκαμε στην άσφαλτο συνειδητοποιώντας ότι άλλο ένα όμορφο ταξίδι τελείωσε η συγκίνηση ήταν έκδηλη. Στα τελευταία μέτρα μέσα στην Cortina μπορεί να μην μας υποδέχθηκε πλήθος κόσμου –ποιος τρελός να κάτσει μέχρι τις 3 τα ξημερώματα;- νιώθαμε όμως τα νοητά χειροκροτήματα και τις αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων που ήταν μακριά εκείνη την ώρα και αυτό ήταν αρκετό. Ο τερματισμός αγκαλιά με έναν καλό φίλο που μοιράστηκες μαζί του σχεδόν 29 ώρες στα Δολομιτικά βουνά είναι το καλύτερο επιστέγασμα μιας προσπάθειας η οποία έπαιρνε ολοένα και πιο άγρια όμορφο ή όμορφα άγριο χαρακτήρα όσο πλησίαζε προς το τέλος της.

Η χαρά ήταν μεγαλύτερη την επόμενη μέρα όταν διαπιστώσαμε ότι οι φίλοι τα είχαν πάει περίφημα, κάποιοι και με πολύ καλές επιδόσεις. Δεν είναι δα και λίγο πράγμα να έχουν τερματίσει όλοι οι έλληνες σε έναν αγώνα με ποσοστό εγκαταλείψεων που άγγιξε το 30%, ενδεικτικό τελικά της δυσκολίας του αγώνα, ειδικά αν τον πάρεις ψιλοαψήφιστα ή τον υποτιμήσεις –όπως ομολογουμένως είχαμε κάνει εμείς. Ίσως ενδεικτικό της εμπειρίας που έχουν αποκτήσει οι έλληνες δρομείς βουνού μετά από αυτά τα χρόνια συμμετοχής σε μεγάλους αγώνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Με βάση την επίδοση οι τερματισμοί των ελλήνων ήταν:

• Κώστας Πολυδάκης - 21:33:30 
• Θεόδωρος Ιωαννίδης -  21:35:30 
• Δημήτρης Τρουπής -  21:35:30 
• Χρήστος Κατσιρόπουλος – 23:21:59
• Μιχάλης Βυζαντιάδης – 23:41:02
• Τίμος Δασκαλόπουλος – 23:41:02
• Λουκάς Χρήστου – 28:54:58
• Τάκης Τσογκαράκης - 28:54:58
• Γιάννης Τσιμπόγος – 30:14:53
• Αντώνης Τσιμπόγος - 30:14:53

Ο Αργύρης Παπαθανασόπουλος δεν τα πήγε διόλου άσχημα για αγώνα που ήθελε να τρέξει «χαλαρά» κάτι που τελικά δεν έκανε όπως παραδέχθηκε μετά τον αγώνα αφού το αγωνιστικό ταμπεραμέντο του υπερίσχυσε της θέλησης για … αγώνα αναψυχής. Κατέλαβε την 19^η θέση στον Cortina Trail με επίδοση 5:29:02.

Στις απονομές το πρωί της επόμενης μέρας είδαμε μερικά από τα κορυφαία ονόματα του mountain running τα οποία με τις επιδόσεις προκαλούν τουλάχιστον τον θαυμασμό. Νικητής στον αγώνα ο Tony Krupicka ο οποίος δείχνει ότι έχει επανέλθει κανονικά και όπως φαίνεται στον UTMB φέτος … θα πέσουν κορμιά! Η Rory Bosio η οποία από κοντά φαίνεται σαν ένα σχολιαρόπαιδο, δεν άφησε καμία να αμφισβητήσει την κυριαρχία της παίρνοντας άλλη μία σπουδαία νίκη σε έναν μεγάλο διεθνή αγώνα. Συνοπτικά οι νικητές του Lavaredo Ultra Trail:

Άντρες

1. Tony Krupicka – 12:41:31 (ρεκόρ αγώνα)
2. Mike Foote – 12:57:38
3. Gediminas Grinius – 13:01:22

Γυναίκες

1. Rory Bosio – 14:29:54
2. Francesca Canepa – 14:45:55
3. Katia Fiori – 15:57:27

Δείτε εδώ τα αναλυτικά αποτελέσματα και των δύο αγώνων. http://www.tds-live.com

Φύγαμε από την Cortina και τον Lavaredo Ultra Trail με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τόσο για την περιοχή όσο και για τον αγώνα. Ολόκληρη η περιοχή των Δολομιτών είναι πανέμορφη, με πολλές επιλογές για τον λάτρη των ορεινών σπορ και κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει καλοκαιρινό προορισμό διακοπών οι οποίες μπορούν να συνδυαστούν με το αγαπημένο μας άθλημα. Η οικογένεια δεν θα μείνει παραπονεμένη καθώς εκτός από άγριες κορφές διαθέτει ένα πυκνό δίκτυο άριστα σηματοδοτημένων και συντηρημένων μονοπατιών που περνούν από περιοχές απίστευτου φυσικού κάλλους και χαρίζουν άπλετη θέα στις Δολομιτικές κορφές.

Ο Lavaredo Ultra Trail είναι ένας αγώνας που πρέπει να μπει στο καλεντάρι όποιου σκέφτεται και μπορεί να τρέξει αγώνα στο εξωτερικό. Για την ομορφιά του αναφερθήκαμε και με το παραπάνω. Σε τεχνικό επίπεδο ήταν όλα άψογα: Σήμανση υποδειγματική με σεβασμό στο περιβάλλον, όχι υπερβολική, σταθμοί πλήρως εξοπλισμένοι, δείκτες και σημεία ελέγχου με διασώστες όπου υπήρχε λόγος. Ο Δημήτρης έκανε κάποιο παράπονο ότι οι γιατροί σε έναν σταθμό δεν είχαν βασικά υλικά για να περιποιηθούν κάποιες εκδορές που είχε από μία πτώση η οποία ευτυχώς τελικά δεν του στοίχισε παρά μόνο μερικά λεπτά από την τελική του επίδοση.

Από άποψη της ατμόσφαιρας δεν αγγίζει τα επίπεδα του UTMB αφού δεν έχει το χαρακτηριστικό του έτερου μεγάλου αγώνα της The North Face, ο οποίος περνάει από πολλά χωριά κατά την διαδρομή. Αυτό όμως για κάποιους δεν είναι αρνητικό αφού προσφέρει μεγαλύτερη απομόνωση και αίσθηση γνήσιου αγώνα βουνού βρίσκοντας έτσι την χρυσή τομή ανάμεσα σε αγώνες όπως ο UTMB και οι δικοί μας στην Ροδόπη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι στην Cortina δεν έχουν αγκαλιάσει τον αγώνα αφού τόσο στην εκκίνηση όσο και στους τερματισμούς δεν είχε μείνει κάτοικος στο σπίτι του δημιουργώντας ενθουσιώδη ατμόσφαιρα.

Θέλουμε σαν Advendure να εκφράσουμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στις εταιρείες COFFEE ISLAND και WIND που κάλυψαν μέρος των εξόδων μας αλλά και στην Nutrixxion Hellas που κάλυψε τις διατροφικές μας ανάγκες σε ενεργειακά gels και μπάρες.

Ο Δημήτρης θα ήθελε να ευχαριστήσει τον καταξιωμένο προπονητή Γιάννη Δαγκόγλου για την καθοδήγηση και τις πολύτιμες συμβουλές του που τον οδήγησαν σε μια πολύ σπουδαία επίδοση σε άλλον έναν ultra trail αγώνα. Την εταιρεία Nikos Maniatopoulos S.A και προσωπικά τον Κωνσταντίνο Κατροδαύλη για την προσφορά ενός καινούργιου ζευγαριού Pearl Izumi N2 για τις ανάγκες του αγώνα. Τέλος, θα ήθελε να ευχαριστήσει το ξενοδοχείο Montana για την άψογη φιλοξενία αλλά και την όμορφη τεχνική μπλούζα που του προσέφερε ως finisher, κάτι που όπως καταλάβαμε εφαρμόζει για όλους τους αθλητές που τερματίζουν τον μεγάλο αγώνα και μένουν στο ξενοδοχείο!

Τέλος, ένα μεγάλο προσωπικό ευχαριστώ στους δικούς μου ανθρώπους που με μηνύματα και τηλέφωνα μας στήριξαν καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα αλλά ένα ακόμη μεγαλύτερο ευχαριστώ και μπράβο στον φίλο Λουκά ο οποίος παρόλα τα προβλήματα που προέκυψαν πριν τον αγώνα έκανε την δική του τεράστια υπέρβαση και για κάτι λιγότερο από 29 ώρες ήταν η καλύτερη παρέα. Λουκά, τα καλύτερα έρχονται!