Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά κοσμητικά επίθετα για να περιγράψουμε την εμπειρία του να τρέχει κάποιος στην κατηφόρα: εντυπωσιακό, κουραστικό, επικίνδυνο, ακόμη και σαγηνευτικό θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος. Ένας θεατής που συγκυριακά παρακολουθεί έναν αγώνα βουνού θα έμενε σίγουρα εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που οι κορυφαίοι αθλητές βουτάνε κυριολεκτικά στην κατηφόρα και σίγουρα αυτή η εικόνα δεν θα έμοιαζε καθόλου στα μάτια του με την αντίστοιχη που παρατηρεί στα ανηφορικά κομμάτια των αγώνων.

Νιώθω ευτυχής που με αφορμή το καίριο άρθρο του Δημήτρη Τρουπή στο Advendure «Τι είναι μονοπάτι τελικά», ξανανοίγει για πολλοστή –έστω- φορά ο δημόσιος διάλογος για βασικές αρχές του ορεινού τρεξίματος! Ευχής έργο θα είναι να έχουμε συνέχεια αυτού του διαλόγου και μάλιστα σε οργανωμένο και συντονισμένο επίπεδο, ώστε να καταλήξουμε κάποια στιγμή σε κοινό συμπέρασμα και να δρομολογηθεί μια κοινά αποδεκτή πλατφόρμα σε θέματα θεωρητικού επιπέδου, για έννοιες σαν αυτή που πραγματεύεται ο Δημήτρης. Αναμφίβολα το σημαντικότερο όλων είναι να προσδιοριστεί το άθλημα, κάτι που όμως νομίζω ότι έχει ήδη κατακτηθεί, χάρη στον Παράγοντα-20. Αρκεί βέβαια να υπάρξει γενικότερη αποδοχή και στην πράξη σ αυτό, διαφορετικά πρέπει σύντομα να υπάρξει ένας αντίλογος, καθώς η αδιαφορία οδηγεί σε ανεπιθύμητες «επιμειξίες» με το δρομικό τρέξιμο.

Ένας αγώνας υπεραπόστασης είναι αγώνισμα ταχύτητας ή αντοχής; H κλασσική διαδρομή του μαραθωνίου της Αθήνας είναι τόσο δύσκολη όσο λέγεται ή όχι; Χρειάζονται προπονήσεις ταχύτητας σε προετοιμασία για ultra αγώνες; Τι χρειάζεται ένας αθλητής που θα αλλάξει αγώνισμα και από τρέξιμο σε άσφαλτο θα δοκιμάσει στο ορεινό τρέξιμο και το αντίθετο;  Υπάρχουν διαφορές μεταξύ γυναικών και αντρών στην προπόνηση Μαραθωνίου; Βρισκόμαστε στο μέσο της αγωνιστικής περιόδου του ορεινού τρεξίματος, αλλά και στην διάρκεια της προετοιμασίας πολλών αθλητών για το Σπάρταθλο και τον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Είναι λοιπόν η κατάλληλη χρονική περίοδος για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης με τον συνεργάτη του Advendure Γιάννη Δαγκόγλου σχετικά με όλα αυτά τα καυτά ζητήματα. 

Το ορεινό τρέξιμο αλλά και οι υπεραποστάσεις αποτελούν ουσιαστικά terra incognita για τα κλασσικού τύπου μέσα επικοινωνίας, και σίγουρα αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό κλάσμα όσο αφορά τον χρόνο που τους διατίθεται σε σχέση με τα ομαδικά αθλήματα σαν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Παρόλα αυτά, η τρομερή – και μη οργανωμένη ή κεντρικά κοντρολαρισμένη – δύναμη που έχει το διαδίκτυο (Internet), δίνει μια νέου τύπου δυναμική, με μια θα λέγαμε απρόσμενη καμπάνια marketing χωρίς προηγούμενο στην ιστορία και χωρίς κάποια εταιρία ή οργανισμό να κρύβεται από πίσω. Η χρήση των social media δίνει μια άνευ προηγουμένου ώθηση στο άθλημα, που αλλιώς θα συνέχιζε να βρίσκεται στο περιθώριο των δημοφιλών ομαδικών αθλημάτων ή και του στίβου ακόμη.

Για πολλούς αθλητές του ορεινού τρεξίματος, και ιδιαίτερα για αυτούς που προέρχονται από δρομικά αθλήματα του στίβου ή αγώνες ασφάλτου, το περπάτημα που συναντά κανείς συχνά στους αγώνες βουνού αποτελεί σίγουρα μια δύσκολη στιγμή. Είναι σαν να τους υποχρεώνει κάποιος να καταπιούν την περηφάνια τους όταν αναγκάζονται να περπατήσουν. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχουν λόγοι που το καθιστούν ωφέλιμο ενεργειακά και σωματικά, ιδιαίτερα στους μεγάλους στην διάρκεια αγώνες. Οι αγώνες βουνού περιλαμβάνουν λοιπόν και τις δυο μορφές ανθρώπινης κίνησης – το τρέξιμο και το περπάτημα.