Στις ζωές μας θα έρθουμε σε επαφή, αρκετές φορές, με ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν. Αν είμαστε τυχεροί και το καταλάβουμε, όσο συμβαίνει και διαρκεί αυτό, τότε μπορούμε να κερδίσουμε πολλά! Στο τελευταίο της άρθρο η γνωστή μας φίλη Άντζυ Τερζή αναφέρει πολύ σωστά ότι «Ο τόπος είναι οι άνθρωποι». Τον περασμένο χρόνο, λοιπόν, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους και να συνομιλήσω λιγότερο ή περισσότερο μαζί τους.

Για τα βουνά, για το τρέξιμο, για τα μελλοντικά οράματα που έχουν, ακόμη και για προσωπικά καθημερινά θέματα. Όλοι τους διαφορετικοί με διαφορετικές αντιλήψεις. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μοιάζουν; Είχαν όλοι τους όμως έναν κοινό παρανομαστή, τη θέληση να σου δείξουν και να σου μεταδώσουν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για τον τρόπο που αυτοί βλέπουν τα πράγματα γενικότερα. Και πώς το πετύχαιναν; Ζητώντας σου να διασχίσεις μαζί τους ένα καινούριο μονοπάτι! Κάτι που δημιούργησαν από το απόλυτο μηδέν. Κάθε νέο μονοπάτι είναι μια πτυχή του εαυτού εκείνου που το χάραξε, και το καθάρισε και τέλος το σηματοδότησε έτσι όπως αυτός  το φαντάστηκε, χωρίς να έχει σημασία αν ο ίδιος διοργανώνει ή όχι κάποιον ορεινό αγώνα. Ένα γλυπτό που λάξεψε με έναν ξεχωριστό τρόπο με γνώμονα τη φαντασία και το όραμά του. Άλλοτε δασικό μονοπάτι που τραβερσάρει στην πλαγιά για ολόκληρα χιλιόμετρα και άλλες φορές πάλι δύσβατο, γεμάτο πέτρες, μονοπάτι που σε οδηγεί στην κορυφή μέσα σε ένα-δυο χιλιόμετρα, κόβοντάς σου την ανάσα!

Γνώρισα τους δημιουργούς και τα δημιουργήματά τους! Και στάθηκα τυχερός γιατί είχα καταφέρει να κλέψω μια σπίθα από τη φωτιά που κρατάει μέσα τους ζεστό το πάθος για αυτό που κάνουν.

Όταν, πριν από λίγο καιρό, σε μία συζήτηση που είχα με έναν φίλο, σε ένα από εκείνα τα πολύ πρωινά Κυριακάτικα τρεξίματα, μου ανέφερε ότι κάποια στιγμή από αθλητές θα έπρεπε να αλλάξουμε ρόλο και να γίνουμε διοργανωτές αγώνων, σκέφτηκα πως ίσως έφτασε η ώρα να δείξω και εγώ, σε σας όλους, τον τρόπο που βλέπω και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Να σας δείξω ένα καινούριο μονοπάτι και αν μπορέσω να σας μεταδώσω αυτό που τώρα καίει μέσα μου.

Αναφέρομαι σε μια νέα ορεινή διαδρομή που έχει σκοπό να γίνει στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Το μήκος της ξεπερνάει τα 50 χιλιόμετρα και η θετική υψομετρική φτάνει τα 2.500 μέτρα. Τα νούμερα είναι ενδεικτικά διότι αν και η διαδρομή υπάρχει στο μυαλό μου δεν την έχω διασχίσει ολόκληρη ακόμα ώστε να έχω ακριβή στοιχεία, ωστόσο πλησιάζουν αρκετά στην πραγματικότητα. Για την πραγματοποίησή της έχω ήδη ξεκινήσει να φτιάχνω εντελώς νέα μονοπάτια και το μόνο που σκέφτομαι κάθε φορά που κόβω πουρνάρια και αγριάδες ή σκάβω και καθαρίζω πέτρες και κλαδιά είναι ο άπειρος σεβασμός που τρέφω για όλους όσους έχουν δημιουργήσει μονοπάτια ως τώρα για να τα τρέξω ή να τα πεζοπορήσω. Δεν μπορώ παρά να φανταστώ μονάχα τα συναισθήματα που νιώθουν αυτοί που χάραξαν ολόκληρα χιλιόμετρα στον Όλυμπο, στο Παρθένο Δάσος, στην Πάρνηθα, στο Ζαγόρι, στον Παρνασσό, στον Ταΰγετο, στον Ψηλορείτη και μας είπαν στο τέλος “Από εδώ ξεκινάει, ακολούθησέ το…”!

Στο δικό μου όραμα η διαδρομή αυτή θα διασχίζει το δάσος του Σέιχ Σου, το δάσος Κουρί καθώς και μονοπάτια που ενώνουν τους οικισμούς των Πεύκων, του Ασβεστοχωρίου και της Εξοχής. Θα κινείται ως επί το πλείστον σε μονοπάτια (περισσότερο) και χωματόδρομους (λιγότερο) χωρίς ποτέ να περνάει δύο φορές από το ίδιο σημείο δείχνοντας έτσι σε όλους σας μιαν άλλη πλευρά της Θεσσαλονίκης που λίγοι μόνο γνωρίζουν.

Σκοπός μου είναι να σας ταξιδέψω με τέτοιο τρόπο που στο τέλος να αναρωτηθείτε “Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη;”. Για το λόγο αυτό θεωρώ ότι η καλύτερη απόφαση είναι να ξεκινάει η διαδρομή αυτή λίγο πριν δύσει ο ήλιος και να τελειώνει τη νύχτα, δίνοντας σε πάρα πολλούς τη δυνατότητα να προετοιμαστούν ψυχολογικά για τους μεγαλύτερους ultra αγώνες βουνού και να δοκιμαστούν στο στοιχείο της νύχτας για πρώτη φορά σε ένα πιο “ασφαλές” περιβάλλον. Άλλωστε η νύχτα και το σκοτάδι χαρακτηρίζουν τους μεγάλους αγώνες. Για να μην παρερμηνευθώ, λέγοντας ασφαλές περιβάλλον εννοώ καθαρά και μόνο τους φόβους που δημιουργούνται στο μυαλό μας, όταν πέφτει η νύχτα και είμαστε στο δάσος, από τις σκέψεις για την ύπαρξη άγριων ζώων καθώς επίσης και από το αίσθημα της απομόνωσης. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει την πανίδα της Ροδόπης και της Πίνδου και ξέρεις πάντοτε πως ο “πολιτισμός” είναι δίπλα σου. Η πρόκλησή μου, λοιπόν, είναι να σας κάνω να πιστέψετε το αντίθετο και πιστεύω πως μπορώ.

Ωστόσο, αυτό που μετράει περισσότερο είστε εσείς. Όλοι οι φίλοι δρομείς, όσοι έχετε πάρει τους δρόμους και τα βουνά και τρέχετε, οι γρήγοροι μα και οι πιο αργοί, οι γέροι μα και οι νέοι, όσοι το κάνουν επαγγελματικά αλλά και όλοι αυτοί που το κάνουν ερασιτεχνικά. Η διαδρομή αυτή είναι πρωτίστως για εσάς γι’ αυτό και θα εξαρτηθεί από εσάς αν θέλετε να πραγματοποιηθεί με τη μορφή ορεινού αγώνα ultra στην όμορφη Θεσσαλονίκη.

Αν δεν το επιθυμείτε δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι για μένα καθώς έχω βρει κάτι που πραγματικά μ’ αρέσει να κάνω, απλώς δεν θα έχω την ευκαιρία να το μεταδώσω σε όλους σας.

Αν όμως το επιθυμείτε τότε δεν έχετε παρά να το πείτε. Και μαζί με αυτό να περιγράψετε με λίγα λόγια τι άλλο θα θέλατε να έχει αυτός ο ορεινός αγώνας της Θεσσαλονίκης. Μπορείτε να μιλήσετε για τα είδη της τροφοδοσίας που θα θέλατε να υπάρχουν στους σταθμούς, για τον αριθμό των σταθμών, για το προ-αγωνιστικό και μετά-αγωνιστικό γεύμα, για το σχήμα και το μέγεθος του αναμνηστικού μεταλλίου, για το αναμνηστικό δώρο του αγώνα προς όλους τους αθλητές, για την ονομασία του αγώνα και το λογότυπό του, για το αν θέλετε η συμμετοχή να είναι σε ζεύγη με κάποιον άλλον συναθλητή ή μεμονωμένα, για κάθε δική σας ιδέα που μπορεί να στιγματίσει θετικά όλους τους συμμετέχοντες και να αποτελέσει κύριο στοιχείο του αγώνα στο μέλλον. Φανταστείτε, λοιπόν, κάποιος να προτείνει μαζορέτες σε όλους τους σταθμούς και ξεκινώντας τον αγώνα να διαπιστώσει ότι η ιδέα του, το δικό του όραμα, έγινε πραγματικότητα!

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων θα πρέπει να σας πω ότι τα τελευταία 33 χρόνια της ζωής μου έχω χάσει τις μαγικές μου δυνάμεις και πως σπατάλησα τις 3 ευχές του τζίνι του λυχναριού για να αποκτήσω τη γυναίκα μου και τα δύο παιδάκια μου. Για τον παραπάνω λόγο μην περιμένετε θαύματα! Παρόλα αυτά να περιμένετε ότι θα ακολουθήσει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ μας για το πώς και τι θέλετε να έχει ένας αγώνας ultra βουνού καθώς επίσης και ένας πιο ενδιαφέρον ultra αγώνας βουνού αν αποφασίσετε τελικά ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί.

Αυτή είναι η δική σας πρόκληση και αυτός θα είναι ο δικός σας αγώνας ultra!

Πρόσκληση για σχόλια:

1. Λοιπόν; Να προχωρήσουμε στην διοργάνωση του αγώνα, με βάση την περιγραφή που σας παρουσίασα;

2. Τι θα θέλατε να έχει αυτός ο αγώνας ultra; Μπορείτε να προτείνετε ότι νομίζετε ότι θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την όμορφη εμπειρία ενός αγώνα ultra στον ορεινό όγκο που περιβάλει την Θεσσαλονίκη, τόσο οργανωτικά όσο και αγωνιστικά.

Ευχαριστώ πολύ το Advendure το οποίο αγκαλιάζει την προσπάθεια, και θα είναι χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης.

Λεζπουρίδης Θεοχάρης.

Υ.Γ: Όλες οι φωτογραφίες είναι από το δάσος του Σέιχ Σου,  αποτελούν μέρος της διαδρομής και τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια προπόνησης σε πραγματικό χρόνο.