Είμαι από τους τυχερούς του αθλήματος, όπου έχω τον άπλετο χρόνο να κάνω αυτό που αγαπάω. Έχω πολλούς φίλους ή γνωστούς ή και αγνώστους, όπου μου λένε μα πως κάνεις τόσα χιλιόμετρα, μα πως τρέχεις κάθε μέρα κλπ. Η ζωή ενός ανθρώπου που τρέχει σε καθημερινή βάση και εννοώ τρέχει κυριολεκτικά, για την προπόνησή του, με βασικό σκοπό κάποιον μεγάλο αγώνα ή για την εκπλήρωση κάποιου προσωπικού στόχου, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει μέσα στην μέρα για να κάνει αυτό που αγαπάει. Υπάρχουν τόσοι αφανείς υπερμαραθωνοδρόμοι, τους οποίους προσωπικά θαυμάζω και αποκαλώ υπερ-ήρωες. Χωρίς ίχνος υπερβολής, αυτοί οι σύγχρονοι υπερήρωες, καταφέρνουν να συνδυάζουν μια δύσκολη καθημερινότητα την οποία στο τέλος της εβδομάδας συνηθίζουν να “γιορτάζουν” με το καθιερωμένο long run σε βουνά ή σε άσφαλτο 3-6 ώρες κλπ.

Πλησιάζει η ώρα για τον πρώτο σου αγώνα υπεραπόστασης σε βουνό. Το στομάχι σφίγγεται κάθε φορά που σου έρχεται στο μυαλό, κάθε φορά που βλέπεις το trailer από πέρυσι. Όσο πλησιάζουν οι μέρες τόσο πιστεύεις ότι δεν έχεις κάνει τίποτα σωστά. «Η προπόνηση ήταν αρκετή; Μήπως έκανα πολλά τώρα τελευταία; Γιατί νιώθω κουρασμένος; Με τι ρούχα να ξεκινήσω; Τι παπούτσια να φορέσω; Πόσο φαγητό να κουβαλάω μαζί; Τι να βάλω στο drop bag; Τα μπατόν να τα κουβαλάω συνέχεια; Με τι ρυθμό να πάω; Θα τερματίσω;;;;» Μην αγχώνεσαι! Δεν είσαι ο μόνος που τα σκέφτεται όλα αυτά. Πίστεψέ με, ακόμη και ο πιο έμπειρος σκέφτεται ακριβώς τα ίδια με εσένα. Διάβασε τους Μύθους & τις Πραγματικότητες για τους αγώνες ultra και θα καταλάβεις το γιατί. Γιατί ο αγώνας που έρχεται δεν είναι ποτέ ίδιος με τον αγώνα που έγινε πέρυσι ή πρόπερσι. Αυτή η αβεβαιότητα της τελικής έκβασης είναι ίσως που μας κάνει να συνεχίζουμε να τρέχουμε ξανά και ξανά σε μεγάλους αγώνες. Αυτή είναι η μαγεία των αγώνων υπεραπόστασης. Χαλάρωσε λίγο λοιπόν και διάβασε μερικά πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν να τρέξεις τον πρώτο σου μεγάλο αγώνα όσο απροβλημάτιστα γίνεται.

Γιατί οι άνθρωποι τρέχουν μεγάλες αποστάσεις; Ποια ανάγκη τους οδηγεί;

Η καινούργια σεζόν του CineDoc 2017-18 ξεκινά με το υποψήφιο για το βραβείου καλύτερου ντοκιμαντέρ της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου Ultra: Τhe Real Marathon, το οποίο ακολουθεί πέντε αθλητές που αγωνίζονται στο «Σπάρταθλον». Η ταινία παρουσιάζει την επίπονη προετοιμασία των πρωταγωνιστών και τη δοκιμασία των ορίων αντοχής τους -τόσο για το σώμα όσο και για το μυαλό τους- κατά τα 246 χιλιόμετρα που θα χρειαστεί να καλύψουν μέσα σε 36 ώρες από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη.

Στα ίχνη του αρχαίου δρομέα Φειδιππίδη, οι πέντε Ευρωπαίοι δρομείς συμμετέχουν στον ιστορικό υπερμαραθώνιο αγώνα δρόμου, που λαμβάνει χώρα στο τέλος του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Είναι ένας από τους πλέον δύσκολους αγώνες υπεραποστάσεων παγκοσμίως και παράλληλα πολύ μεγάλου ενδιαφέροντος λόγω του ιστορικού του υπόβαθρου.

Η ιστορία με τους αγώνες στα βουνά είναι ένας κύκλος που γυρίζει και ξαναγυρίζει, φέρνοντας μπροστά στα μάτια σου ανθρώπους που ήξερες και τόπους που μπορεί και να μην ήξερες, σε μια κίνηση view-master, με την επόμενη εικόνα στο χράτς να σου φέρνει κάτι σαν “déjà-vu” στο βλέμμα. Ήταν πριν δέκα χρόνια όταν γνωρίστηκα μ ένα παλικάρι απ το Βόλο, που είχε έρθει τότε να τρέξει στο Χειμωνιάτικο Ενιπέα, στον Όλυμπο. Τα μάτια του σπινθήριζαν από ενέργεια και φαινόταν στο βλέμμα του ότι κάτι ταλαιπωρούσε τη σκέψη του. Τα χρόνια πέρασαν και γίναμε καλοί φίλοι! Κάθε φορά που ερχόταν στον Όλυμπο, θυμόταν να με βρει και να μου πει τα νέα του. Στο μεταξύ, το πάθος του για το ορεινό τρέξιμο τον είχε φέρει στα ψηλότερα σκαλιά των διακρίσεων και πρόλαβε να πλουτίσει τις εμπειρίες του σε μεγάλους αγώνες του εξωτερικού. Μέχρι που κάποια στιγμή πριν από αρκετές ημέρες, ο καλός μου φίλος βρέθηκε πάλι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής «Θα έρθεις τελικά να δεις τη διαδρομή του UTP; Οι μέρες πλησιάζουν!»

Το να τρέξεις έναν ορεινό αγώνα ultra είναι δύσκολο. Το να δημιουργήσεις όμως έναν ορεινό αγώνα ultra είναι δυσκολότερο! Μάλιστα όσο πιο πολλά τα χιλιόμετρα τόσο μεγαλύτερη και η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλεις. Ποτέ, μέχρι τώρα, δεν έφερα στο νου μου το σύνολο της δουλειάς που απαιτείται για να μπορώ εγώ να διασχίζω τρέχοντας δασικά και ορεινά μονοπάτια. Ήταν σαν να θεωρούσα δεδομένο πως αυτά τα μονοπάτια υπήρχαν πάντοτε εκεί. Κι όμως δεν είναι έτσι.