Το να τρέξεις έναν ορεινό αγώνα ultra είναι δύσκολο. Το να δημιουργήσεις όμως έναν ορεινό αγώνα ultra είναι δυσκολότερο! Μάλιστα όσο πιο πολλά τα χιλιόμετρα τόσο μεγαλύτερη και η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλεις. Ποτέ, μέχρι τώρα, δεν έφερα στο νου μου το σύνολο της δουλειάς που απαιτείται για να μπορώ εγώ να διασχίζω τρέχοντας δασικά και ορεινά μονοπάτια. Ήταν σαν να θεωρούσα δεδομένο πως αυτά τα μονοπάτια υπήρχαν πάντοτε εκεί. Κι όμως δεν είναι έτσι.

Κατά καιρούς όλοι σίγουρα θα έχουμε διαβάσει αρκετές επιστημονικές μελέτες σχετικά με την επίδραση που έχει το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων στο σώμα μας. Τα αποτελέσματά τους είναι άλλοτε ενθαρρυντικά αναφέροντας πόσο καλή υγεία μας προσφέρει αυτή η δραστηριότητα και άλλοτε αποτρεπτικά αφού το «τρέξιμο αποστάσεων καταστρέφει το σώμα αργά και βασανιστικά». Η αλήθεια βέβαια είναι πάντα περίπου κάπου στην μέση, αφού μπορεί μεν ο άνθρωπος να «γεννήθηκε για να τρέχει», αυτό το ρητό όμως ισχύει όχι για τον άνθρωπο που το θυμήθηκε ξαφνικά στην ηλικία των 40 ετών…

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό κάνοντας την πρώτη πρόχειρη ανάγνωση της λίστας των ελλήνων συμμετεχόντων του φετινού Σπαρτάθλου στο θαυμάσιο σχετικό άρθρο της Άντζυς Τερζή. Πώς να μην συμβεί αυτό όταν ονόματα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην γραμμή εκκίνησης αγώνων βουνού όλων των αποστάσεων, αθλητών που έχουν διακριθεί ειδικά σε υπεραποστάσεις βουνού με το καλό θα τους δούμε στην γραμμή εκκίνησης ενός ιστορικού και παγκοσμίως αναγνωρισμένου αγώνα;

Ο σπουδαίος Τσέχος Μαραθωνοδρόμος Εμίλ Ζάτοπεκ είχε πει «Αν θες να τρέξεις, τρέξε ένα μίλι, αν θες να ζήσεις μία εμπειρία τρέξε έναν μαραθώνιο». Εμείς θα συνεχίσουμε από εκεί και θα τολμήσουμε να πούμε ότι «Αν θες να αλλάξεις την ζωή σου, τρέξε έναν υπερμαραθώνιο»… Ίσως ακούγεται υπερβολικό στο πρώτο άκουσμα, αλλά ξανασκεφτείτε το. Πόσες παράμετροι της καθημερινότητας είναι αυτές που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι θα θυσιάσουμε για να τρέξουμε έναν αγώνα υπεραπόστασης; Ώρες προπόνησης, έξοδα, αγώνες προετοιμασίας, αλλαγή στόχων. Δεν αλλάζει αυτομάτως έτσι η ζωή μας; Θα μου πείτε… και τι θεωρείς υπερμαραθώνιο;

Όπως προανέφερα σε προηγούμενο άρθρο, πρώτος στόχος των πρώτων εβδομάδων της προετοιμασίας αυτής ήταν να προσαρμοστούν τα πόδια μου και πάλι στην άσφαλτο. Ομολογώ πως η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη. Ειδικά μετά τα πρώτα LR, στο τέλος της κάθε προπόνησης έλεγα να ξαπλώσω τώρα να παραδώσω δυνάμεις ή μετά; Είμαι πολύ πεισματάρα και με ότι ρυθμό μου έβαζε ο Δημήτρης την προπόνηση την τηρούσα με θρησκευτική ευλάβεια.